Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει την πρώτη του νίκη στα φιλικά της προετοιμασίας επί αυστριακού εδάφους, νικώντας την Αλ Ντουχαΐλ με 0-1. Ο Παναγιώτης Αναστόπουλος γράφει για τα στοιχεία που έγιναν ευδιάκριτα στον αγωνιστικό χώρο, καθώς και για τους πρωταγωνιστές της χτεσινής επικράτησης.
Παναθηναϊκός και Stoiximan μαζί για τα 3 επόμενα χρόνια! Μάθε περισσότερα
Σε μια συνέχεια από την ισοπαλία και τη θετικότατη εμφάνιση κόντρα στη Γουότφορντ, ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς παρουσίασε ένα παρόμοιο πρόσωπο και απέναντι στην αραβική Αλ Ντουχαΐλ, η οποία έδειξε κατώτερη ποιοτικά από τους «πράσινους». Το «Τριφύλλι», παρά τις ελλείψεις που έχει στο ρόστερ (βέβαια, όχι για πολύ ακόμα, σύμφωνα με τον Σέρβο κόουτς), έβγαλε στο τερέν ακριβώς ό,τι έχει δουλέψει στην προπόνηση, ακολούθησε πιστά το πλάνο του προπονητή (όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα) και απέδειξε πως συγκριτικά με την περσινή προετοιμασία βρίσκεται ένα «κλικ» πιο πάνω.
Μπορεί να μην είχε την ίδια όρεξη και διάθεση, κυρίως λόγω κούρασης εξαιτίας των διπλών προπονήσεων στην Αυστρία, ωστόσο η τακτική συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών ήταν για ακόμα μια φορά άριστη, η κυκλοφορία της μπάλας κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα και οι συνεργασίες που δημιουργήθηκαν, ειδικά από το 30′ και έπειτα, αποδεικνύουν την εξαιρετική «χημεία» του ρόστερ.
Το πρόσημο και η «γεύση» που μένει σε όλους μας μετά το σφύριγμα της λήξης είναι καθ’ όλα ικανοποιητική, με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να έχει βάλει σε μια «ρότα» την ομάδα. Μάλιστα, με τις απαραίτητες προσθήκες που αναμένεται να γίνουν, το «Τριφύλλι» θα αναβαθμιστεί ποιοτικά και θα εμφανιστεί κατά πάσα πιθανότητα απόλυτα έτοιμο ενόψει Ευρώπης.
Πάντως, τα δύο κυριότερα γνωρίσματα που έβγαλαν… μάτι ήταν δύο. Η πίεση των παικτών στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου και η ανάπτυξη από την άμυνα προς την επίθεση.
Ξεκινώντας από το κομμάτι του πρέσινγκ, ο Παναθηναϊκός είχε εντολή από τον κόουτς να βάλει δύσκολα στα σέντερ μπακ της Αλ Ντουχαΐλ, αναγκάζοντας τα στο εύκολο λάθος. «Πρωτεργάτης» σε αυτόν τομέα ήταν ο Σεμπάστιαν Παλάσιος, που με τα τρεξίματα, την εκρηκτικότητα και την ενέργεια του αποτέλεσε μόνιμη πηγή κινδύνου για τους τυπικά γηπεδούχους σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Μαζί με τον «Τούκου», πάθος παρουσίασε και ο Αϊτόρ, ο οποίος παρεμπιπτόντως έκρινε και την αναμέτρηση με το γκολ-πέναλτι στο 45ο λεπτό, θέλοντας διακαώς να έχει τη μπάλα στα πόδια του.
Μάλιστα, πριν σκοράρει για το 0-1, έχασε και δύο μεγάλες ευκαιρίες μπροστά από την εστία του Αλ Μπακρί, νευριάζοντας με τον τρόπο που ολοκλήρωσε τις φάσεις. Επίσης, πολύ ψηλά στον αγωνιστικό χώρο κινήθηκε και ο Κρίστιαν Γκάνεα, που ξεκίνησε στο αρχικό σχήμα και είχε θετικό πρόσωπο.
Ουσιαστικά, είχε το ρόλο που ενσάρκωσε ο Χουάνκαρ πέρσι, αφήνοντας τον Βαγιαννίδη πίσω στην άμυνα ως τρίτο σέντερ μπακ, με αποτέλεσμα εκείνος να «οργώσει» όλη την αριστερή πτέρυγα. Είχε 2-3 «φαρμακερές» σέντρες, λειτούργησε πολύ καλά ως δεύτερο εξτρέμ ουσιαστικά και δεν άφησε το αντίπαλο δεξί μπακ να κάνει επελάσεις, μαρκάροντας τον από τη μεσαία γραμμή.
