Με αφορμή την επικείμενη έναρξη της διαδικασίας των Play-Offs σε λίγες ημέρες από τώρα, το «Όλα Πράσινα» παρουσιάζει τι ποδοσφαιρικά διαφορετικό είδαμε από τους παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς συγκριτικά με πέρσι στο τερέν, αυτούς που ξεχώρισαν με την «πράσινη» φανέλα και αυτούς που απογοήτευσαν με τις εμφανίσεις τους.
Ως μέτρια προς κακή θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς της έως τώρα χρονιά που διανύει ο Παναθηναϊκός βάσει απόδοσης, μπάτζετ και αγωνιστικής συμπεριφοράς. Το σύνολο του Γιοβάνοβιτς ολοκλήρωσε την κανονική διάρκεια έχοντας μαζέψει 42 πόντους (3 λιγότερους σε σχέση με πέρσι), όντας και πάλι στην 5η θέση και παράλληλα κοντά στη διεκδίκηση ενός εκ των τεσσάρων ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Το στοιχείο που «αμαυρώνει» κατά κάποιον τρόπο την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού είναι δεδομένα οι 10 ήττες που έκαναν σε 26 αγωνιστικές, οι οποίες είναι πάρα πολλές για την ιστορία, το κύρος, αλλά και για την ποιότητα της ομάδας.
Όμως, τα αρκετά «στραβοπατήματα» και των υπολοίπων (βλ. ΑΕΚ, Άρης), έχουν ισορροπήσει κατά κάποιον τρόπο την όλη κατάσταση, δίνοντας τη δυνατότητα στο «Τριφύλλι» να βρίσκεται σε απόσταση «αναπνοής» και να ελπίζει στην κατάκτηση μιας θέσης στην πρώτη 4αδα της Super League. Το -4 από το «Δικέφαλο Αετό» και το -3 από την ομάδα του Μπούργκος είναι μια σχετικά αμελητέα απόσταση, καθώς με το ποδόσφαιρο που αποδίδει η ομάδα στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, έχει τα φόντα να ξεπεράσει τους αντιπάλους της στη βαθμολογία στις εναπομείναντες 10 αγωνιστικές των Play-Offs.
Και μιας που αναφέρθηκε ο τομέας της απόδοσης του Παναθηναϊκού μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αξίζει να αναλυθούν οι διαφορές ανάμεσα στην περσινή και τη φετινή ομάδα.
Τι άλλαξε φέτος σε σχέση με πέρυσι
Πιο συγκεκριμένα, γίνεται αντιληπτό πως η «αρμάδα» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς παίζει σαφώς πιο ορθολογικά και με περισσότερους αυτοματισμούς συγκριτικά με το περσινό «συνονθύλευμα» του Λάζλο Μπόλονι (και του Ντάνι Πογιάτος). Ο Παναθηναϊκός, με τον Σέρβο κόουτς στον πάγκο, είναι μια ομάδα με συγκεκριμένες συντεταγμένες, που ακολουθεί πίστα ένα πλάνο από την εκκίνηση της χρονιάς, επιθυμώντας να μην παρεκκλίνει από αυτό. Μερικές φορές της βγήκε και με το παραπάνω, κάτι το οποίο φάνηκε στα πρώτα παιχνίδια της Λεωφόρου (το 4-0 με τον Απόλλων Σμύρνης και το 5-1 με τον Βόλο), ωστόσο υπήρξαν και περιπτώσεις που, παρά το δομημένο ποδόσφαιρο που παρουσίαζαν οι παίκτες, τα αποτελέσματα δεν ήρθαν (το 1-0 κόντρα στον Άρη στη Θεσσαλονίκη και το 1-0 με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα). Αυτού του είδους τα σκαμπανεβάσματα στη διάρκεια της σεζόν, και ειδικά όσον αφορά τον πρώτο γύρο, ήταν απόρροια της αργής προσαρμογής ορισμένων αθλητών (βλ. Παλάσιος, ο οποίος είναι αψεγάδιαστος από το νέο έτος και έπειτα), καθώς επίσης και της καθυστερημένης ανόδου στην απόδοσή τους (βλ. Βιγιαφάνιες και Αϊτόρ, οι οποίοι «ξύπνησαν» το Νοέμβριο). Μη ξεχνάμε πως οι 20 πόντοι που μάζεψε ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, τον κατέτασσαν σε εκείνο το χρονικό διάστημα στην 6η θέση του βαθμολογικού πίνακα, αν βέβαια θεωρήσουμε πως ο Άρης δε ξεκινά τη χρονιά με το «βαρίδι» του -6.
