Ο Κώστας Φραντζέσκος «άνοιξε» την καρδιά του για την παρουσία του στον Παναθηναϊκό, την οικογένεια Βαρδινογιάννη, τα όσα έζησε αλλά και την… άκομψη απομάκρυνσή του από τις Ακαδημίες!
Αποσπάσματα από τα όσα ανέφερε στο «Sport24»:
«Ναι πράγματι είχα πάει για δοκιμαστικά στον Ολυμπιακό, όσο ήμουν στον Αετό Καλλιθέας, σε ηλικία 14 ετών, με είχε πάει ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου στον Ολυμπιακό, πολύ γνωστός τον οποίο δεν θα ήθελα να αποκαλύψω.
Όπως το κράτησε μυστικό και αυτός έτσι θέλω να το κάνω και εγώ. Με βοήθησε πάρα πολύ επαγγελματικά. Πήγα και έκανα προπονήσεις με τον Ολυμπιακό στον Ρέντη.
Εκείνη την περίοδο είχε νικήσει ο Παναθηναϊκός στον τελικό Κυπέλλου τον Ολυμπιακό με 4-0. Είχα αφήσει καλές εντυπώσεις στον προπονητή τον Γεωργιάδη και άλλους ανθρώπους που βρισκόντουσαν εκείνη την περίοδο στον Ολυμπιακό.
Ήθελαν να με κάνουν επαγγελματία, αλλά ο Αετός είχε κάποιες οικονομικές απαιτήσεις που δεν ήθελε να ικανοποιήσει ο Ολυμπιακός. Εκείνη την περίοδο πήγα στη Βουλιαγμένη. Από τότε με είχε βρει και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, από τον Αετό Καλλιθέας. Με πήρε και άφησε στη Βουλιαγμένη.
Ποτέ δεν έχω σκεφτεί τι θα γινόταν αν πήγαινα στον Ολυμπιακό, δεν το έχω απωθημένο. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμενα. Είμαι ευγνώμων σε όσα έχω ζήσει, νιώθω τυχερός και ευχαριστώ τον Θεό σε όσα μου πρόσφερε στο επαγγελματικό κομμάτι
Ενώ όλοι οι παιδικοί μου φίλοι ήταν Ολυμπιακοί, μιας και ζούσαμε στην Καλλιθέα, δίπλα στον Πειραιά, εγώ έγινα Παναθηναϊκός. Κόλλησα με την ομάδα λόγω της τρελής πορείας που έκανε το 1984-85 στην Ευρώπη. Όσο να’ ναι τα παιδιά κολλάνε με τις ομάδες που κατορθώνουν μεγάλα επιτεύγματα στη νεαρή τους ηλικία κι ο Παναθηναϊκός τότε ήταν πολύ μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη.
Εκείνη την περίοδο ως μαθητής έκανα κοπάνες από το σχολείο για να δω την ομάδα γιατί τα παιχνίδια ήταν 3 το μεσημέρι, ακόμα και τα ευρωπαϊκά ματς. Θυμάμαι έπαιρνα το τρένο από την Καλλιθέα για να πάω στο ΟΑΚΑ και να βλέπω τα παιχνίδια.
Ένα χρόνο πριν πάω στην ομάδα το 1990, πήγαινα και τους έβλεπα στο γήπεδο και ξαφνικά βρέθηκα να κάνω προπονήσεις, είχα ένα δέος και μια τρελή χαρά που δεν μπορώ να στην περιγράψω. Πήγαινα στις προπονήσεις με ένα πλατύ χαμόγελο, γιατί θα έβλεπα αυτούς που θαύμαζα.
Τους σεβόμουν τόσο πολύ, που σε έναν αγώνα τον Σαραβάκο τον φώναζα «κύριε Δημήτρη». Σε μια φάση μου λέει «σταμάτα να με λες έτσι, είμαστε συμπαίκτες». Φυσικά τον ίδιο θαυμασμό έτρεφα και στους υπόλοιπους, δεν είχα μόνο στον Σαραβάκο. Απλά έτυχε σε ένα παιχνίδι να ακουστεί αυτή η αντίδρασή του. Ένιωθα τεράστια χαρά και ικανοποίηση γι’ αυτό που ζούσα.