Σημαντική ήταν και η βοήθεια του Φώτη Ιωαννίδη στο πρέσινγκ, κυνηγώντας μέχρι και τον
τερματοφύλακα. Η πίεση του αυτή, σε συνεργασία και με τον Αλεξανδρόπουλο στο χώρο του άξονα, του έδωσε τη δυνατότητα να εκτελέσει μία φορά στην αρχή του ματς, στέλνοντας τη μπάλα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, και να κερδίσει ένα φάουλ στην επανάληψη σε πολύ καλό σημείο.
Τέλος, συγκέντρωση και τρεξίματα προσέφερε και ο Φρόκου στα τελευταία λεπτά, καθώς εκμεταλλεύτηκε τα «φρέσκα» του πόδια, πίεσε τους κουρασμένους αμυντικούς και έκλεψε 1-2 φορές τη μπάλα. Γενικότερα, η ομάδα ναι μεν άφησε την κατοχή στους Άραβες, ωστόσο σε
καμία των περιπτώσεων δεν κλείστηκε πίσω, μαρκάροντας με μανία τους αντιπάλους.
Το δεύτερο στοιχείο στο οποίο ο Παναθηναϊκός ανταποκρίθηκε άριστα ήταν το κομμάτι της ανάπτυξης. Οι παίκτες, τηρουμένων των αναλογιών με την απουσία ποιοτικού κεντρικού και επιτελικού μέσου, προωθούσαν πολύ σωστά τη μπάλα από πίσω προς τα μπρος, παρουσιάζοντας μια σύμπνοια και μια συνοχή στο γήπεδο. Τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο μέρος, το «Τριφύλλι» δομούσε σωστά τις επιθέσεις του, ασχέτως αν δε του έβγαιναν όλα στην εντέλεια.
Για παράδειγμα, ο Καρλίτος χρειάστηκε τρεις προσπάθειες μέχρι να βρει τη σωστή επιλογή. Οι δύο πρώτες ήταν λανθασμένες, ωστόσο την επόμενη φορά έπαιξε με τον τρόπο που έπρεπε τον Βαγιαννίδη στο χώρο για να παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός τον πρώτο του αυτοματισμό στον αγώνα. Πολλές βοήθειες σε αυτό το κομμάτι έδωσε και ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος, που κουβάλησε τη μπάλα οπότε κρίθηκε αναγκαίο, ενώ και ο Αϊτόρ, συγκλίνοντας προς τα μέσα για να βγει στο κενό ο Γκάνεα, κινήθηκε εξαιρετικά με ή χωρίς τη μπάλα στα πόδια. Ο Παλάσιος κυρίως επιδόθηκε σε ατομικές ενέργειες, οι οποίες λόγω της ταχυδύναμης του έγιναν επιτυχώς, συμβάλλοντας έτσι ώστε η ομάδα να πραγματοποιήσει τελική στην εστία.
Στην επανάληψη, βασικό «γρανάζι» στην ανάπτυξη ήταν ο Ρούμπεν Πέρεθ, που θύμισε κάτι από τον περσινό εαυτό του, ενώ και ο Χουάνκαρ είχε πολύ ορθή σκέψη ως προς τις προωθήσεις του, παρά το γεγονός πως μερικές ήταν οφσάιντ. Ο Τσέριν έδειξε ακόμα να μην «πατάει» τόσο καλά, με το ρυθμό να χάνεται σχεδόν ολοκληρωτικά μόλις έγιναν οι απανωτές αλλαγές στη μία ώρα παιχνιδιού. Εντούτοις, στο πρώτο 45λεπτο, που είναι και άξιο κριτικής, ο Παναθηναϊκός ξεδίπλωνε όμορφα το παιχνίδι του, έχοντας την ίδια προσέγγιση με αυτή που ακολούθησε από τον Ιανουάριο και μετά την περσινή σεζόν.
Βέβαια, υπήρξαν σίγουρα και αρνητικά στοιχεία. Κακές αμυντικές τοποθετήσεις, συνήθως από τους Σάρλια και Πούγγουρα, «φτηνά» λάθη στον άξονα, που έδωσαν την ευκαιρία στην Αλ Ντουχαΐλ να φανεί επικίνδυνη μπροστά στη εστία των Λοντίγκιν και Μπρινιόλι, ενώ οι μικροί δε μπόρεσαν να κάνουν τη διαφορά, όπως την Κυριακή με τη Γουότφορντ.
Παρά ταύτα, το σίγουρο είναι πως ο Παναθηναϊκός έχει καλό και έμπειρο «οδηγό», τα… νερά στα οποία πλέει είναι ήρεμα και όλα φαίνεται να λειτουργούν με απόλυτη σιγουριά και ακρίβεια. Οι βάσεις υπάρχουν από πέρσι, τα θεμέλια έχουν μπει, το μόνο που μένει είναι οι προσθετικές κινήσεις, που σκοπό έχουν το step-up.
Διαβάστε ακόμη…