Ο MVP του Πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο, Νέλσον Σανζ, μίλησε για την παρουσία του στον Παναθηναϊκό αλλά και το επεισόδιο στον Πειραιά.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε στο «SDNA»:
«Δεν άρχισα να παίζω μπάσκετ από πολύ μικρός, σε ακαδημίες, αλλά πιο πολύ για να συντροφεύω τον αδερφό μου στις προπονήσεις, είναι πέντε χρόνια μικρότερος από εμένα. Και άρχισα μεγάλος γενικά, στα 17-18 μου χρόνια, ήμουν σχεδόν ενήλικος. Και στη συνέχεια, επειδή με ενδιέφερε πολύ, έκανα και σπουδές σχετικές με τον αθλητισμό. Όταν πια προέκυψε το θέμα με την υγεία μου, έπρεπε πια να εγκαταλείψω τον… κανονικό αθλητισμό, ας το πούμε έτσι. Είχα έναν πολύ καλό φίλο, ο οποίος μετά από ένα τροχαίο ατύχημα με μηχανή έχασε το ένα πόδι του και ήμουν πολύ κοντά του στην διαδικασία του να παίξουμε μπάσκετ σε αμαξίδιο.
Μου φάνηκε ενδιαφέρον, άρχισα να ρωτάω και να ψάχνω, και είμαι χαρούμενος που έχω καταφέρει να είμαι σε ομάδες που αγωνίστηκαν σε Παναμερικανικούς Αγώνες, σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και μπορώ να πω ότι πια έχω μια επιτυχημένη καριέρα στο μπάσκετ με αμαξίδιο.
Το μπάσκετ ήταν πάντα η ζωή μου. Και αυτό είναι το κίνητρό μου. Από πολύ μικρός έπαιζα, αν και στο χωριό μου τα παιδιά έπαιζαν περισσότερο ποδόσφαιρο. Αλλά σίγουρα το μπάσκετ είναι το πάθος μου. Και τώρα πια που μπορεί να θεωρούμαι βετεράνος, αυτό ακόμα είναι το πάθος μου».
Για το περιστατικό με το… πέσιμο από οπαδούς του Ολυμπιακού στον Πειραιά:
«Πραγματικά στην αρχή δεν είχα καταλάβει τι συμβαίνει. Ήρθαν κάτι τύποι με δυο μηχανές και ένα αυτοκίνητο, περίπου επτά-οκτώ άτομα. Μιλούσαν ελληνικά. Έδειχναν την μπλούζα που φορούσα, ήταν πράσινη και ειλικρινά δεν γνώριζα ότι ήταν μπλούζα από σύλλογο οπαδών. Μου ζήτησαν να βγάλω την μπλούζα και να τους την δώσω. Προφανώς εγώ τους είπα ‘όχι’, δεν καταλάβαινα αλήθεια τι γινόταν. Τότε κάποιοι συμπαίκτες μου είπαν ότι, για να αποφύγουμε τα προβλήματα, ήταν καλύτερο να δώσω την μπλούζα.
Και πραγματικά για να γλιτώσω τα προβλήματα, τους την έδωσα. Και η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ με κακία, σκέφτηκα ότι αυτοί που μάλλον ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού και την ήθελαν για να την φυλάξουν (γέλια). Εγώ τους προτρέπω να στηρίζουν την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού με αμαξίδιο, διότι ξέρω ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ομάδα άρα ούτε φανέλα για να πάρουν».
Για τον Παναθηναϊκό:
«Νιώθω υπέροχα στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό. Με τον τρόπο που με αποδέχθηκαν και με στήριξαν για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Στον Παναθηναϊκό όλοι μου συμπεριφέρονται πάρα πολύ καλά, σαν να είμαι στην οικογένειά τους. Μετά τις δύο σεζόν που είχαμε τα προβλήματα λόγω της πανδημίας, αυτή ήταν εξαιρετική, κατακτήσαμε το πρωτάθλημα και φυσικά βλέπουμε μπροστά μας και τον στόχο της κατάκτησης του κυπέλλου.
Πραγματικά, ευχαριστώ πάρα πολύ τους οπαδούς του Παναθηναϊκού για την υποστήριξή τους. Την νιώθω και μου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσω να δουλεύω σκληρά για να πετύχω τους στόχους μας. Χαίρομαι που είμαι μέλος αυτής της πράσινης οικογένειας, που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Περιμένω να τους δω ξανά δίπλα μας στο γήπεδο. Για πάντα πράσινοι!
Μακάρι και την επόμενη σεζόν οι άνθρωποι της ομάδας να υπολογίζουν σε εμένα, θέλω να συνεχίσω, να είμαι σημείο αναφοράς στον σύλλογο, να παίξουμε στην Ευρώπη».
Για την μετακίνησή του στην Αθήνα:
«Νιώθω πολύ καλά στην Αθήνα, είναι ήσυχα εδώ. Προέρχομαι από τη Μπογκοτά, μια πόλη πολύ μεγαλύτερη, δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, οπότε εδώ αισθάνομαι ήρεμα. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι σε αμαξίδιο μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερίνοτητά τους κινούμενοι στην πόλη ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εγώ, ευτυχώς, μπορώ να περπατήσω, δεν χρησιμοποιώ συνέχεια το αμαξίδιο κι αυτό σίγουρα διευκολύνει τη μετακίνησή μου».
Για τα ταμπού που αντιμετωπίζει η κοινωνία:
«Έχω ξεπεράσει το θέμα του προβλήματος που αντιμετωπίζω. Παίζω πια σχεδόν 14 χρόνια σε αμαξίδιο, παίζω στο πιο υψηλό επίπεδο, είναι κάτι το οποίο έχω αποδεχθεί. Και πρέπει να είναι κάτι που θα έχουν στο μυαλό τους όλοι όσοι βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες όπως είθισται να λέγονται. Με ενδιαφέρει να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και οι νεότεροι, έτσι θα φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους. Να σκεφτόμαστε θετικά».
Διαβάστε ακόμη…