Είναι γνωστό τοις πάσι. Παγκοίνως. Το ξέρουν ακόμα και οι πέτρες. Ποιες πέτρες, δηλαδή, ακόμα και τα χαλίκια που έχουν όνειρο όταν μεγαλώσουν να γίνουν το μενίρ του Οβελίξ: το SDNA ουδέποτε μασάει τα ηλεκτρονικά του λόγια, κυρίως γιατί είναι ανέφικτο να μασήσεις κάτι άυλο και δευτερευόντως γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας του.
Χωρίς άλλες εισαγωγές, λοιπόν, περνάμε στο προκείμενο: το ζήτημα που βασανίζει τους απανταχού ερωτευμένους με την Επίσημη Αγαπημένη, είναι ένα και μοναδικό- «Τι θα κάνει η Ελλάδα στο Ευρωμπάσκετ του 2022; Θα πάρουμε επιτέλους μετάλλιο, μετά από μία αιωνιότητα και μία ημέρα; (σ.σ. εννοούν την ταινία του αδικοχαμένου Θόδωρου Αγγελόπουλου, που αν και δεν είναι πολύ μεγάλη σε διάρκεια, σου δίνει την αίσθηση ότι διαρκεί από το 2009 έως και σήμερα)».
Και το SDNA, αν και είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς, απαντάει ευθαρσώς: η εθνική μας ομάδα θα τα πάει είτε άθλια είτε μέτρια είτε θα σαρώσει.
Κι επειδή ακούσαμε ορισμένα χαχανητά εκεί στο βάθος, έχουμε ν’ απευθύνουμε προς τους αναγνώστες μας ένα πολύ συγκεκριμένο ερώτημα:
Μιας και ουδείς βρήκε το θάρρος να βγει μπροστά για να του πούμε το πνευματώδες «Πού πας ρε Καραμήτρο;» και να γελάσουμε όλοι με τη λεκτική μας κασκαρίκα, ας αναλύσουμε τις τρεις περιπτώσεις:
Η Εθνική μας θα τα πάει άθλια (εκτός οκτάδας) αν…
Αν «παγιδευτεί» στο μισό γήπεδο, πάει σε πολύ «5 εναντίον 5» και δεν καταφέρει να τρέξει όσο πρέπει με βάση το άκρως αθλητικό ρόστερ του, στο οποίο δεσπόζει το Ελάφι (Bucks γαρ, καταλαβαίνετε…) Γιάννης.
Το αργό τέμπο δεν είναι κάτι που το θέλουμε, καθώς οι παγίδες στον Αντετοκούνμπο γίνονται πολύ πιο εύκολες στο χαμηλό ποστ κι αυτό θα μεγαλώσει σε δυσθεώρητα ύψη την εξάρτησή μας από το τρίποντο.
Ο Greek Freak μπορεί δεδομένα να πασάρει- λόγω του εξωπραγματικού ανοίγματος των χεριών του αλλά και, πλέον, της υψηλότατης αντίληψης που έχει για το παιχνίδι- πάνω από τα double-team, όμως το μακρινό σουτ ουδέποτε ήταν το φόρτε μας.
Φέτος, βέβαια, υπάρχει (πρωτίστως) ο Ντόρσεϊ που στις καλές του μέρες γίνεται υβρίδιο Κλέι Τόμπσον με αποτέλεσμα να κλαίει η αντίπαλη άμυνα, ωστόσο του λείπει η «αρραγής» σταθερότητα, κάτι που μπορεί να μεταφραστεί σε βραδιές του 1/7, φερ’ ειπείν.
Το «5 vs 5» χωρίς ευκαιρίες για να πατήσουν ο Καλάθης και ο Σλούκας το πόδι στο γκάζι και να χαθούμε στον ορίζοντα, μεταφράζεται σε απείρως λιγότερους διαδρόμους και για τον Γιάννη, που δε θα βρει εύκολους 6-8 πόντους στον αιφνιδιασμό για να γεμίσει με απτό τρόμο την ψυχούλα των αντιπάλων μας.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρο: το τρίποντο στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού είναι στα 6.75 και όχι στα 7.25. Αυτό κάνει ακόμα δυσκολότερες τις διεισδύσεις στο ζωγραφιστό λόγω μικρότερων χώρων, ενώ υπάρχει πάντα και το «τρικ» της σταθερής άμυνας ζώνης που δυσκολεύει ομάδες που δεν τα παστελώνουν σε σταθερή βάση από το τρίποντο.
