«Για τα παιδιά στο Μποντί. Για τα παιδιά στην Ιλ-ντε-Φρανς. Για τα παιδιά στα προάστια. Θέλω να σας πω μια ιστορία». Ο Κιλιάν Μπαμπέ είναι όλα εκείνα για τα οποία η Γαλλία είναι περήφανη, και όλα εκείνα τα οποία ντρέπεται να μιλάει.
«Για τα παιδιά στο Μποντί. Για τα παιδιά στην Ιλ-ντε-Φρανς. Για τα παιδιά στα προάστια. Θέλω να σας πω μια ιστορία. Πιθανότερα δε θα σας εκπλήξει ότι πρόκειται για το ποδόσφαιρο. Για μένα, τα πάντα είναι το ποδόσφαιρο. Μπορείτε να ρωτήσετε τον πατέρα μου. Όταν ήμουν τριών ετών, μου έκανε δώρο έκανε 4x4 ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο. Μπορούσα να κάθομαι μέσα και να το οδηγώ παντού. Είχε πετάλια και τα πάντα. Οι γονείς μου με άφηναν να το οδηγώ από το σπίτι μας στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, το οποίο ήταν απέναντι από το δρόμο. Ήταν σα να είμαι αληθινός ποδοσφαιριστής που οδηγεί να πάει στην προπόνηση – έπαιρνα τη ρουτίνα μου στα σοβαρά. Μόλις έφτανα στο γήπεδο, όμως άφηνα το τζιπ σε μια γωνία για να παίξω ποδόσφαιρο. Αυτό το κουλ τζιπ, το οποίο όλοι μου οι φίλοι ζήλευαν. Δε με ένοιαζε πλέον. Απλά, ήθελα τη μπάλα. Για μένα, η μπάλα ήταν τα πάντα».
###
«Το περιληπτικό διήγημα είναι το εξής: Το ποδόσφαιρο στη Γαλλία σημαίνει εργατική τάξη. Εργατική τάξη σημαίνει προάστια. Προάστια σημαίνει έγκλημα». Ο καθηγητής κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου του Πουατιέ, Στεφάν Μπεντ, γράφει συχνά μελέτες για το συσχετισμό ανάμεσα στη γαλλική εθνική ομάδα και το μεταναστευτικό. Το θέμα που ερευνά στα δοκίμιά του γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλές: Οι φασαρίες που έγιναν το 2005 στο Σεν Σεντ Ντενί, μέρος του οποίου είναι και το Μποντί και το οποίο είναι μια από τις πιο φτωχικές γειτονιές των προαστίων, σε συνδυασμό με το φόβο για την εγκληματικότητα και την τρομοκρατία, έχουν βοηθήσει στην ανάπτυξη της ιδέας ότι οι παίκτες από τα προάστια και τα προάστια τα ίδια, φέρνουν μόνο προβλήματα στη Γαλλία.
###
«Η γειτονιά μας είναι μια απίστευτη μείξη διαφορετικών κουλτουρών. Γαλλική, αφρικανική, ασιατική, αραβική, κάθε μέρος του κόσμου. Οι άνθρωποι εκτός Γαλλία συνεχώς μιλάνε για τα προάστια με πολύ αρνητικό τρόπο, όμως αν δεν είσαι από εδώ, δε μπορείς να καταλάβεις πώς είναι. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον όρο «κακοποιοί» λες και εφευρέθηκε εδώ. Όμως κακοποιοί υπάρχουν παντού στον κόσμο. Άνθρωποι που τα βγάζουν πέρα δύσκολα υπάρχουν παντού στον κόσμο. Η πραγματικότητα είναι πώς όταν ήμουν παιδί έβλεπα μερικούς από τους πιο σκληρούς τύπους στη γειτονιά να μεταφέρουν τα ψώνια της γιαγιάς μου. Ποτέ δε θα δεις αυτό το κομμάτι της κουλτούρας μας στις ειδήσεις. Θα ακούσεις μόνο τα κακά νέα, ποτέ τα καλά».