Σίγουρα δεν ήταν εύκολα στην αρχή, αλλά είχα πίστη στον εαυτό μου. Από τη στιγμή που ήθελα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ειδικά στον Παναθηναϊκό που υποστήριζα από μικρός, είχα σεβασμό στους συμπαίκτες μου, τους οποίους λάτρευα όταν ήμουν πιο μικρός για όσα σπουδαία είχαν καταφέρει, βλέποντάς τους στην τηλεόραση και στο γήπεδο. Από εκεί και πέρα, έπρεπε να αποδείξω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτό το μέγεθος. Με τη βοήθεια του Θεού νομίζω ότι τα κατάφερα.
Μου στάθηκαν πολλοί άνθρωποι πάρα πολύ. Ο Κώστας Μαυρίδης, ήταν ο αρχηγός τότε και βοηθούσε σχεδόν όλα τα μικρά παιδιά. Ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο Στράτος Αποστολάκης, ο Βαγγέλης Βλάχος, που με συμβούλευε πάρα πολύ, ήταν στη θέση μου. Είχα πολλές συμβουλές και στήριξη από πάρα πολλούς ανθρώπους και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Ήταν δύσκολος ο χώρος δεν ήταν όλα ρόδινα. Δεν είναι όλα στρωμένα σε ένα κόκκινο χαλί και να περπατάς πάνω. Οι στεναχώριες είναι περισσότερες από τις χαρές, ειδικά στις μεγάλες ομάδες. Αλλά οι χαρές είναι αυτές που σε κρατάνε. Είναι γεμάτες και τρανταχτές και φυσικά αυτές που μένουν σε όλους. Σε εμάς, στον κόσμο, σε όλους.
Δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρά και ευτυχία είναι, να παίρνεις νταμπλ με τον Παναθηναϊκό, την ομάδα που υποστήριζα από παιδάκι και την επόμενη σεζόν να παίζω και στην Ευρώπη. Απέραντη χαρά, κάτι που συνέβη τόσο γρήγορα κιόλας, στην πρώτη μου σεζόν.
Ο στόχος μου δεν ήταν απλώς να πάω και να συμμετέχω στις προπονήσεις, αλλά να είμαι παρών στις μεγάλες καταστάσεις. Με βοήθησε στην πορεία μου αυτό, ο εγωϊσμός μέχρι εκεί που έπρεπε. Να δείχνω «παρών» είμαι εδώ, σε κάθε ομάδα που ήμουν και στο ξεκίνημά μου. Γι’ αυτό πιστεύω μου έδωσαν στην αρχή της ευκαιρίες. Έδειξα ότι μπορούσα να ανταπεξέλθω.
Εκείνη την περίοδο εγώ πρόλαβα να κάθονται στις ίδιες θύρες στις εξέδρες οι οπαδοί και των δύο ομάδων, μια τεράστια διαφορά με σήμερα. Άλλες εποχές, πιο όμορφες. Οι ομάδες είχαν τεράστιους παίκτες με πολλή ποιότητα και με διαφορετικό στυλ παιχνιδιού, όχι μόνο εμείς και η ΑΕΚ, που ήμασταν οι πιο καλοί βάσει τίτλων τότε (την περίοδο 1990-1994) αλλά και οι υπόλοιπες ομάδες. Πήγαινες στο γήπεδο για να παρακολουθήσεις πολύ καλές ομάδες με καλούς παίκτες.
Έλεγες για παράδειγμα, θα πάω να δω τον Ηρακλή που έχει ένα κέντρο φωτιά. Τον Ολυμπιακό γιατί είχε τρομερούς επιθετικούς. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε απίστευτα πράγματα στην Ευρώπη με Σαραβάκο, Ρότσα, Ζάετς και άλλους παίκτες. Η ΑΕΚ είχε τον Μαύρο, τον Μπάγεβιτς τον Μανωλά. Ο Ηρακλής είχε τον Χατζηπαναγή, ο Άρης τον Κούη. Ήταν παίκτες σύμβολα. Και σήμερα υπάρχουν, αλλά δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνη την περίοδο.
