Επιτέλους νίκη στην Euroleague για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος για την 12η αγωνιστική της διοργάνωσης νίκησε στο ΟΑΚΑ με σκορ 70-64 την πολύ φορμαρισμένη και άκρως ποιοτική Ζενίτ του Τσάβι Πασκουάλ. Ο Παναγιώτης Αναστόπουλος, λοιπόν, γράφει για την ουσιώδη εμφάνιση του «Τριφυλλιού», κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο, τους πρωταγωνιστές αυτής, καθώς και για την… ανάγκη του να αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό όταν είναι στις στραβές του!
Ακολουθήστε το «Όλα Πράσινα» στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις του Παναθηναϊκού!
Εάν οι «πράσινοι» ήθελαν να ξεφύγουν από την τελευταία θέση της βαθμολογίας στην Euroleague και να «εξαργυρώσουν», κατά βάση σε θέμα αυτοπεποίθησης, το μεγάλο «διπλό» που πήραν στο ΣΕΦ τη Δευτέρα, έπρεπε να επικρατήσουν πάση θυσία και με κάθε κόστος επί της Ζενίτ στην έδρα τους.
Εκ του αποτελέσματος, η αντίληψη και το σκεπτικό αυτό μοιάζει να είχε αφομοιωθεί τόσο από τους παίκτες όσο και από τον ίδιο τον Δημήτρη Πρίφτη, μιας και δεν εγκατέλειψαν ποτέ το παιχνίδι, ακόμα και όταν εμφάνισαν ορισμένα «κενά» στην παρουσία τους στο παρκέ. Αυτό
δείχνει πως η ομάδα, παρά τις τρανταχτές ελλείψεις που έχει στο ρόστερ της, σιγά-σιγά βρίσκει τα πατήματά της, αντιλαμβάνεται το πως πρέπει να προσεγγίζει την κάθε αναμέτρηση, τηρώντας πιστά το πλάνο του προπονητή, και βγάζει πάθος όταν ο κλοιός αρχίζει να… σφίγγει.
Βέβαια, ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο του συγκεκριμένου αγώνα δεν παρουσιάστηκε όπως θα περίμεναν οι φίλαθλοι του. Το αρχικό 0-12 των φιλοξενούμενων αποκάλυψε μετά από καιρό την αμυντική αδράνεια του «Τριφυλλιού» στην περιφέρεια, η οποία στα δύο πιο πρόσφατα ματς εναντίον της Μπάγερν Μονάχου και του Ολυμπιακού, με τη ζώνη που επέβαλε ο Πρίφτης στους παίκτες του, είχε βελτιωθεί άρδην.
Επιθετικά επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί κάποιο σύστημα, να δημιουργηθεί κάποια συνεργασία ή τέλος πάντων να οργανωθεί μια δομημένη ενέργεια, χωρίς όμως να υπάρχει απόλυτη επιτυχία. Για αυτό το λόγο, οι περισσότεροι πόντοι της ομάδας, μέχρι την αυλαία του ημιχρόνου, προήλθαν κυρίως από ατομικές -και πολλές φορές τραβηγμένες από τα μαλλιά- προσπάθειες. Πάντως, είτε ο παίκτης λεγόταν Νέντοβιτς είτε Μέικον, η κατάληξη ήταν η ίδια
(θετική προφανώς), με την πιο χαρακτηριστική στιγμή να είναι τα δύο συνεχόμενα τρίποντα των προαναφερθέντων στα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου, που σήκωσαν… κυριολεκτικά όλο το ΟΑΚΑ στο… πόδι.
Εντούτοις, η ανορθόδοξη ανασταλτική λειτουργία του Παναθηναϊκού εξακολουθούσε να υπάρχει, με τη Ζενίτ να παίρνει αρκετά ριμπάουντ στη ρακέτα του, να ανανεώνει τις επιθέσεις της και, ως εκ τούτου, να σκοράρει με συνέπεια. Έτσι, το 33-38 του πρώτου μέρους ήταν άκρως αντιπροσωπευτικό της εικόνας του ματς, αφού μπροστά οι «πράσινοι» είχαν μείνει εν ζωή εξαιτίας του ατομικού ταλέντου ορισμένων αθλητών τους, ενώ πίσω έδωσαν δικαιώματα στους Ρώσους να απειλούν τόσο από το «ζωγραφιστό» όσο και έξω από τα 6.75.
