Ο Παναγιώτης Αναστόπουλος γράφει για τα μεμονωμένα λάθη που έχουν κάνει παίκτες και τεχνικό τιμ κατά τη διάρκεια της σεζόν στη διοργάνωση της Euroleague, αναφερόμενος σε συγκεκριμένα παιχνίδια τα οποία χάθηκαν κυριολεκτικά στον πόντο και θα μπορούσαν ίσως να έχουν αλλάξει σε σημαντικό βαθμό την φετινή ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας.
Προφανώς και το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού δε μπορεί σε καμία των περιπτώσεων να μπει «σφήνα» στις ομάδες που βρίσκονται στην πρώτη 8αδα της βαθμολογίας, ακόμα και μετά τη μείωση του αριθμού τους σε 15, λόγω του αποκλεισμού των ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και Ούνιξ Καζάν από τη διοργάνωση για τα πολεμικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία.
Οι τραγικές επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι (μη απόκτηση βασικού πόιντ-γκαρντ, η αποδέσμευση του Άλφα Ντιαλό που τώρα κάνει «παπάδες» με τη Μονακό και η επένδυση σε παίκτες με μηδαμινή εμπειρία σε αυτό το επίπεδο), καθώς επίσης και οι αρκετές ατυχίες που προέκυψαν κατά το πέρασμα της χρονιάς (τραυματισμοί, ιώσεις και πολλαπλά κρούσματα κορονοϊού) δεν επέτρεπαν στον «Εξάστερο» των εσόδων-εξόδων να κάνει πράξη αυτό που υποσχέθηκαν αθλητές και προπονητικό τιμ το καλοκαίρι: να σταθούν πιο ανταγωνιστικοί στην Ευρώπη συγκριτικά με την περσινή σεζόν.
Ωστόσο, παρά το γεγονός πως το «Τριφύλλι» έχει απογοητεύσει τους φιλάθλους του στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν και παρά τις αναποδιές που του έχουν τύχει, υπάρχουν ορισμένες αναμετρήσεις που πραγματικά, αν δεν έβγαζε αυτοκτονικές τάσεις, ίσως αυτή τη στιγμή να τις είχε κερδίσει.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις εντός έδρας «πικρές» ήττες από τη Μπαρτσελόνα και την Αρμάνι Μιλάνο; Ή τα εκτός έδρας «στραπάτσα» με τη Μπασκόνια, τη Μπάγερν Μονάχου, την Μακάμπι Τελ-Αβίβ και τη Ζαλγκίρις;
Δυστυχώς, είναι πολλά αυτά τα ματς που ο σύλλογος έβγαλε μια αίσθηση ηττοπάθειας και αυτοκαταστροφής. Ο συνδυασμός αυτός είναι αποτέλεσμα της έλλειψης προσωπικοτήτων που υπάρχει στο ρόστερ, καθώς επίσης και μερικών οφθαλμοφανέστατων λαθών που πραγματοποιήσαν τόσο οι παίκτες όσο και ο προπονητής, τα οποία θα αναλυθούν παρακάτω. Και για να μη φανώ πλεονέκτης και αχάριστος, σίγουρα δεν απαιτώ και δεν απαίτησα ποτέ να πάρει ο Παναθηναϊκός όλους τους αγώνες του που κρίθηκαν στο… νήμα. Άλλωστε, αυτό είναι και αλλόκοτο. Εφικτό ήταν, όμως, να κατάφερνε να κατακτήσει το «ροζ» φύλλο αγώνος έστω σε τρεις από αυτούς, έτσι ώστε, για παράδειγμα, το ρεκόρ του να πήγαινε στο 10-14 και να απολάμβανε χαλαρός την 10η ή τη 11η θέση (η απόσυρση των ρωσικών ομάδων θα ευνοούσε ακόμα περισσότερο τους «πράσινους» για να πετύχουν το συγκεκριμένο στόχο). Πιο αναλυτικά:
Μακάμπι Τελ-Αβίβ – Παναθηναϊκός 77-73
Ένα παιχνίδι στο οποίο το σύνολο του Δημήτρη Πρίφτη, εν πολλοίς, μπήκε στο παρκέ της «Menora Mivtachim Arena» με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάστηκε και στο ΣΕΦ την προηγούμενη Πέμπτη. Μια εντελώς ανοργάνωτη ομάδα αμυντικά, πνευματικά ανέτοιμη και ανήμπορη να φέρει σε πέρας το όποιο επιθετικό πλάνο υπήρχε. Αν και στο πρώτο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός έβγαλε πάθος και ενέργεια, από εκεί και έπειτα τα πράγματα άρχισαν να δυσχεραίνουν σε επικίνδυνο βαθμό. Ο Νάναλι εκμεταλλεύτηκε το υψομετρικό του πλεονέκτημα απέναντι στον Νέντοβιτς και τον «βύθιζε» συνεχώς στη ρακέτα, ο Σόρκιν και ο Ζίζιτς ήταν συνεχώς παρόντες στα επιθετικά ριμπάουντ των Ισραηλινών, ενώ επιθετικά, πέραν από τον Σέρβο γκαρντ και τον Μέικον, οι κοντοί του «Τριφυλλιού» ήταν ανύπαρκτοι.