Σήμερα παίζουμε πιο γρήγορα, αλλά όχι με τόση τεχνική. Σήμερα θέλει γρήγορη σκέψη και αντίληψη σε μικρούς χώρους, δηλαδή να είναι «ρομπότ». Έτσι έχει γίνει το ποδόσφαιρο . Πάνω – κάτω σήμερα βλέπεις ένα σύνολο παικτών που δεν διαφέρει πολύ. Η ΑΕΚ εκείνη την περίοδο είχε πολύ καλή ομάδα, όπως και εμείς. Πραγματικά απολάμβανα τα παιχνίδια, είχα κάποιους δύσκολους αντιπάλους, αλλά ανταπεξήλθα σε εκείνο το επίπεδο και μου άρεσε που ήμουν μέρος σε όλο αυτό.
Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ιστορία από αυτά τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ως παίκτης εγώ το βίωνα ότι πάντα ήθελα να παίζω με τον Ολυμπιακό, ασχέτως της κατάστασης που ήμουν είτε λόγω κούρασης είτε τραυματισμού. Είναι κάτι που περιμένεις πώς και πώς και νιώθω ευλογημένος που το έπαιξα. Όσο μπορούσα τα απολάμβανα, γιατί δεν ήταν πάντα οι στιγμές ιδανικές. Αυτά τα ντέρμπι είναι ντέρμπι σε όποια κατάσταση και να είναι μια ομάδα. Αυτό το έχει δείξει ο Παναθηναϊκός στο πρόσφατο παρελθόν, που έχει μια κάμψη αρκετά μεγάλη για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά παρ’ όλα αυτά με τον Ολυμπιακό είναι αρκετά ανταγωνιστικός, έχει κάνει αρκετές ζημιές».
Για τα όνειρα που εκπλήρωσε: «Κατ’ αρχάς που έπαιξα με την ομάδα που υποστήριζα από μικρό παιδί. Πήρα νταμπλ, τίτλους και έπαιξα στο Champions League. Χρωστάω πολλά πράγματα στον Θεό που έκανα αυτή την καριέρα.Γιατί ήξερα ποδοσφαιριστές πολύ καλύτερους από μένα, που δεν έκαναν την καριέρα που έκανα εγώ για πολλούς λόγους.
Εγώ με πολύ λιγότερα αθλητικά χαρακτηριστικά, κατάφερα και πέτυχα αυτά που πέτυχα. Είμαι χαρούμενος και περήφανος που και στον Παναθηναϊκό και όπου πήγα, μπόρεσα και έδωσα όλο μου τον εαυτό για να βοηθήσω την ομάδα και το συμβόλαιο που υπέγραψα.
Έχω δει παιδιά που έκαναν την μπάλα ό,τι θέλανε, αλλά ένας τραυματισμός για παράδειγμα τούς κόστισε. Δεν θέλω να κατονομάσω κάποιον για να μην αδικήσω κανέναν, με κάποιους ήμουν και συμπαίκτης, είχαν τεχνική κατάρτιση που δεν την έχω και δεν την απέκτησα ποτέ.
Στο Champions League το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι τρομερές στιγμές, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου. Ωραίες έδρες, φανταστικά παιχνίδια και εξαιρετική συμπεριφορά των «ξένων» προς εμάς. Άλλο επίπεδο και άλλο ποδόσφαιρο.
Παίζαμε κόντρα σε παικταράδες. Ο Ερυθρός Αστέρας, για παράδειγμα, τότε που παίξαμε είχε παικταράδες. Σαβίσεβιτς, Μπόμπαν, Μιχαίλοβιτς. Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωθα γι’ αυτή τη συμμετοχή στη διοργάνωση. Μιλάμε για άλλο επίπεδο, που είναι και εφόδιο για την καριέρα κάθε ποδοσφαιριστή.
