Ο Ολυμπιακός δεν ήταν στα καλύτερά του στο τέλος της σεζόν. Της τρίτης συνεχόμενης σεζόν χωρίς ξεκούραση. Και πάλι, όμως, αυτό που ήθελε το πήρε. Εμφατικά. Σε αυτήν την τριετία της Covid-19, που άλλαξε τα πάντα στον πλανήτη, έκλεισε τα γήπεδα και προκάλεσε τρομερές φθορές στους συλλόγους, η ομάδα του Μεγάλου Λιμανιού κατάφερε να κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, δύο παρουσίες σε ομίλους του Champions League, συνεχόμενες ευρωπαϊκές παρουσίες και μετά από κάθε Δεκέμβριο. Για να μη μακρηγορούμε: αυτήν την ασφυκτική 3ετία ο Ολυμπιακός θα την κλείσει με 170 επίσημα παιχνίδια (59 το 2019-20, 55 το 2020-21, 56 το 2021-22). Και θα την κλείσει όπως ήθελε. Με φιέστα.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι από τις ομάδες που μπορεί να αναζητά δικαιολογίες. Δεν παράγει άλλοθι. Ακόμη κι όταν ο ίδιος κάνει λάθη, ακόμη κι όταν εμφανίζει αυτοκαταστροφικές τάσεις, ακόμη κι όταν όλα δείχνουν ότι δεν πάνε καλά, είναι αναγκασμένος να ψάχνει τη νίκη, τους βαθμούς, τους τίτλους, την αντίδραση. Τα πρόσφατα παραδείγματα εξηγούν εν πολλοίς τον τρόπο που λειτουργεί ο σύλλογος στις δύσκολες στιγμές. Κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα βρήκε νίκη στο 97′. Από παίκτη που είχε σχεδόν ξεχάσει ότι διαθέτει. Ο Ρόνι Λόπες είχε να φορέσει φανέλα σε επίσημο παιχνίδι από τις 17 Φεβρουαρίου, όταν είχε αγωνιστεί 6 λεπτά στον εκτός έδρας αγώνα με την Αταλάντα (1-1). Σκόραρε το νικητήριο στο Φάληρο. Και επέστρεψε βασικός στο παιχνίδι-τίτλου στην Τούμπα. Και σκόραρε και πάλι.
Ο πορτογάλος εξτρέμ εμφανίστηκε από το… πουθενά. Αλλά με την επανεμφάνισή του επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά γιατί ο Ολυμπιακός (έστω κι αν σε κάποιους δεν αρέσει) έχει τέτοια απόσταση από τους αντιπάλους του. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος, οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Ο Ρόνι Λόπες έχει ακριβώς όσα γκολ/ασίστ (8) έχει ο Γκάρι Ροντρίγκες. Ο Πορτογάλος έχει 4 γκολ, 4 ασίστ σε 944 λεπτά συμμετοχής (24 ματς), ενώ ο εξτρέμ από το Πράσινο Ακρωτήρι 5 γκολ, 3 ασίστ, σε 20 αγώνες (1.548 λεπτά). Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Αλλά θέμα επιλογών.
Ο Λόπες, ο Γκάρι, ο Κούντε, ο Αγκιμπού Καμαρά και πολλοί ακόμη από το ρόστερ των 30+ παικτών που βρίσκονται στο Ρέντη, συν κάποια από τα παιδιά της ομάδας Β’, αλλά και κάποιους από τους δανεικούς, είναι υλικό που δεν μπορεί παρά να σε κάνει χαρούμενο. Ως προπονητή και ως σύλλογο. Μπορεί κάποιες μεταγραφές να μη βγήκαν. Κάποιοι παίκτες να μην απέδωσαν τα αναμενόμενα ή ακόμη και να αδικήθηκαν (και από τον εαυτό τους) ή να ατύχησαν. Αλλά όποιος ισχυριστεί ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει παίκτες για το σήμερα, αλλά και το αύριο, μάλλον δε μετράει σωστά τα πράγματα. Ανάλυση τού τι έχει και τι δεν έχει ο Ολυμπιακός δεν θα γίνει τώρα, αλλά μετά το τέλος της χρονιάς, καθώς, αρχής γενομένης από το παιχνίδι με τον Άρη, θα αρχίσουν οι… εξετάσεις. Ή καλύτερα η… προετοιμασία. Διότι υπάρχουν παίκτες που πρέπει να δείξουν ότι μπορούν να σταθούν. Και θα κληθούν να το πράξουν στα εναπομείναντα τέσσερα ματς.
Διότι ο Ολυμπιακός όχι μόνο κατέκτησε τον τίτλο με έναν ιδιαίτερο, όμορφο, εμφατικό τρόπο, αλλά κέρδισε το δικαίωμα να χαλαρώσει. Να ξεκουραστεί. Να καθαρίσει το μυαλό του και να έχει χρόνο για να πάρει αποφάσεις. Θα φύγουν για διακοπές, θα ξεκουραστούν, θα ανασυνταχθούν. Θα ληφθούν οι αποφάσεις που πρέπει, από εκείνους που πρέπει και για όσους… πρέπει. Και η επόμενη σεζόν θα ξεκινήσει με τους πρωταθλητές να ξεκινούν ανανεωμένοι την προσπάθειά τους για επιστροφή στο Champions League. Και να συνεχίζουν για τα επόμενα τρία χρόνια το κυνήγι ενός τρομερού στόχου: του 50ού τίτλου στα 100 χρόνια του συλλόγου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται γι’ αυτά που έρχονται.