Εν ολίγοις, για μας το set παιχνίδι μπορεί να εξελιχθεί σε shit παιχνίδι.
Η Εθνική μας θα τα πάει μέτρια (θέσεις 5-8) αν…
Δε βάζει τις βολές. Ξέρουμε ότι σας αφήσαμε εμβρόντητους και τσιμπιέστε για να βεβαιωθείτε αν ειπώθηκε πράγματι αυτή η τεράστια αλήθεια του SDNA («Οι βολές είναι σημαντικός παράγοντας στο μπάσκετ…», είπε ο σοφός), όμως η Ενική μας απλά πρέπει να τις βάζει για να πάει ψηλά.
Με δεδομένο πως ο Γιάννης σταματιέται μόνο με έναν ελεγχόμενα πρακτικό τρόπο, τα σκληρά φάουλ (με τον άλλον να είναι η προσευχή με ιδιαίτερο ζήλο από τον αντίπαλο coach στο ξενοδοχείο πριν τα ματς), είναι σίγουρο πως η ομάδα μας θα σουτάρει πολλές βολές- ενδεχομένως να είμαστε και οι πρώτοι σε όλο το τουρνουά σ’ αυτόν τον τομέα.
Θα χρειαστούμε λοιπόν τον Αντετοκούνμπο να επαναλάβει εμφανίσεις σαν το game 6 των περσινών τελικών με τους Σανς (17/19 τότε, στο δρόμο για την εκκωφαντική 50άρα), προκειμένου να περιέλθουν σε αγωνιστική απελπισία αυτοί που τον μαρκάρουν και να βλαστημήσουν την ώρα και την στιγμή που θεώρησαν καλή ιδέα το να κατέβουν στο συγκεκριμένο Ευρωμπάσκετ.
Πέραν του Γιάννη ωστόσο- που από το παιδί λίγο ακόμα και θα του ζητήσουμε να βρει τον τρόπο για να μειωθεί το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη- «οφείλουν» και οι υπόλοιποι παίκτες μας (του Καλάθη συμπεριλαμβανομένου) να είναι εύστοχοι από την «γραμμή της φιλανθρωπίας», ούτως ώστε ο σούπερ σταρ μας να μην είναι αναγκασμένος να έχει ποσοστό κοντά στο… 100%.
Εξίσου σημαντικό με τα ανωτέρω: ευελπιστούμε οι διαιτητές ν’ αποτινάξουν την στείρα ευρωπαϊκή τους νοοτροπία και να σταματήσουν να σφυρίζουν φάουλ σε κάθε υποψία επαφής (κάτι που, άλλωστε, λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των αγώνων) και να είναι κατά τι πιο ελαστικοί. Όχι βέβαια ν’ αφήνουν ακόμα και τα Fatality λέγοντας «παίζετε!», αλλά να μην είναι τόσο «υστερικοί».
Σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος ο Greek Freak να φορτώνεται γρήγορα με αρκετά επιθετικά φάουλ, ενώ το ίδιο πρόβλημα θα έχουμε και στο πίσω μισό (ιδίως με τον Θανάση, τον Κώστα και τον Αγραβάνη).
Ένα κράμα σχετικής ευστοχίας από τις βολές, λοιπόν, και ένα αξιοπρεπές «Σφύρα καλά…» (ΟΧΙ ΜΑΝΕΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!), ίσως και ν’ αποτελούν τον δρόμο για την αγωνιστική μας ευτυχία.
Και το 5-8 δε θυμίζει ακριβώς και πορτοκαλί Γη της Επαγγελίας, σωστά;
Η εθνική μας θα σαρώσει (μετάλλιο) αν…
Αν δει πριν αρχίσουν τα ματς μια πολύ συγκεκριμένη ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς και προσαρμόσει αυτό το “Run Forrest, run” στο γαλανόλευκο πλάνο της.
Το “run n’ gun” και οι καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου είναι ο τέντζερης με το ρόστερ της ομάδας μας ν’ αποτελεί το καπάκι. Και όλοι ξέρουμε πως αυτά τα δύο ταιριάζουν πολύ μεταξύ τους.