Εγώ ήρθα αρκετά σε “επαφή’” κυρίως με τον Μιχαΐλοβιτς λόγω των θέσεών μας. Δεν προλαβαίναμε ούτε αυτόν, ούτε τους υπόλοιπους, πραγματικά είχαν εκπληκτική ομάδα οι Σέρβοι και ήταν απολαυστικά παιχνίδια. Άλλο επίπεδο, καμία σχέση με σήμερα.
Από την άλλη, δεν ξεχνιέται η ποιότητα του Ρομπέρτο Μπάτζιο, ενάντια στη Γιουβέντους και ας μην ήταν από αγώνα Champions League. Ήταν πραγματικά ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής με ποιότητα που τον απολάμβανες όσο μπορούσες φυσικά. Πολύ σημαντικοί ήταν και ο Μαντσίνι με τον Βιάλι. Η διαφορά του Παναθηναϊκού με τη Γιουβέντους ήταν τεράστια εκείνη την εποχή. Είναι πάνω κάτω όπως σήμερα.
Όταν οι ελληνικές ομάδες παίζουν στο 100% για να αποκλείσουν ένα τέτοιο όνομα, εκείνες παίζουν στο 60-70% για να σε αποκλείσουν, μπορεί να λέω και πολύ. Και τότε και τώρα. Εκείνη την περίοδο το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν στο φόρτε του. Η διαφορά των δύο πρωταθλημάτων ήταν μεγάλη και αυτή είναι η διαφορά με το εξωτερικό. Το Ντέλε Άλπι ήταν με διαφορά το πιο ωραίο γήπεδο που επισκέφθηκα παίζοντας με τον Παναθηναϊκό».
Το 1993 έναν χρόνο πριν πάει η Ελλάδα στο Μουντιάλ, ήμουν βασικό στέλεχος του Παναθηναϊκού και της Εθνικής. Την επόμενη σεζόν δεν έπαιξα καθόλου και δεν συμπεριλήφθηκα στην αποστολή της Εθνικής στο Μουντιάλ. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ πολύ σε αυτό το σκηνικό. Ήταν κάποια σκληρά λόγια με τον Όσιμ μέσα στο γραφείο του. Αυτά που μου είπε δεν θέλω να τα πω ποτέ.
Είναι ένας μεγάλος πόνος στην καρδιά μου αυτά που έχουν συμβεί εκείνη την περίοδο. Έχασα το Μουντιάλ και δεν μπορούσα να πάω, γιατί δεν έπαιζα στον Παναθηναϊκό για πολλούς λόγους.
Τότε ακολούθησε η μεταγραφή μου στον ΟΦΗ. Ήθελα να αποδείξω εκεί ότι ήταν λάθος που με άφησαν να φύγω, αλλά και γιατί ήθελα να παίζω. Ενώ ήθελα να είμαι στον Παναθηναϊκό, δεν ήθελα να βλέπω τους αγώνες από τον πάγκο ή την εξέδρα και να λέω είμαι στον Παναθηναϊκό. Ήμουν 23-24 και έπρεπε να κοιτάξω την καριέρα μου.
Γι’ αυτό και πήγα στον ΟΦΗ. Εκεί με υποδέχθηκαν όμορφα, μου έδωσαν στήριξη και έδωσαν πολλά σε μένα και θεωρώ και εγώ σε αυτούς. Πίστευα ότι κάποια στιγμή θα καλέσουν πίσω στον Παναθηναϊκό. Αυτό δεν έγινε, αισθάνομαι μια μικρή πικρία γι’ αυτό, γιατί θεωρώ ότι δικαιούμουν να επιστρέψω, αλλά δεν έγινε ποτέ».
Για τον Γιώργο Βαρδινογιάννη: «Τον Γιώργο Βαρδινογιάννη δεν μπορώ να τον δω σαν πρόεδρο, αλλά σαν δεύτερο πατέρα μου. Ο λόγος που αισθάνομαι έτσι δεν τον ξέρουν πολλοί. Όταν είχα ένα σοβαρό θέμα με τη μητέρα μου το 1991, ενώ ήμουν στον Παναθηναϊκό, εκείνη διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι.
