Του Δημήτρη Χρυσάνθη
Ενα αθλητικό γεγονός που καταφέρνει να συσπειρώσει μια ολόκληρη κοινωνία και να βγάλει στους δρόμους ετερόκλητα πλήθη για να πανηγυρίσουν, παύει να είναι απλώς… ένα αθλητικό γεγονός. Αποκτά πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, εντυπώνεται στη συλλογική μνήμη και γίνεται σημείο αναφοράς στην ιστορική διαδρομή ενός λαού.
Την ημέρα που η εθνική ομάδα κέρδισε το Ευρωμπάσκετ του 1987 κανείς Ελληνας από όσους τη βίωσαν τότε δεν την έχει ξεχάσει. Είτε ήταν φίλαθλος και ασχολείτο με αυτά τα πράγματα είτε δεν γνώριζε καν τι χρώμα έχει η μπάλα του μπάσκετ.
Ολοι μας διατηρούμε ολοζώντανη μπροστά μας την εικόνα του Νίκου Γκάλη να κατατροπώνει τους αντιπάλους του στον αέρα και να νικά, γιατί νιώθαμε όταν τον βλέπαμε ότι νικούσαμε κι εμείς μαζί με αυτόν και τα άλλα παιδιά της Εθνικής. Ηταν εκείνο το ανέλπιστο χρυσό μετάλλιο ένας ακόμα ελληνικός θρίαμβος κόντρα σε θεούς, δαίμονες και όλα τα προγνωστικά, από αυτούς που έχουν καταγραφεί στο DNA του λαού μας, έχουν σημαδέψει την πορεία της Ελλάδας και των Ελλήνων μέσα στην ιστορία και έχουν διαμορφώσει την ελληνική εθνική συνείδηση.
Ως τέτοιος πρέπει να μείνει ζωντανός για πάντα για να συνεχίσει να εκπέμπει τα μηνύματά του στο διηνεκές. Πρέπει και όσοι θα έρθουν ύστερα από εμάς να συνεχίσουν να μιλούν για εκείνο το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987 και γι’ αυτό μπορεί να φροντίσει μόνο η εκπαίδευση. Το σχολείο είναι αυτό που προσφέρει τη γνώση και μαζί με την οικογένεια διαμορφώνει τις συνειδήσεις. Ενα μάθημα για την εθνική ομάδα του 1987 θα πληροφορήσει τους νέους ανθρώπους, που δεν ζούσαν τότε, τι έγινε εκείνες τις μέρες και θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τι πέτυχαν εκείνοι οι αθλητές και πόσο μεγάλη επίδραση είχε στην ελληνική κοινωνία το επίτευγμά τους, προσφέροντάς τους τα ανάλογα διδάγματα.
Ενα μάθημα σαν κι αυτό που εντάσσεται στο πρόγραμμα σπουδών της Α’ Γυμνασίου. Στην 8η Ενότητα του βιβλίου της Νεοελληνικής Γλώσσας, που έχει ως θέμα της τον Αθλητισμό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμπεριελήφθη ένα κείμενο με τον τίτλο «Ο μικρόσωμος θεός». Κι αυτός ο θεός δεν είναι άλλος από τον Νίκο Γκάλη. Τον μεγάλο πρωταγωνιστή του έπους του 1987. Τον άνθρωπο που περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλον έκανε τους Ελληνες να αγαπήσουν και να αγκαλιάσουν το μπάσκετ.
Το διδακτέο κείμενο είναι στην πραγματικότητα ένα απόσπασμα από άρθρο που έγραψε τον Απρίλιο του 2018 στην ιστοσελίδα slpress.gr ο αναπληρωτής καθηγητής Δημιουργικής Γραφής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος. Εξετάζει τον θρίαμβο της εθνικής ομάδας υπό το πρίσμα της ατομικής υπεροχής του ηγέτη της. Το μπάσκετ έγινε το εθνικό μας άθλημα, διότι ως νέοι Δαβίδ κατατροπώσαμε τους ευρωπαίους Γολιάθ κι αυτό έγινε εφικτό επειδή ο Γκάλης μάς έπεισε ότι μπορεί να γίνει.
«Τη διαφορά την έκανε ο τρόπος. Αυτός που ανέτρεπε κάθε τεχνοκρατικό προγραμματισμό μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, κάθε έλεγχο, και καθιστούσε τις μαγικές ενέργειες του Νίκου Γκάλη σε τέχνη του απρόβλεπτου», γράφει μεταξύ άλλων στο κείμενο ο Τριαντάφυλλος Κωτόπουλος. Και προσθέτει: «Ο Νίκος Γκάλης ήρθε να μας γεμίσει αυτοπεποίθηση. Να μας διδάξει πως όταν κάνεις τρόπο ζωής κάτι που αγαπάς και που χρειάζεται θυσίες και επιμονή – πείσμα και εμμονές, θα συμπλήρωνα – όλα μπορούν να συμβούν».