###
Ο Αντόνιο Ρικαρντί είναι μέχρι και σήμερα στις ίδιες συντεταγμένες στον πλανήτη. Εκεί βρισκόταν όταν συνάντησε για πρώτη φορά στον Κιλιάν Μπαμπέ, εκεί βρίσκεται κάθε μέρος, υποδεχόμενος όλα τα παιδιά που θέλουν να γίνουν σαν τον 23χρονο άσο της Παρί Σεν Ζερμέν… Συχνά παίρνει ακραίες αποφάσεις. Μια φορά πήρε όλη την ομάδα του και προπονήθηκαν σε χωμάτινο γήπεδο. Άφησαν τη θαλπωρή του τεχνητού χλοοτάπητα για τη σκόνη, τις πέτρες, το ανισόπεδο του χωμάτινου γηπέδου. Η μπάλα εκεί σκάει απροσδιόριστα. Η επιφάνεια είναι κυματιστή. «Είναι η πιο δύσκολη επιφάνεια να παίξεις. Εκεί μπορείς να μάθεις τα περισσότερα», εξηγούσε. Ουδείς παραπονέθηκε.
«Όλοι έχουν στο μυαλό τους τι έχει καταφέρει ο Κιλιάν. Είναι το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα για εκείνους. Είναι ο δικός τους σταρ. Έκανε ό,τι κάνουν και εκείνοι, πέρασε από τα στάδια που περνούν εκείνοι, άλλαζε στα ίδια αποδυτήρια, έκανε προπόνηση στο ίδιο γήπεδο. Εκείνος ήταν εδώ πριν μερικά χρόνια, εκείνοι είναι τώρα εδώ». Ο Ρικαρντί ήταν εκεί για να πει την ιστορία. Μια ιστορία που προφανώς και δεν μπορεί να είναι ίδια για όλους. «Έκανε τα πάντα καλύτερα, πιο γρήγορα, πιο συχνά. Την πρώτη φορά που τον είδα ήταν έξι ετών. Ποτέ δεν του είπα να σταματήσει. Λάτρευε να τρέχει, να ντριμπλάρει και το έκανε καλά. Γιατί να του έλεγα να το κόψει; Είναι ο καλύτερος που προπόνησα ποτέ. Πιθανότατα θα είναι ο καλύτερος που θα προπονήσω ποτέ στη ζωή μου».
Η ιστορία του Κιλιάν Μπαμπέ είναι σαν ένα όπλο σε λάθος χέρια. Μπορεί τόσο εύκολα να εκπυρσοκροτήσει. Όταν το όνειρο γίνει αυτοσκοπός, όταν η πιθανότητα μπερδευτεί με τη βεβαιότητα. «Οι γονείς δεν καταλαβαίνουν ότι δεν έχουμε μαγικό ραβδί. Σκέφτονται τα χρήματα που μπορεί να βγάλει το παιδί τους και έχουν αρχίσει να χάνουν τον έλεγχο. Μια φορά ένας γονέας με ρώτησε ποιο είναι το σχέδιο που υπάρχει για το γιο του. Του απάντησα ότι το σχέδιο που υπάρχει για το γιο του λέγεται σχολείο. Το παιδί ήταν 12 ετών».
###
«Μετά την εμπειρία μου στην Τσέλσι (σ.σ. ο Κίλιαν Μπαπέ πέρασε μια εβδομάδα στο Λονδίνο όταν ήταν 11 ετών) εκλιπαρούσα τους γονείς μου να με αφήσουν να φύγω από την Μποντί και να πάω σε μεγαλύτερο σύλλογο. Πρέπει, όμως, να καταλάβετε τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Ήθελαν να μείνω σπίτι ώστε να παραμείνω παιδί και να ζήσω μια κανονική ζωή. Δεν το καταλάβαινα τότε, όμως στην πραγματικότητα ήταν το καλύτερο γιατί έμαθα πολλά περισσότερα, πήρα πολλά σκληρά μαθήματα τα οποία ποτέ δε θα έπαιρνα στη φούσκα μιας ακαδημίας».