Στο δεύτερο μισό της σεζόν, το «Τριφύλλι» μπόρεσε να βελτιώσει τις επιδόσεις του στις εκτός έδρας «εξορμήσεις» του (4 βαθμοί ως το χειμώνα / 9 το νέο έτος), όντας επιτέλους αποτελεσματικό σε γήπεδα που παραδοσιακά το δυσκολεύουν (βλ. στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο). Στη Λεωφόρο, εξακολούθησε η ομάδα να παρουσιάζει αυτό το κυριαρχικό ποδόσφαιρο που ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επιδίωκε να εμφυσήσει στους παίκτες του από την καλοκαιρινή προετοιμασία κιόλας, προσδοκώντας να παίρνει παράλληλα και κάποιες εύκολες νίκες. Αυτές ναι μεν ήρθαν (βλ. το 2-0 κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα και το 2-0 απέναντι στον Άρη), με τον Παναθηναϊκό όμως να εμφανίζεται πιο κυνικός στις ενέργειες του και να μη διακατέχεται από αυτόν τον ενθουσιασμό της εκκίνησης της χρονιάς. Όλα αυτά συνέβαλαν έτσι ώστε οι «πράσινοι» να κατακτήσουν την 5η θέση της κανονικής διάρκειας (όπως και πέρσι), έχοντας αδικήσει πάντως πολλές φορές τους εαυτούς τους με κάποιες αυτοκτονικές εμφανίσεις (βλ. το 3-2 με τον ΟΦΗ στην Κρήτη και το 0-1 από τον Αστέρα Τρίπολης).
Η μεγαλύτερη διαφορά με την περσινή χρονιά προφανώς και βρίσκεται στην παρουσία της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Το σύνολο που είχε δημιουργήσει ο Μπόλονι από το Νοέμβριο και έπειτα (το θεωρώ άτοπο να αναφερθούμε στον Ντάνι Πογιάτος και στην παταγώδη αποτυχία του στις 3 πρώτες αγωνιστικές) δεν ήταν ναι μεν δικό του, ούτε και είχε την ποιότητα που υπάρχει φέτος, αλλά δεδομένα δεν προσέλκυε και το ευρύ κοινό για να κάτσει να το παρακολουθήσει. Μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, που δεν ήξερε τι ήθελε μέσα στο γήπεδο, που με το σταγονόμετρο πάταγε στην αντίπαλη περιοχή και που με την επίτευξη ενός τέρματος επέλεγε να «ταμπουρωθεί» στα καρέ της για να διασφαλίσει το υπέρ της αποτέλεσμα ανεξαρτήτως αντιπάλου. Γκέλες με ομάδες που παλαιότερα δεν τολμούσαν να κοιτάξουν στα μάτια τον Παναθηναϊκό (1-1 με το Βόλο στο ΟΑΚΑ, ήττα με 0-1 από τον Ατρόμητο) και αστείες εμφανίσεις εκτός έδρας (1-0 από τον ΠΑΣ Γιάννινα και τον Παναιτωλικό) οδήγησαν την ομάδα σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, το οποίο ευτυχώς λύθηκε χάρη στον εξαιρετικό Ιανουάριο που πραγματοποιήθηκε. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη ο τρόπος που έπαιζε ο Παναθηναϊκός, έτσι ώστε οι φίλοι του να πιστεύουν ρεαλιστικά στην έξοδο στην Ευρώπη μέσω της διαδικασίας των Play-Offs (εκεί όπου το «Τριφύλλι» τα έκανε εν τέλει… ρόιδο).
