Η απελπισία των απλήρωτων

Δεν είναι μόνο οι ποδοσφαιριστές αυτοί που μένουν απλήρωτοι από τις διαρκείς νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν το χαρακτήρα ενός ατέλειωτου παραλογισμού. Είναι πολλοί άνθρωποι που εργάζονται γύρω από μία ομάδα, ακόμη και οι προμηθευτές.

Τα χαριστικά νομοθετήματα γράφουν στο χιόνι τις οφειλές και όσοι περιμένουν τα δεδουλευμένα τους βιώνουν ένα καθεστώς απελπισίας. Να ήταν μόνον αυτό; Ακόμη και όσοι δικαιώνονται στα αθλητικά δικαστήρια, δεν μπορούν να πάρουν τα λεφτά τους γιατί οι υπερκείμενες αρχές αρνούνται να εκτελέσουν τις σχετικές αποφάσεις.

Αποκαλύφθηκε ότι το ίδιο δικαστήριο έπαιρνε γρήγορα την απόφαση όταν επρόκειτο για μικρές οφειλές και ανέβαλε τις υποθέσεις όταν επρόκειτο για μεγάλα ποσά. Δηλαδή λειτουργούσε παρελκυστικά υπέρ των διοικήσεων των ομάδων.

Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που έκανε νόμο για «ταχύτατη απονομή δικαιοσύνης». Δηλαδή για το αυτονόητο. Οσο υπάρχει αυτή η αναβλητική αντίληψη εκ μέρους των δικαστών για τις οφειλές ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν τις οικογένειές τους, άλλο τόσο κινδυνεύουμε να θρηνήσουμε νέα θύματα.

Η εκλογή του Νταβίντ Αγκάνθο στην προεδρία της FIFPRO σηματοδοτεί μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα. Ο Ισπανός παίκτης έκανε καριέρα και στο ποδόσφαιρο της χώρας μας, έχει φίλους στην Ελλάδα και γνωρίζει άριστα την κατάσταση. Η παρουσία του και μόνον μπορεί να δώσει λύσεις σε μακροχρόνια ζητήματα, όπως συμβαίνει με ποδοσφαιριστές που επί μία δεκαετία παλεύουν να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους.

Αν περιμένουμε συνδικαλιστική δράση από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, ζήτω που καήκαμε! Εδώ και χρόνια δεν κάνει απολύτως τίποτε για να προωθήσει τα αυτονόητα αιτήματα των συναδέλφων του. Αρα μόνο με διεθνή συνδρομή, μπορούν να λυθούν τα χρονίζοντα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δυστυχώς πάλι καταλήγουμε στην ξένη βοήθεια…