Ο Μαυροβούνιος κόουτς αποφάσισε να αφήσει τον Ερυθρό Αστέρα για το «Τριφύλλι», δοκιμάζοντας μια νέα πρόκληση στην ήδη ενδιαφέρουσα προπονητική καριέρα του. Ποιο είναι, όμως, το κοινό στοιχείο εντοπίζεται στις θητείες που έχει πραγματοποιήσει σε κάθε σύλλογο για τον οποίον έχει δουλέψει; Μα φυσικά, οι τίτλοι, ένας τομέας που συνδέεται άρρηκτα και με το παρελθόν και το κύρος του «Εξάστερου».
Παναθηναϊκός και Stoiximan μαζί για τα 3 επόμενα χρόνια! Μάθε περισσότερα
Το όνομα του Ντέγιαν Ράντονιτς σίγουρα δεν ενθουσιάζει στο άκουσμά του. Δε βρίσκεται καν μέσα στην ελίτ των προπονητών της Ευρωλίγκα, ούτε είναι και καλύτερος από τους Περάσοβιτς και Σφαιρόπουλο που ακούστηκαν. Ωστόσο, σε μια αγορά ελεύθερων προπονητών πολύ περιορισμένη αυτό το χρονικό διάστημα, ο 52χρονος τεχνικός αποτελεί μια πολύ έξυπνη και ωφέλιμη επιλογή από τον Αργύρη Πεδουλάκη, με τον οποίον κιόλας έχουν κοινό τρόπο μπασκετικής σκέψης.
Ο Ράντονιτς, όντας μετρημένος και σοβαρός στη δουλειά του, αρέσκεται στις δυνατές και σκληροτράχηλες άμυνες, που δεν αφήνουν τον αντίπαλο ούτε να πάρει… ανάσα. Επιθυμεί να έχει στο ρόστερ του παίκτες-καμικάζι, που να τα δίνουν όλα στον ανασταλτικό τομέα έτσι ώστε να αντλούν από εκεί ενέργεια για τις επιθετικές τους προσπάθειες. Εξάλλου, με αυτού του είδους την τακτική κατάφερε να οδηγήσει τον Ερυθρό Αστέρα λίγες νίκες μακριά από την 8αδα της Ευρωλίγκα την περσινή σεζόν, παρά το γεγονός πως οι Σέρβοι διέθεταν το χαμηλότερο μπάτζετ σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Μέσα από τη δουλειά του, οι ομάδες του συνήθως παραδίδουν σεμινάρια αμυντικής λειτουργίας, παρουσιάζοντας μια νοοτροπία που θυμίζει μπάσκετ… Βαλκανίων.
Και, στην τελική, αν κάποιος θεωρεί αυτό το σύστημα αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό, γιατί ο Ράντονιτς να το αλλάξει εφόσον είναι η «συνταγή» για την επιτυχία και τους τίτλους; Γιατί να μεταβάλει την ιδεολογία του τη στιγμή που οπουδήποτε και αν έχει εργαστεί, κατόρθωσε να υλοποιήσει το στόχο του μέσω του αμυντικού μπάσκετ; Η προσέγγιση του αυτή, τού έχει δημιουργήσει ένα mentality νικητή, που ξέρει τι θέλει από τους παίκτες του, που γνωρίζει πως να αντιδράσει στις κρίσιμες στιγμές από την άκρη του πάγκου του και που θα δράσει έγκαιρα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Ο… κυπελλομαγνήτης που έχει αποκτήσει μέσα στο πέρασμα των ετών είναι δεδομένα ένα αποτέλεσμα συνδυασμού αφοσίωσης στο άθλημα και προπονητικής οξύτητας. Και επειδή ο Παναθηναϊκός, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι υποχρεωμένος ως οργανισμός να προσθέτει κάθε χρόνο έστω και έναν τίτλο στο παλμαρέ του (το επιτάσσει, άλλωστε, και το ρεκόρ 27ετιας που κρατάει), θα μιλήσουμε για τη γεμάτη αυτοπεποίθηση νοοτροπία που διακατέχει τον Ράντονιτς, η οποία και του έδωσε 30 συνολικά τίτλους ως τώρα στη σταδιοδρομία του!
Η αρχή στη Μπούντουσνοστ
Όντας ακόμα «άγουρος» ως κόουτς, και μόλις στα 39 του έτη, η πρώτη ομάδα που του προσέφερε την ευκαιρία για να δείξει τι αξίζει ήταν η αγαπημένη του Μπούντουσνοστ. Η 6ετία που πέρασε συνολικά στο σύλλογο από το Μαυροβούνιο ως αθλητής αποτέλεσε το «εισιτήριο» για να τον εμπιστευθεί η διοίκηση στο τεχνικό επιτελείο, επενδύοντας στο νεαρό στοιχείο και στις «φρέσκες» ιδέες του.
Η επιλογή των ιθυνόντων της Μπούντουσνοστ, εκ του αποτελέσματος, ήταν ορθολογική, καθώς με τον Ντέγιαν Ράντονιτς στον πάγκο τους δημιούργησαν μια δυναστεία στο εγχώριο μπάσκετ. Οι 6 συνεχόμενες κατακτήσεις του Κυπέλλου του Μαυροβουνίου (τη σεζόν 2013/14 χάθηκε το τρόπαιο από τη Σουτιέσκα), καθώς επίσης και οι 7 του πρωταθλήματος, και μάλιστα όλες με 3-0 στους τελικούς, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο την ιδιοφυΐα και την οξύτητα του.