Αφήστε, που το πρόγραμμα του φετινού αυτού μίνι-πρωταθλήματος δημιουργεί αντικειμενικές ελπίδες για μια ικανοποιητική αρχή, η οποία θα δώσει σημαντικό βαθμολογικό και ψυχολογικό αβαντάζ ενόψει 4αδας.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις
Όσον αφορά, τώρα, τους παίκτες που ο Παναθηναϊκός μπορεί να βασιστεί σε αυτούς στα Play-Offs, δεδομένης της θετικής παρουσίας τους στη regular season, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρώτος και καλύτερος είναι αδιαμφισβήτητα ο Σεμπάστιαν Παλάσιος, ο οποίος το 2022 είναι πραγματικά από άλλον… πλανήτη. Έχει καταφέρει να σκοράρει 10 γκολ τη φετινή χρονιά στο πρωτάθλημα (+1 στο κύπελλο), εκ των οποίων τα 8 έχουν έρθει το νέο έτος. Απίστευτα ταχυδυναμικός, ακούραστος, εκρηκτικός και καλός με τη μπάλα στα πόδια (αν και δεν είναι φύσει τεχνίτης), έχει καταφέρει να κερδίσει τόσο τον κόσμο του Παναθηναϊκού όσο και τον προπονητή του.
Μαζί με τον «Τούκου», πάντως, μεστές εμφανίσεις, από το Νοέμβριο και έπειτα, πραγματοποιεί και ο Αϊτόρ, που το καλοκαίρι ήταν… φευγάτος. Ύστερα από το εκτός έδρας ματς κόντρα στη Λαμία, ο Ισπανός εξτρέμ έχει αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία που του έχει δώσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όντας μόνιμος κίνδυνος για τις αντίπαλες άμυνες. Ως τώρα έχει πετύχει 4 γκολ στο πρωτάθλημα (και 1 στο κύπελλο), έχει δώσει 3 ασίστ (και 2 στο κύπελλο) και γενικότερα φαίνεται να είναι ο καλύτερος… φίλος των φετινών σέντερ φορ του Παναθηναϊκού.
Και μιας που είπαμε σέντερ φορ, ας περάσουμε και στους Καρλίτος–Ιωαννίδη, οι οποίοι μοιράστηκαν από ένα γύρο. Ο μεν Ισπανός επιθετικός ήταν «on fire» στο πρώτο μισό, πετυχαίνοντας 9 γκολ σε 13 αγώνες, καθιστώντας τον εαυτό του τον ξεκάθαρο MVP της ομάδας ως τότε. Από την άλλη, ο Φώτης, αν και δε ξεκίνησε και με τους καλύτερους οιωνούς τη χρονιά, κατά τη διάρκεια της άρπαξε από τα… μαλλιά την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Ιβάν στις τελευταίες αγωνιστικές, βγάζοντάς τον «ασπροπρόσωπο». Τρομερός με το παιχνίδι με πλάτη, πολύ δυνατός και με έφεση στο σκοράρισμα, έχει τα φόντα να βοηθήσει στα Play-Offs.
Τέλος, στο χώρο του κέντρου, αν και μάλλον θα αδικήσουμε ορισμένους, εντύπωση στην κανονική διάρκεια προκάλεσαν, τόσο ο Αλεξανδρόπουλος, όσο και ο Πέρεθ. Δύο χαφ με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά με πολύ καλή απόδοση. Ο ένας γρήγορος, ο άλλος «εγκέφαλος». Ο ένας με τον ενθουσιασμό της νιότης, ο άλλος με την εμπειρία που έχει αποκτήσει κατά τη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του. Σίγουρα πρόκειται για δύο ποδοσφαιριστές που, αν κρίνουμε από τη βελτίωση τους μέσα στη χρονιά, θα αποτελέσουν πρωταγωνιστές της ομάδας.