Καλάθης και Σλούκας μπορούν να παίξουν με την 5η καρφωμένη στο κιβώτιο ταχυτήτων, το ίδιο και ο Παπανικολάου με τον Θανάση, τον Κώστα και τον Ντόρσεϊ, ενώ και οι Λαρεντζάκης-Παπαπέτρου έχουν την ικανότητα να το υποστηρίξουν.
Και, φυσικά, ο Γιάννης είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο σε αυτό το στιλ παιχνιδιού, καθώς αν φύγει στο… ξέφωτο δεν πιάνεται ούτε με λάσο.
Ο ελεγχόμενος «πανικός» στο παιχνίδι μας φέρνει στον νου σκηνές από τον «Εξορκιστή», την «Σιωπή των Αμνών», το «Παρασκευή και 13» στους απέναντι- σκηνές καθάριου τρόμου, δηλαδή.
Καμία ομάδα σε όλη τη διοργάνωση δεν μπορεί να τρέξει έτσι το γήπεδο, καθώς καμία ομάδα δε διαθέτει τον παίκτη με το 34 στην πλάτη και τη γαλανόλευκη στο στήθος.
Πλέον δεν έχουμε 2005 και 2006, τότε που η (ανυπέρβλητη, ενδεχομένως) αρμάδα του Γιαννάκη πήγαινε τα παιχνίδια στους 60 πόντους και κέρδιζε από την άμυνά της. Το ημερολόγιο δείχνει πια 2022 και διαθέτουμε ένα πυρηνικό όπλο (ναι, αυτό το τελευταίο με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται μάλλον θα έπρεπε να το ’χουμε σκεφτεί λίγο καλύτερα ως προς τη διατύπωσή του…) που είναι ικανό να κατακάψει κάθε άμυνα.
Αν το κάνει τότε…
Τότε, ακούστε: είναι πολύ νωρίς ακόμα, εντάξει; Και υπάρχουν πράγματα που πρέπει να μας κάνουν ν’ ανησυχούμε.
Πρώτα-πρώτα, η ίδια η φύση του αθλήματος: δυστυχώς, όταν θα κατέβουμε στο παρκέ δε θα είμαστε μόνοι μας, αλλά θα υπάρχουν και άλλες ομάδες που παίζουν.
Η Εθνική μας θα τα πάει μέτρια (θέσεις 5-8) αν…
Δε βάζει τις βολές. Ξέρουμε ότι σας αφήσαμε εμβρόντητους και τσιμπιέστε για να βεβαιωθείτε αν ειπώθηκε πράγματι αυτή η τεράστια αλήθεια του SDNA («Οι βολές είναι σημαντικός παράγοντας στο μπάσκετ…», είπε ο σοφός), όμως η Ενική μας απλά πρέπει να τις βάζει για να πάει ψηλά.
Με δεδομένο πως ο Γιάννης σταματιέται μόνο με έναν ελεγχόμενα πρακτικό τρόπο, τα σκληρά φάουλ (με τον άλλον να είναι η προσευχή με ιδιαίτερο ζήλο από τον αντίπαλο coach στο ξενοδοχείο πριν τα ματς), είναι σίγουρο πως η ομάδα μας θα σουτάρει πολλές βολές- ενδεχομένως να είμαστε και οι πρώτοι σε όλο το τουρνουά σ’ αυτόν τον τομέα.
Θα χρειαστούμε λοιπόν τον Αντετοκούνμπο να επαναλάβει εμφανίσεις σαν το game 6 των περσινών τελικών με τους Σανς (17/19 τότε, στο δρόμο για την εκκωφαντική 50άρα), προκειμένου να περιέλθουν σε αγωνιστική απελπισία αυτοί που τον μαρκάρουν και να βλαστημήσουν την ώρα και την στιγμή που θεώρησαν καλή ιδέα το να κατέβουν στο συγκεκριμένο Ευρωμπάσκετ.
Πέραν του Γιάννη ωστόσο- που από το παιδί λίγο ακόμα και θα του ζητήσουμε να βρει τον τρόπο για να μειωθεί το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη- «οφείλουν» και οι υπόλοιποι παίκτες μας (του Καλάθη συμπεριλαμβανομένου) να είναι εύστοχοι από την «γραμμή της φιλανθρωπίας», ούτως ώστε ο σούπερ σταρ μας να μην είναι αναγκασμένος να έχει ποσοστό κοντά στο… 100%.