Έπρεπε να κάνει ένα χειρουργείο τη μέρα που παίζαμε ένα φιλικό προς τιμήν του Ρότσα, ο οποίος τότε ήταν προπονητής στον Πανηλειακό. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν μέσα στο χειρουργείο της μητέρας μου, στο νοσοκομείο Υγεία. Οπότε πώς μπορώ να τον δω σαν πρόεδρο; Με βοήθησε σε θέματα πολύ προσωπικά της ζωής μου, πέραν αυτού.
Όταν ήρθε το τέλος μου στον Παναθηναϊκό, εκείνος ίσως να με βοήθησε με τον δικό του τρόπο. Οπότε ό,τι και να μου έκανε, γιατί δεν ήταν όλα ρόδινα και είναι λογικό αυτό οι σχέσεις περνάνε κύκλους, δεν μπορώ να είμαι δίκαιος για να τον κρίνω σαν πρόεδρο. Όσα αρνητικά και να υπήρχανε μετά από αυτή τη στήριξη που μου έδωσε δεν υπάρχει κάτι αρνητικό που να κρατήσω και να πω».
Για τον Γιοβάνοβιτς: «Τον Γιοβάνοβιτς τον ήξερα σαν αντίπαλο στον Ηρακλή. Είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος. Τον παρακολούθησα στην προπονητική του πάνω στη δουλειά του. Πιστεύω είναι ένας δίκαιος και καλός προπονητής, με το προφίλ που έχει και με αυτά που μαθαίνω. Με τον Παναθηναϊκό μπορεί να κάνει καλά πράγματα».
Για την παρουσία του στις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού: «Στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήταν ένας κύκλος προπονητικής από τα καλύτερα που έχω κάνει. Για τη βάση και τα πιστεύω μου που άλλαξαν, από αυτά του ποδοσφαιριστή πήγα σε αυτά του προπονητή. Μέσα από τα παιδιά έγινε και εγώ καλύτερος. Έχω δει παιδιά που παίξανε, παίζουνε και ίσως παίξουν μια μέρα στον Παναθηναϊκό. Υπήρξαν και παιδιά που έπαιξαν στον Παναθηναϊκό και δεν έκαναν κάτι αλλού. Αυτό οφείλεται στον χαρακτήρα του κάθε παιδιού. Πόσο δυνατό χαρακτήρα έχουν.
Γιατί ταλέντο είχαν όλα. Δεν γίνεται να είσαι στον Παναθηναϊκό να κάνεις συμβόλαιο και να μην είσαι καλός. Από εκεί και πέρα, το πόσο θα μπορούν να αντέξουν, να είναι στο σύνολο των 25-28 παικτών είναι θέμα δικό τους. Πώς θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό δηλαδή.
Εκεί έχουν να αντιμετωπίσουν έμπειρους παίκτες, τα φώτα της δημοσιότητας που τα ζαλίζουν πολλές φορές, μάνατζερ που τους παίρνουν τα μυαλά. Προφανώς υπάρχουν και σωστοί μάνατζερ αλλά υπάρχουν και κακοί. Πρέπει να έχουν μια ισορροπία και από την οικογένειά τους. Αν δεν έχουν, χάνονται σαν ένα αστέρι που πέφτει. Λάμπει λίγο και μετά πέφτει.
Η καλή πορεία που είχαν οι ακαδημίες του Παναθηναϊκού οφείλεται στη σταθερότητα και τη στήριξη που παρείχε η ομάδα στην ακαδημία. Υπήρχε πολλή βοήθεια στο πως θα λειτουργούσαν οι υποδομές και στη μεθοδικότητα που υπάρχει στη δουλειά των ακαδημιών. Αυτό υπήρχε ανέκαθεν και αδιάκοπα”.