Ο Ράντονιτς, ως προπονητής της Μπούντουσνοστ, όχι μόνο άρπαξε από τα… μαλλιά τη δυνατότητα που του δόθηκε να προπονήσει σε υψηλό επίπεδο, αλλά έβαλε και το όνομα του σε μια λίστα προπονητών που σίγουρα δε θα περνούσαν απαρατήρητοι τα επόμενα χρόνια. Και μην κοιτάτε που στην Αδριατική Λίγκα και το EuroCup δεν είχε κάποια επιτυχία, διότι η διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο αυτών θεσμών με αυτούς του Μαυροβουνίου είναι τεράστια. Και μόνο που καταφέρε σταδιακά να στείλει τη Μπούντουσνοστ στα play-off ήταν ένα μεγάλο νικημένο «στοίχημα» για τον Ράντονιτς.
Το βήμα στον Ερυθρό Αστέρα
Η εξαιρετική του 8ετής πορεία στη Μπούντουσνοστ (2005-2013) προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών ευρωπαϊκών συλλόγων για τα… μάτια του Ράντονιτς. Οι προτάσεις ήταν πολλές, όμως ο Ντέγιαν διάλεξε δίχως να το πολυσκεφτεί την προοπτική του Ερυθρού Αστέρα. Μιας παραδοσιακής δύναμης στο σερβικό μπάσκετ, που έχει τις βλέψεις για το κάτι παραπάνω σε Αδριατική Λίγκα και Ευρωλίγκα.
Στην πρώτη του θητεία στους «ερυθρόλευκους» τα πράγματα δε ξεκίνησαν καλά, είναι η αλήθεια. Στα δύο του έτη στο σύλλογο, κατάφερε να γευτεί τη «γλύκα» μόνο ενός Κυπέλλου το 2014, το οποίο ήρθε μετά κόπων και βασάνων με τη νίκη επί της Μέγκα Βιζούρα με 81-80. Στην Ευρωλίγκα μια από τα ίδια, με τον Ερυθρό Αστέρα να μένει δύο συνεχόμενες φορές εκτός play-off, ενώ στην Αδριατική Λίγκα, αν και τερματιζε πρώτος στην κανονική διάρκεια, έκανε τον τίτλο μέσα από τα… χέρια του.
Ωστόσο, η συνέχεια ήταν τελείως διαφορετική και στρωμένη με «ροδοπέταλα». Ο Ράντονιτς γύρισε το «τσιπάκι», έδωσε στο ρόστερ ταυτότητα και μετέτρεψε το σύνολο των παικτών σε ομάδα του προπονητή. Έτσι, από το 2015 έως το 2017, όπου και τελείωσε η πρώτη του πορεία στο σύλλογο, πήρε 3 τίτλους στην Αδριατική Λίγκα, 3 στο σερβικό πρωτάθλημα και άλλα δύο κύπελλα, ενώ στην Ευρωλίγκα ήταν συνεχώς σε τροχιά play-off.
Η φυγή στη Βαυαρία
Μετά από 5 σεζόν στον Ερυθρό Αστέρα, ο Ράντονιτς αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα του και να ξεφύγει από τον βαλκανικό τρόπο αντίληψης του μπάσκετ. Έτσι, ταξίδεψε ως τη Γερμανία και το Μόναχο για να αναλάβει τις τύχες της Μπάγερν Μονάχου. Μιας ομάδας που δεν έχει το… όνομα και το βάρος της φανέλας στο άθλημα, αλλά σίγουρα διέθετε πάμπολλες φιλοδοξίες. Στις 3 σεζόν παρουσίας του εκεί κατέκτησε δύο φορές το γερμανικό πρωτάθλημα (2018, 2019), ενώ στην Ευρώπη έφτασε ως τα ημιτελικά του EuroCup (2017-18), αποκλειώμενος δύσκολα από τη Νταρουσάφακα και ως την 11η θέση της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκα (2018-19). Σίγουρα αποτέλεσε μια σημαντική πρόκληση στην καριέρα του Ράντονιτς το γερμανικό μπάσκετ, ένα «κεφάλαιο» που δε γίνεται να ξεχάσει.
Η επιστροφή στα γνώριμα λημέρια
Ύστερα από την δις τιτλοφορούμενη πορεία του στη Μπάγερν, ο Ράντονιτς έκανε την επιλογή να πάρει το δρόμο για τον Ερυθρό Αστέρα. Το μονοπάτι του γυρισμού ήταν εύκολο για τον ίδιο, πηγαίνοντας σε ένα περιβάλλον που όλα του είναι οικεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχει θέματα προσαρμογής, γεγονός που τον βοήθησε να μεταδώσει παραστατικότερα τις ιδέες του. Με αυτόν τον τρόπο, στην 3ετή θητεία του στο σέρβικο πάγκο (αν και από τις 3 σεζόν, η μία εξαιρείται λόγω κορονοϊού) σήκωσε δύο τρόπαια για την Αδριατική Λίγκα (και το περσινό, μάλιστα, κόντρα στην Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς), δύο στο σερβικό πρωτάθλημα και δύο στο κύπελλο (το περσινό και πάλι κόντρα στον «Ζοτς»). Στην Ευρωλίγκα τα πράγματα δεν κύλησαν όπως θα ήθελε, όμως εκεί η διαφορά στα μπάτζετ παίζει τεράστιο ρόλο.
Και τώρα ο Παναθηναϊκός. Όπως θα καταλάβετε και οι ίδιοι, πρόκειται για έναν προπονητή «εθισμένο» στους τίτλους. Για έναν άνθρωπο που ξέρει τι θέλει, που δε φοβάται να ρισκάρει και να τολμήσει για να πετύχει αυτό που θέλει. Και επειδή και οι «πράσινοι» είναι από… γεννησημιού τους αναγκασμένοι να σηκώνουν τρόπαια, ελπίζουμε αυτή η συνεργασία να έχει μόνο θετικά αποτελέσματα.
Διαβάστε ακόμη…