Οι δυσάρεστες εκπλήξεις
Βέβαια, δε μπορούν να λείπουν και οι απογοητεύσεις από το «πράσινο» ρόστερ. Κορυφαία αρνητική έκπληξη ήταν ο Τάσος Χατζηγιοβάνης, που υποτίθεται θα έπρεπε να ηγηθεί φέτος της ομάδας. Έχοντας στην «πλάτη» του ήδη μερικές σεζόν ως βασικός, όλοι ανέμεναν επιτέλους να κάνει το «μπαμ» και να αναλάβει τα καθήκοντα που του αρμόζουν. Όμως, όπως πέρσι, έτσι και φέτος, ο Χατζηγιοβάνης είναι σκιά του εαυτού του, έχοντας μερικές εκλάμψεις σε κάποια παιχνίδια (όπως αυτή κόντρα στον Ατρόμητο την προηγούμενη Κυριακή). Δύσκολα θα ανανεώσει, και δικαίως βέβαια.
Κατώτερος των περιστάσεων είναι και ο Ματέους Βιτάλ, που μετά το 5-1 απέναντι στο Βόλο στη Λεωφόρο, έχει δείξει ελάχιστα στοιχεία του ταλέντου του. Παρά το γεγονός πως δεν παίζει όλη τη σεζόν στη φυσική του θέση (ως επιτελικός μέσος), ο Βραζιλιάνος «αρτίστας» έχει δυσκολευτεί παρά πολύ στην προσαρμογή του στα ελληνικά δεδομένα. Δεν έχει συνηθίσει αυτό το σκληρό από άποψη δύναμης ποδόσφαιρο, όντας με την πλάτη στον… τοίχο όταν δέχεται συνεχόμενα φάουλ. Και εκείνος έχει κάποιες μικρές εκλάμψεις, κυρίως ερχόμενος από τον πάγκο.
Επόμενος στη λίστα ο Φεντερίκο Μακέντα, ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι και τραυματίας. Όσο ήταν υγιής και έπαιζε, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να χωλαίνει στη δημιουργία, μιας και δε βοηθούσε σε ικανοποιητικό βαθμό στην κυκλοφορία της μπάλας. Συνεχόμενα φάουλ, άστοχος μπροστά στην εστία και αδούλευτος σωματικά, γνωρίσματα τα οποία δύσκολα θα βελτιώσει τώρα στη δύση της καριέρας του.
Και τελευταίο έμεινε το τεράστιο «φιάσκο» της μεταγραφής του Γιάννη Κώτσιρα, ο οποίος έχει χάσει κατά κράτος τη θέση του στη βασική ενδεκάδα από τον Φακούντο Σάντσες. Δεν έχει καμία σχέση με τον παίκτη που βλέπαμε τόσα χρόνια στην Τρίπολη, δείχνοντας πως δε μπορεί να ανταποκριθεί στο υψηλότερο επίπεδο.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, πρέπει να τονισθεί πως φέτος είναι η χρονιά της ανάκαμψης. Το ποδόσφαιρο που ξεδιπλώνει η ομάδα φέτος αξίζει το κάτι παραπάνω, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ευρωπαϊκή έξοδος. Εξάλλου, συνήθως στο τέλος ο καλύτερος δικαιώνεται και, σε συνδυασμό κιόλας με τον υπαρκτό στόχο του Κυπέλλου, οι προϋποθέσεις για ένα εξαιρετικό κλείσιμο της σεζόν είναι πολλές.
Όλες οι μεταγραφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου… παίζουν στο SportJournal.gr!
Διαβάστε ακόμη…