Η ανάγκη “εισροής” πολλών παικτών της ακαδημίας στην πρώτη ομάδα, δεν επηρέασε τόσο την ακαδημία, όπως επισημαίνει ο ίδιος. “Δεν έχει σχέση αυτό. Αλλοιωνόταν η πρώτη ομάδα, όχι η ακαδημία. Έμεινε σε ικανοποιητικό επίπεδο και σιγά σιγά ανέβαινε, γιατί χτίζανε πάνω στην ακαδημία και στα μεταγενέστερα χρόνια”.
Το νέο πρότζεκτ δεν το έβλεπα σαν ευκαιρία. Γιατί από παλιά ο Παναθηναϊκός έβγαζε παιδιά. Ναι, η ανάγκη και η πορεία της πρώτης ομάδας κάνανε κάποιες φουρνιές να ανέβουν απότομα και να γίνουν συμβόλαια. Όπως ήταν λογικό, όλα αυτά τα παιδιά δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην πρώτη ομάδα και γι’ αυτό «χάθηκαν». Η απότομη μετάβαση και όχι πολύ υποστηρικτική δεν τους βοήθησε. Αν γινόταν αλλιώς ίσως δεν θα «χανόντουσαν». Ίσως αν ανέβαιναν ένα χρόνο μετά να γινόντουσαν καλύτερα τα πράγματα».
Για την οικογένεια Βαρδινογιάννη: «Στο πρώτο σκέλος (σ.σ. οικογένεια Βαρδινογιάννη) δεν θα είμαι ποτέ αντικειμενικός και αναφέρθηκα στον λόγο. Η πολυμετοχικότητα πήρε ένα νταμπλ, είχε φέρει σπουδαίους ξένους παίκτες και είχε καλούς Έλληνες.
Όταν διαλύθηκε, δημιουργήθηκε μια τεράστια τρύπα που δεν μπορούσε να καλυφθεί και για την οποία ευθύνεται και η πτώση του Παναθηναϊκού. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στο «ποιός φταίει;» τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας όπως θέλει. Στην Ελλάδα τα συμπεράσματα τα εξάγουμε όπως μας συμφέρει».
Για την απομάκρυνσή του: «Η αποχώρηση έγινε εν μέσω καραντίνας και ενώ η ακαδημία ήταν κλειστή. Με κάλεσαν και μου είπαν από τα γραφεία ότι η συνεργασία μας τελειώνει και ότι δεν είμαι στο πλάνο για το πρότζεκτ του Παναθηναϊκού.
Η μεγάλη μου πίκρα ήταν η αιτιολόγηση. Είμαι 53 ετών, το 1/3 της ζωής μου το έζησα στον Παναθηναϊκό. Ξέρουν πώς νιώθω για τον Παναθηναϊκό. Θα έπρεπε να μου πουν μια αιτιολογία. Είσαι κακός προπονητής, έκανες αυτό το λάθος, ακόμα και ότι δεν μας αρέσει άλλο η φάτσα σου. Έστω μια αιτιολογία. Και όχι η απάντηση ότι «οι εταιρείες έτσι κάνουν». Εγώ τον Παναθηναϊκό ποτέ δεν τον είδα σαν μια εταιρεία, αλλά σαν μια ομάδα.
Ήταν ένας άνθρωπος της διοίκησης, δεν θέλω να πω το όνομά του. Αυτή ήταν η μόνη πίκρα μου. Έφυγα από έναν σύλλογο, διότι σύλλογο τον βλέπω τον Παναθηναϊκό, όχι εταιρεία. Και έναν σύλλογο που αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ. Που μου πρόσφερε και θεωρώ ότι του έχω προσφέρει».
Για το ενδεχόμενο επιστροφής του: «Δεν θα έλεγα όχι. Ανάλογα με ποιόν θα μιλούσα και τις συνθήκες που θα υπάρχουν.
Είχα πει και είχα εκφράσει την άποψή μου στη διοίκηση και τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού, ότι αφού είμαι στην ακαδημία θα μπορούσα να μπω στο τιμ της πρώτης ομάδας, δεν με ενδιέφερε η θέση. Δεν μου έγινε ποτέ κάποια πρόταση».
Διαβάστε ακόμη…