Εξίσου σημαντικό με τα ανωτέρω: ευελπιστούμε οι διαιτητές ν’ αποτινάξουν την στείρα ευρωπαϊκή τους νοοτροπία και να σταματήσουν να σφυρίζουν φάουλ σε κάθε υποψία επαφής (κάτι που, άλλωστε, λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των αγώνων) και να είναι κατά τι πιο ελαστικοί. Όχι βέβαια ν’ αφήνουν ακόμα και τα Fatality λέγοντας «παίζετε!», αλλά να μην είναι τόσο «υστερικοί».
Σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος ο Greek Freak να φορτώνεται γρήγορα με αρκετά επιθετικά φάουλ, ενώ το ίδιο πρόβλημα θα έχουμε και στο πίσω μισό (ιδίως με τον Θανάση, τον Κώστα και τον Αγραβάνη).
Ένα κράμα σχετικής ευστοχίας από τις βολές, λοιπόν, και ένα αξιοπρεπές «Σφύρα καλά…» (ΟΧΙ ΜΑΝΕΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!), ίσως και ν’ αποτελούν τον δρόμο για την αγωνιστική μας ευτυχία.
Και το 5-8 δε θυμίζει ακριβώς και πορτοκαλί Γη της Επαγγελίας, σωστά;
Η εθνική μας θα σαρώσει (μετάλλιο) αν…
Αν δει πριν αρχίσουν τα ματς μια πολύ συγκεκριμένη ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς και προσαρμόσει αυτό το “Run Forrest, run” στο γαλανόλευκο πλάνο της.
Το “run n’ gun” και οι καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου είναι ο τέντζερης με το ρόστερ της ομάδας μας ν’ αποτελεί το καπάκι. Και όλοι ξέρουμε πως αυτά τα δύο ταιριάζουν πολύ μεταξύ τους.
Καλάθης και Σλούκας μπορούν να παίξουν με την 5η καρφωμένη στο κιβώτιο ταχυτήτων, το ίδιο και ο Παπανικολάου με τον Θανάση, τον Κώστα και τον Ντόρσεϊ, ενώ και οι Λαρεντζάκης-Παπαπέτρου έχουν την ικανότητα να το υποστηρίξουν.
Και, φυσικά, ο Γιάννης είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο σε αυτό το στιλ παιχνιδιού, καθώς αν φύγει στο… ξέφωτο δεν πιάνεται ούτε με λάσο.
Ο ελεγχόμενος «πανικός» στο παιχνίδι μας φέρνει στον νου σκηνές από τον «Εξορκιστή», την «Σιωπή των Αμνών», το «Παρασκευή και 13» στους απέναντι- σκηνές καθάριου τρόμου, δηλαδή.
Καμία ομάδα σε όλη τη διοργάνωση δεν μπορεί να τρέξει έτσι το γήπεδο, καθώς καμία ομάδα δε διαθέτει τον παίκτη με το 34 στην πλάτη και τη γαλανόλευκη στο στήθος.
Πλέον δεν έχουμε 2005 και 2006, τότε που η (ανυπέρβλητη, ενδεχομένως) αρμάδα του Γιαννάκη πήγαινε τα παιχνίδια στους 60 πόντους και κέρδιζε από την άμυνά της. Το ημερολόγιο δείχνει πια 2022 και διαθέτουμε ένα πυρηνικό όπλο (ναι, αυτό το τελευταίο με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται μάλλον θα έπρεπε να το ’χουμε σκεφτεί λίγο καλύτερα ως προς τη διατύπωσή του…) που είναι ικανό να κατακάψει κάθε άμυνα.
Αν το κάνει τότε…
Τότε, ακούστε: είναι πολύ νωρίς ακόμα, εντάξει; Και υπάρχουν πράγματα που πρέπει να μας κάνουν ν’ ανησυχούμε.
Πρώτα-πρώτα, η ίδια η φύση του αθλήματος: δυστυχώς, όταν θα κατέβουμε στο παρκέ δε θα είμαστε μόνοι μας, αλλά θα υπάρχουν και άλλες ομάδες που παίζουν.
Πηγή: sdna.gr
Διαβάστε ακόμη…