Στην επανάληψη, όμως, όλα ξεκίνησαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Πρώτα πρώτα, οι γκαρντ του Παναθηναϊκού (και συγκεκριμένα οι Νέντοβιτς–Μέικον) αξιοποίησαν σε μεγάλο βαθμό το εκτόπισμα και το μέγεθος του Παπαγιάννη. Ο «Big Papa» εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τις alley-oop πάσες των συμπαικτών του, δεν είχε αντίπαλο στον τομέα των ριμπάουντ (μάζεψε 13 στο σύνολο) και σε συνδυασμό με το 18 πόντους που έβαλε, έκανε ακόμα ένα double-double, το δεύτερο συνεχόμενο εντός έδρας (θυμίζουμε πως στην αμέσως προηγούμενη αναμέτρηση του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Ούνικς Καζάν είχε πετύχει 14 πόντους και είχε συλλέξει 17 ριμπάουντ).
Επιπρόσθετα, το «Τριφύλλι» ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή του και στην άμυνα, με τους Ρώσους να «βραχυκυκλώνουν» σε πολλές περιπτώσεις και να χάνουν τη μία επίθεση μετά την άλλη (για παράδειγμα, στο τρίτο δεκάλεπτο, η τεράστια προσήλωση και συγκέντρωση των «πράσινων» στο σχέδιο τους, ανάγκασε τη Ζενίτ να μείνει «άσφαιρη» για 5 ολόκληρα λεπτά).
Περιορίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου η κύρια «μηχανή» καλαθιών των φιλοξενούμενων και πρώην παίκτης του Ρεθύμνου, Κόνερ Φράνκαμπ, καθώς είχε μόλις 2/8 τρίποντα και συνολικά 13 πόντους (αν ήταν πιο εύστοχος, θα μιλάγαμε για το ματς της καριέρας του αυτή τη στιγμή), ο Μίκι και ο Γκουντάιτις ήταν απολύτως άφαντοι ελέω Παπαγιάννη, ενώ αξιοσημείωτη ήταν και η δουλειά του Οκάρο Ουάιτ στην άμυνα, ο οποίος «έσβησε» σε μεγάλο βαθμό τον Πόιθρες.
Ακόμα και όταν, δηλαδή, ο Παναθηναϊκός για ένα τετράλεπτο περίπου δεν έβρισκε τον τρόπο να βάλει τη μπάλα στο πλεκτό, η εξαιρετική του και συμπαγής άμυνα απέτρεψε στα
«πολυβόλα» της Ζενίτ να γυρίσουν το ματς. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να πάνε το σκορ από το 60-50 στο 61-62 δύο λεπτά πριν το τέλος, αποτυγχάνοντας εν τέλει να
ολοκληρώσουν την ανατροπή.
Πέραν του Παπαγιάννη, ωστόσο, ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, ήταν καταλυτικός στη νίκη της ομάδας, ο έτερος πρωταγωνιστής του Παναθηναϊκού ήταν (και πάλι) ο Νεμάνια Νέντοβιτς. Ο Σέρβος γκαρντ, ύστερα από την ονειρική εμφάνιση του απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο, φαίνεται να έχει βρει τον εαυτό του και την περσινή του εκτελεστική του δεινότητα. Είχε 4/5 τρίποντα, ήταν επιδραστικός στη δημιουργία του «Τριφυλλιού», κάτι το οποίο έχει ανάγκη η ομάδα λόγω και της απουσίας ενός καθαρόαιμου «άσσου» με οργανωτικά
προσόντα, ενώ παράλληλα «μίλησε» την κατάλληλη στιγμή με τα σουτ του όταν η μπάλα ζύγιζε… τόνους, δείχνοντας πως αποτελεί μια σημαντική προσωπικότητα, που
διαθέτει το «μέταλλο» του νικητή.