###
Δημογραφικά, το Μποντί είναι κομμάτι της Ιλ-Ντε-Φρανς, μέσα στα όρια του Παρισίου. Για τη Γαλλία, όμως, είναι το βορειότερο μέρος των προαστίων και όσοι ζουν εκεί κουβαλούν «στίγμα»: Θεωρείται μέρος χαμηλόμισθης εργατικής τάξης, μη λευκής κοινότητας, συνώνυμο των ταραχών και των κοινωνικών διαμαχών, η προνύμφη για το έγκλημα και την τρομοκρατία. Ο κόσμος από τον οποίο προέρχεται ο Κιλιάν Μπαμέ. Ο κόσμος τον οποίο εκπροσωπεί…. Ο κόσμος τον οποίο έκανε γνωστό σε όλο τον πλανήτη και ανάγκασε όλο τον πλανήτη να κοιτάξει πιο στενά στα «κακόφημα» προάστια του Παρισίου. Ομάδες δημιουργούνται στην προσπάθεια της κοινωνικής συνοχής, ώστε να έχουν οι έφηβοι ένα μέρος να πηγαίνουν, μια ενασχόληση να έχουν. Ομάδες οι οποίες σήμερα συγκεντρώνουν το σπουδαιότερο κομμάτι των σκάουτς όλου του κόσμου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκέντρωση ταλέντου σε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της Ευρώπης. Πιθανότατα πουθενά στον κόσμο, με εξαίρεση το Σάο Πάουλο.
Το Μποντί του Σεν Σαιν Ντενί. Το Σεν Σαιν Ντενί που βρισκόταν – όπως και ολόκληρη η Γαλλία – σε εξέγερση για δύο μήνες, με συνολικό απολογισμό 9.000 καμένα αυτοκίνητα και 3.000 συλλήψεις. Το μέρος με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στην Γαλλία. Το μέρος όπου γίνονται το 18% των εγκλημάτων που σχετίζονται με ναρκωτικά. Το μέρος στο οποίο το 57% δεν έχει γαλλική καταγωγή. Το μέρος όπου το 2018% η ανεργία ήταν στο διπλάσιο ποσοστό από την υπόλοιπη χώρα. Το μέρος του Κιλιάν Μπαπέ.
###
«Από όλες τις αναμνήσεις εκείνη που ποτέ δε θα ξεχάσω είναι όταν στεκόμασταν στο τούνελ πριν το πρώτο ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Ρωσία, με αντίπαλο την Αυστραλία. Περιμέναμε να βγούμε στο γήπεδο. Τότε, συνειδητοποίησα τι ζούσα. Κοίταξα τον Ουσμάν Ντεμπελέ και απλά χαμογελούσαμε και κουνούσαμε το κεφάλι. Του είπα «κοίταξε μας. Το παιδί από το Εβρέ. Το αγόρι από το Μποντί. Και παίζουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μου απάντησε: «Στ’ ορκίζομαι, δεν μπορώ να το πιστέψω». Βγήκαμε στο γήπεδο και ένιωσα 65 εκατομμύρια ανθρώπους να μας υποστηρίζουν. Όταν άκουσα τη Μασσαλιώτιδα, θα μπορούσα να κλάψω.
Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα το γεγονός ότι τόσοι από εμάς που κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνο το καλοκαίρι μεγάλωσαν στα προάστια. Στα banlieues (σ.σ. υποτιμητικός όρος που χρησιμοποιείτε στη Γαλλία για να περιγράψει τις «προβληματικές» γειτονιές). Στα χωνευτήρια. Στις γειτονιές που ακούς τόσες διαφορετικές γλώσσες όταν τις περπατάς. Στις γειτονιές που πρέπει να σφίξεις το χέρι 15 ανθρώπων, αν τόσους δεις στο δρόμο. Όχι 14ων, ούτε δέκα, ούτε ένα.
Για τα παιδιά στο Μποντί. Για τα παιδιά στην Ιλ-Ντε-Φρανς. Για τα παιδιά στα banlieues. Είμαστε η Γαλλία. Είστε η Γαλλία».
Ο Κιλιάν Μπαπέ είναι η Γαλλία. Τα ρεκόρ του είναι η Γαλλία. Η ιστορία του είναι η Γαλλία. Είναι όλα εκείνα για τα οποία η Γαλλία είναι περήφανη, και όλα εκείνα τα οποία θέλει να κρύβει. Ένα όμορφο graffiti σε ένα άσχημο κτήριο.
