Το παιχνίδι της Πάτρας δεν αποτελούσε κριτήριο για τον Ολυμπιακό, ήταν όμως μια καλή ευκαιρία να διαπιστώσουμε τη διάθεση και τη φρεσκάδα των παικτών του μόλις τρία 24ωρα μετά από ντέρμπι του ΟΑΚΑ και λίγες μέρες πριν από την έναρξη των playoffs της Euroleague.
Ενα πιθανό άδειασμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι όχι απλά πιθανό, αλλά ίσως και αναμενόμενο, καθώς από την μία επετεύχθη ένας σημαντικός στόχος (πρώτη θέση στην Α1) σε συνδυασμό με μια γερή τόνωση γοήτρου, και από την άλλη μια μεγάλη πρόκληση περιμένει γεμάτη απαιτήσεις.
Κανείς δεν θα παρεξηγούσε τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα αν τα… φόρτωναν και λίγο στον κόκορα απέναντι στον Προμηθέα, όμως ο τρόπος που προσέγγισαν το ματς άφησε διαφορετική εντύπωση. Ο Ολυμπιακός μπήκε σοβαρός και επαγγελματίας, λες και επρόκειτο να παίξει… 5ο δεκάλεπτο με τον Παναθηναϊκό. Προηγήθηκε με το εντυπωσιακό 27-4 λειτουργώντας σχεδόν στην εντέλεια στις δύο πλευρές του παρκέ και μπορεί στο δεύτερο δεκάλεπτο να έριξε τους τόνους, όμως η χαλάρωση αυτή προήλθε από την έκταση του σκορ κι από την έλλειψη σοβαρού ανταγωνισμού.
Οταν και για όσο χρειαζόταν οι ερυθρόλευκοι άνοιγαν τον ρυθμό και την διαφορά με πολύ όμορφο μπάσκετ και φυσικά έδωσαν την ευκαιρία στον προπονητή τους να μοιράσει το χρόνο και να «παίξει» με διάφορα σχήματα. Ηταν μάλιστα αρκετά αυστηρός μαζί τους, γεγονός που φανερώνει την κρισιμότητα της εποχής. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ επέστρεψε στις γεμάτες εμφανίσεις, κι αυτό είναι καλό νέο ενόψει Μονακό, ο Μακίσικ ήταν και πάλι χάρμα οφθαλμών και φυσικά ο κυνικός Σάσα Βεζένκοφ αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά ΜVP γράφοντας το καλύτερο ranking.
Αν βρισκόμασταν σε άλλο σημείο της σεζόν, δεν αποκλείεται ο Ολυμπιακός να «φλυαρούσε» πολύ περισσότερο σε μια αναμέτρηση ανάλογου στάτους, όμως στο σημείο που διανύουμε ή πας ή δεν πας. Οι ομάδες φαίνονται πια, δείχνουν την εξέλιξή τους, μαρτυρούν το ταβάνι τους. Αν η συνταγή έχει πετύχει, η αίσθηση που μένει στον ουρανίσκο είναι κάθε φορά γλυκιά, δεν μεταβάλλεται από την μια μπουκιά στην άλλη. Οπως φυσικά και στην αντίθετη περίπτωση. Πλέον, δεν περιμένουμε ν’ αναθεωρήσουμε πράγματα για ένα σύνολο ή να εκπλαγούμε από κάποια ξαφνική αλλαγή στην αγωνιστική συμπεριφορά του. Εκείνο που όντως αναμένουμε είναι να δούμε την καλύτερη εκδοχή του.
Υπό αυτή την έννοια ο ερυθρόλευκος οργανισμός, στο σύνολό του, μοιάζει έτοιμος να ρίξει στο τραπέζι τα πιο δυνατά χαρτιά του. Αν φτάνουν για να πάρει την παρτίδα με την σούπερ επικίνδυνη και φορμαρισμένη Μονακό θα το διαπιστώσουμε, το σίγουρο είναι ότι έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί. Η ομάδα πατάει γερά και με συνέπεια στις αρχές της, έχει αποκτήσει περισσότερες σταθερές από κάθε άλλο σημείο της σεζόν, παίζει πιο αυτοματοποιημένα και το κλίμα στης τάξεις της είναι ιδανικό.
Επιπλέον, η δίψα για μια μεγάλη ευρωπαϊκή διάκριση αναβλύζει από παντού, μαζί και μια βάσιμη υποψία ότι στον φετινό τόμο υπάρχουν κάμποσα ακόμα κεφάλαια να γραφτούν. Ο καθένας έχει κατανοήσει την θέση του και ο κόσμος τη δική του. Η συσπείρωση είναι δεδομένη, είναι μεγάλη, το ΣΕΦ ανυπομονεί να γεμίσει (και να κοκκινίσει με βάση τις οδηγίες ντυσίματος που εξέδωσε η ΚΑΕ) και μια… φράση του Βίκτωρα Ουγκώ δείχνει τον δρόμο.
Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της…