Μάλιστα, σε συνδυασμό και με κάποια φτηνά λάθη, η Μακάμπι κατάφερε ως και το 35′ την αναμέτρησης να συντηρεί μια διαφορά της τάξεως των 15 πόντων, η οποία της προσέδιδε μεγάλη ασφάλεια. Στα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα, όμως, ο Παναθηναϊκός σα να ξύπνησε, βάζοντας κάποια πολύ σημαντικά τρίποντα, με τους Μέικον, Παπαπέτρου και Νέντοβιτς να πρωταγωνιστούν. Ωστόσο, ο χρόνος για να γίνει η ολική ανατροπή δεν έφτανε και η Μακάμπι πήρε μια σημαντική νίκη για τη συνέχεια της διοργάνωσης στην αρχή της σεζόν. Και το ερώτημα είναι ένα. Τι θα γινόταν εάν ο «Εξάστερος» αποφάσιζε να παίξει μπάσκετ για 10 και όχι για 5 λεπτά; Δε θα μάθουμε ποτέ…
Μπάγερν Μονάχου – Παναθηναϊκός 81-78
Εδώ τα πράγματα πάνε αντίστροφα. Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Πρίφτη, σε αντίθεση με ό,τι έγινε στο Τελ-Αβίβ, εμφανίστηκε αρκετά συγκεντρωμένος και σοβαρός στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Καλά στημένος αμυντικά, δεν άφησε τους Γερμανούς να επιβάλουν το τέμπο τους και να βρουν ρυθμό. Από τα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου, το «Τριφύλλι» είχε πάρει κιόλας και ένα προβάδισμα στο σκορ, καταφέρνοντας να το διατηρήσει σχεδόν ως και την κόρνα της λήξης. Και λέω σχεδόν, διότι η περιφερειακή άμυνα με τα… μάτια που έπαιξε ο Παναθηναϊκός στα τελευταία λεπτά, καθώς και οι δύο πολύ κρίσιμες χαμένες βολές του Οκάρο Ουάιτ (καλώς ή κακώς, όταν η μπάλα «καίει» θες παίκτες που είναι συνηθισμένοι σε καταστάσεις crunch time της Ευρωλίγκα, και όχι παίκτες Eurocup, που τα χέρια τους τρέμουν), του στέρησαν ένα μεγάλο διπλό στο «μαραθώνιο» της διοργάνωσης.
Παναθηναϊκός Αρμάνι Μιλάνο 75-76
Ναι, θα συμφωνήσω πως ένα μέρος της νίκης των Ιταλών πρέπει να το πιστωθεί η… διαιτητική τριάδα του αγώνα, η οποία «έκλεισε» τα μάτια σε τρεις εξόφθαλμες φάσεις υπέρ του Παναθηναϊκού (αγκωνιά πάνω στον Καββαδά, φάουλ στον Κασελάκη και ανάποδη κατοχή από τη baseline). Όμως, τα τραγικά ποσοστά στο ριμπάουντ, σε αυτό το επίπεδο, δεδομένα θα σε τιμωρήσουν (και αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά, βλ. εκτός έδρας ματς με Μπασκόνια).
Ο «Εξάστερος» μάζεψε 25 ριμπάουντ συνολικά, σε αντίθεση με το Μιλάνο που σταμάτησε στα 34. Και η αδυναμία αυτή του «Τριφυλλιού» μπορεί να επιβεβαιωθεί στην τελευταία φάση του αγώνα, η οποία έκρινε και το τελικό αποτέλεσμα. Με τον Παναθηναϊκό να έχει καταφέρει, υποστηριζόμενος από τον κόσμο του και βελτιώνοντας την ανασταλτική του λειτουργία, να επιστρέψει από το -12 της τρίτης περιόδου και να έχει ισοφαρίσει την αναμέτρηση λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη (75-75), το ματς είχε «ανάψει» για τα καλά.
Η τελευταία επίθεση του ματς είχε ανατεθεί στα έμπειρα χέρια του Σέρχι Ροντρίγκεθ, με τον Πρίφτη να έχει δώσει εντολή για καθαρή άμυνα. Ο Ισπανός γκαρντ δοκιμάζει να σουτάρει για τρεις. Το χάνει. Το μοναδικό που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός είναι ένα ριμπάουντ για να στείλει το ματς στην παράταση. Όμως όχι. Εκεί είναι ο Χάινς, ο οποίος, πηδώντας ψηλότερα από όλους, «γραπώνει» τη μπάλα και κερδίζει το φάουλ, παράλληλα με την επικράτηση της ομάδας του (έπρεπε να ευστοχήσει μόλις σε μία βολή, κάτι το οποίο κατάφερε).
Ένας αγώνας που, αν και δεν είχε βαθμολογικό ενδιαφέρον, θα μπορούσε να παρθεί για λόγους γοήτρου και ψυχολογίας. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, λοιπόν, διαφοροποιούν μια καλή ομάδα από την πολύ καλή. Στοιχεία που κατά τη διάρκεια των αναμετρήσεων μπορεί να θεωρούνται ασήμαντα, εν τέλει είναι αυτά που θα κρίνουν ένα αποτέλεσμα. Και λυπάσαι να βλέπεις τον Παναθηναϊκό να… βολοδέρνει στις τελευταίες θέσεις του πίνακα, όταν κοιτάς και ξανακοιτάς τα highlights αυτών των αγώνων, παρατηρώντας πόσο εύκολα χάθηκαν οι νίκες.
Γιατί, αν κρίνουμε κιόλας από την προ ημερών άνετη νίκη του Παναθηναϊκού κόντρα στη Μπάγερν Μονάχου στο ΟΑΚΑ, δεν είναι κρυφό πως αυτή η ομάδα φτιάχτηκε το καλοκαίρι για να έχει τις προοπτικές να παρουσιάσει κάτι πιο ενθαρρυντικό από πέρσι. Μπάσκετ, όμως, δεν παίζουν η φανέλα και το έμβλημα, αλλά οι παίκτες και ο προπονητής. Και, από ό,τι φαίνεται, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος, τουλάχιστον στην Ευρώπη…
Όλες οι μεταγραφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου… παίζουν στο SportJournal.gr!
Διαβάστε ακόμη…