Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς θυμήθηκε την παρουσία του στον Παναθηναϊκό, τον σοβαρό τραυματισμό που τον ταλαιπώρησε αλλά και την σειρά με την Μπαρτσελόνα στα Play-Offs της Euroleague.
Αποσπάσματα από τα όσα ανέφερε στο «Gazzetta»:
Εκτός από την Κροατία, έχεις παίξει μπάσκετ στη Βιτόρια, τη Βαρκελώνη, τη Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, το Τορόντο… Που ένιωσες, λοιπόν περισσότερο σπίτι σου;
«Το μοναδικό μέρος που ένιωσα πραγματικά σαν στο σπίτι μου είναι η Αθήνα! Η υποδοχή και η αντιμετώπιση που είχα σαν παίκτης του Παναθηναϊκού και αργότερα της ΑΕΚ είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό και μοναδικό. Πέρασα τρία υπέροχα χρόνια στην Αθήνα και την Ελλάδα. Υπάρχει η ίδια νοοτροπία με την Κροατία, επίσης το κλίμα είναι ίδιο και το φαγητό είναι υπέροχο. Είναι μια ερώτηση που κάνουν συχνά σε εμένα και τη γυναίκα μου. Πού νιώσαμε δηλαδή καλύτερα και πιο άνετα… Και οι δυο μας λέμε το ίδιο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Στην Αθήνα».
Τι θέση έχουν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ στην καριέρα σου;
«Έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας μου την πρώτη σεζόν στον Παναθηναϊκό (σ.σ. 2012-13), ενδεχομένως μαζί με μια χρονιά στη Φενέρμπαχτσε. Στη Φενέρ είχα καλύτερα νούμερα όμως στον Παναθηναϊκό είχα μεγαλύτερες επιτυχίες σαν ομάδα. Στο τέλος της ημέρας, νικήσαμε τον Ολυμπιακό και κερδίσαμε δυο τίτλους τη χρονιά που είχαν κατακτήσει την Euroleague και ήταν πανίσχυροι. Το μόνο πράγμα που λυπάμαι είναι ότι τραυματίστηκα τη δεύτερη χρονιά. Ο αχίλλειος και στα δυο πόδια ήταν σε τραγική κατάσταση. Αν το είχα αυτό στο μυαλό μου, δεν θα έπαιζα όλη τη δεύτερη χρονιά στον Παναθηναϊκό με τον τρόπο που έπαιξα. Γιατί πραγματικά, αυτή η κατάσταση κατέστρεψε την καριέρα μου. Ο κόσμος του μπάσκετ με είδε σε κακή κατάσταση. Δεν πήρα χρόνο για την αποθεραπεία μου. Έπρεπε να μείνω εκτός στο πρώτο μισό της χρονιάς και να παίξω στο άλλο μισό. Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να παίξω γιατί δεν τραυματίστηκα στον Παναθηναϊκό. Είχα τραυματιστεί στην εθνική Κροατίας κι ένιωθα άσχημα για το κλαμπ που με πλήρωνε. Ήθελα να ανταποδώσω κάτι στον Παναθηναϊκό. Είπα μέσα μου πως θέλω να βοηθήσω την ομάδα μου, ακόμα κι αν έπαιζα στο 50-60%. Έτσι αποφάσισα να παίξω εκείνη την χρονιά κι έκτοτε, δεν γύρισα ποτέ ξανά σε επίπεδο Euroleague. Δεν είχα ξανά την ευκαιρία να το κάνω, αν και ήμουν μόλις 30 ετών. Ο κόσμος με είδε σε κακή κατάσταση, είδε πως δεν ήμουν τόσο γρήγορος όσο πριν όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έδωσα στο σώμα μου την ευκαιρία να αναρρώσει έπειτα από εκείνους τους τραυματισμούς».
Ποιες στιγμές αυτά τα τρία χρόνια θα κουβαλάς για πάντα στο μυαλό και τη ψυχή σου; Επίσης, ποιες στιγμές θα ήθελες να διαγράψεις, αν είχες την ευκαιρία;
«Οι τέσσερις τίτλοι ήταν αναμφίβολα ό,τι καλύτερο συνέβη. Ειδικά οι δυο πρώτοι, όταν ήμουν MVP στο Κύπελλο και πρώτος σκόρερ στη σειρά των τελικών με τον Ολυμπιακό και είχα πραγματικά σημαντικό ρόλο. Ακόμα όμως και τη δεύτερη σεζόν, όταν ήμασταν πίσω στη σειρά των τελικών με 2-1 νίκες και πήγαμε στο ΣΕΦ… Όλα ήταν έτοιμα για τη φιέστα τους όμως κερδίσαμε το παιχνίδι, τους φέραμε ξανά στο ΟΑΚΑ και τους διαλύσαμε στο Game 5! Τόσες πολλές όμορφες στιγμές! Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η σειρά των playoffs με την Μπαρτσελόνα, την πρώτη χρονιά. Ήμασταν μπροστά με 2-1 νίκες, είχαμε το Game 4 στο ΟΑΚΑ με 25.000 κόσμο στο γήπεδο και χάσαμε. Έμειναν στο παιχνίδι με πέντε τεράστιους παίκτες που όμως δεν έπαιξαν ποτέ άμυνα στη ζωή τους (γέλια)! Ο Σάρας, ο Ναβάρο, ο Τζο Ίνγκλις, ο Έραζεμ Λόρμπεκ και ο Άντε Τόμιτς… Μας άφησαν να σουτάρουμε και χάσαμε όλα τα σουτ σε εκείνο το παιχνίδι. Τελικά, μας κέρδισαν εύκολα. Ήταν το παιχνίδι που μισώ περισσότερο! Ήταν η μέρα που χάσαμε ουσιαστικά το Final 4. Εκτός, λοιπόν από εκείνο το ματς με την Μπαρτσελόνα, ήταν μια εξαιρετική χρονιά».
Τι θα ήθελες να βάλουν οι φίλαθλοι δίπλα στη φράση «ο Ρόκο-Λένι Ούκιτς είναι…»;
«Fun to watch! Δεν ήμουν ο καλύτερος πόιντ γκαρντ της γενιάς μου, ενδεχομένως δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς μου όμως νομίζω πως ήμουν fun to watch. Είχα το δικό μου στιλ. Μερικές φορές ήταν τρελό κι εκτός ελέγχου! Ίσως όχι τόσο αποτελεσματικό κάθε φορά αλλά ήμουν πάντα ανταγωνιστικός, πάντα προσπαθούσα να κερδίζω και νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που έπαιξα σε τόσα πολλά κλαμπ και κέρδισα 20 τρόπαια στην καριέρα μου. Θεωρώ πως οι άνθρωποι που με πλήρωναν κι εκείνοι που με ήθελαν στις ομάδες τους, το αναγνώριζαν. Γι’ αυτό έπαιζα πάντα στη μεγάλη σκηνή, σε μεγάλες ομάδες και σπουδαία κλαμπ. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να είχα παίξει άλλα τρία χρόνια στην Euroλeague. Τελικά δεν συνέβη. Σε κάθε περίπτωση, είμαι ικανοποιημένος με ό,τι έχω πετύχει».
Διαβάστε ακόμη…