Το τρίποντο που βάζει μπροστά στον Κουζμίνσκας είναι από τα πιο καθοριστικά της ομάδας τη φετινή χρονιά και μόνο ένας παίκτης του βεληνεκούς του θα μπορούσε να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη. Είναι πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός πως έως τώρα έχει κάνει δύο συνεχόμενα εξαιρετικά παιχνίδια, αφού αυτό αποδεικνύει πως βρίσκει ρυθμό και ενέργεια για να πάρει στις «πλάτες» του τον Παναθηναϊκού.
Η διάρκεια ήταν αυτή που έλειπε από το φετινό Νεμάνια, την οποία ελπίζουμε να συνεχίσει να έχει και στο υπόλοιπο της χρονιάς. Αν θα φτάσει στα περσινά του στάνταρ είναι άγνωστο προς το παρόν, ωστόσο τα δείγματα που παρουσιάζει μοιάζουν ικανά για να μας κάνουν να ελπίζουμε.
Πάντως, η νίκη επί του Ολυμπιακού έχει φέρει μια γενικότερη ευμάρεια στο κλίμα και την ατμόσφαιρα της ομάδας. Φαίνεται να λειτούργησε σα διακόπτης, που ξαφνικά γύρισε από την επιλογή του «off» σε αυτή του «on». Είναι πολύ νωρίς για να μιλάμε για αγωνιστική άνοδο του Παναθηναϊκού ή εξέλιξη των παικτών του, όμως σίγουρα θα πρέπει να… ευχαριστήσουμε τους «ερυθρόλευκους» για το «δώρο» τους αυτό.
Όπως και πέρσι το Φλεβάρη, έτσι και φέτος είναι αυτοί που, παρά το φαινομενικά καλύτερο ρόστερ τους, έχασαν με «πικρό» τρόπο και έβαλαν μόνοι τους δύσκολα στον εαυτό τους. Αντιθέτως, ανύψωσαν την αυτοπεποίθηση του Παναθηναϊκού, τον έκαναν να πιστέψει στις δυνατότητες του και να πάρει ώθηση ενόψει των επόμενων αναμετρήσεων. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι παίκτες που διαθέτει ο Πρίφτης δεν έγιναν μέσα σε μια βραδιά έτοιμη για «8αδα» ούτε και θα πάρουν «σβηστά» ακόμα ένα νταμπλ. Απλά, πήραν μια τεράστιας σημασίας νίκη,
απέκτησαν το κατάλληλο μομέντουμ, που πρόκληση για αυτούς είναι να το διατηρήσουν και «ενεργοποιήθηκαν» παίκτες όπως ο Νέντοβιτς.
Αυτά τα στοιχεία που παραθέτω δεν είναι τυχαία, μιας και παρατηρήθηκαν και στο ματς κόντρα στη Ζενίτ, η οποία, και από τη δύναμη του κόσμου στο ΟΑΚΑ, υπέκυψε στις ορέξεις των «πράσινων». Μακάρι κάθε Σαββατοκύριακο, λοιπόν, να παίζαμε απέναντι στον Ολυμπιακό εκτός έδρας, γιατί διαχρονικά οι νίκες επί εκείνου αποτελούν εμπιστευτικό αντίδοτο όταν η ομάδα είναι σε κακό «φεγγάρι».
Όσο για τη Ζενίτ, θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός πήρε ό,τι απέτυχε να πάρει με την Ούνικς πριν
δύο βδομάδες, όπου έχασε στο «νήμα». Τώρα τα σουτ μπήκαν, οι άμυνες βγήκαν και, ευτυχώς, κάποιος από τότε αντιπάλους δεν βρέθηκε στη ζώνη του… λυκόφωτος, κάτι το οποίο συνηθίζεται κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Όλες οι μεταγραφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου… παίζουν στο SportJournal.gr!
Διαβάστε ακόμη…