Ο Τόλης Κοτζιάς γράφει για τον νέο θρίαμβο του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ και την ανταμοιβή του προπονητή του.
Από μπασκετικής πλευράς δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Ολυμπιακός πριν από το τζάμπολ της Δευτέρας ήταν το γκράντε φαβορί για τη νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό. Μην κουράζουμε και μη ξαναλέμε τα ίδια: οι «ερυθρόλευκοι» ενέπνεαν αγωνιστικά (και εμπνέουν ακόμη εννοείται) περισσότερο από τους «πράσινους», οι οποίοι πήγαιναν από ήττα σε ήττα στην Ευρωλίγκα και ο προβληματισμός στις τάξεις τους ήταν μεγάλος.
Σε τέτοια παιχνίδια, όμως, όπως επίσης ξέρουμε δεν παίζει ρόλο μόνο αυτό καθ’ αυτό το μπάσκετ, οι τακτικές, τα συστήματα. Είναι κι άλλα πράγματα, που ρυθμίζουν την εξέλιξη και εν τέλει την έκβαση τους. Αλλωστε ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει με πολλούς πιθανούς και απίθανους τρόπους τον μεγάλο του αντίπαλο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας: και με τον Γκέρσον να πανηγυρίζει λίγο πριν από το φινάλε του ματς και με 30άρα στο Κύπελλο και πανηγυρίζοντας πρωτάθλημα το 1999. Είναι πολλοί οι κρίκοι, μεγάλη η αλυσίδα. Στην σχετική διαδικασία μπήκε ένας ακόμη κρίκος, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είχε ξανακερδίσει στον Πειραιά, ενώ έχανε με 14 πόντους διαφορά.
Μέχρι και το παιχνίδι με την Μπάγερν οι «πράσινοι» εδώ πατούσαν και εκεί βρισκόντουσαν. Είναι λίγο υπερβολική η έκφραση, αλλά καταλαβαινόμαστε. Στο ματς με τους Γερμανούς είδαμε έναν άλλο Παναθηναϊκό. Μία ομάδα με το μάτι των παικτών της να γυαλίζει, μία ομάδα, που είχε πλάνο και έδειχνε να ξέρει πώς να πάρει το ματς. Το ότι δεν το πήρε, ήρθε από λεπτομέρειες, που συμβαίνουν συχνά πυκνά στο μπάσκετ. Ο Οκάρο Ουάιτ να έκανε το αυτονόητο και να έβαζε τις βολές, τώρα η ομάδα του θα είχε τρεις νίκες στην Ευρωλίγκα. Με «αν», όμως, δεν γράφεται η ιστορία.
Πάνω, κάτω, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός του Μονάχου εμφανίστηκε και στο ΣΕΦ, έχοντας απέναντι του μια καλύτερη ομάδα από την Μπάγερν. Έναν Ολυμπιακό, που δεν είχε χάσει στο γήπεδό του φέτος. Οι «πράσινοι» κάποια στιγμή έδειχναν να μένουν εκτός διεκδίκησης νίκης, όταν και βρέθηκαν πίσω με 14 πόντους, αλλά είπαμε: άλωση ΣΕΦ είχαμε δει και έτσι και αλλιώς. Είναι πολλά τα επεισόδια. Και είδαμε ένα ακόμη, γιατί η ζώνη άρχισε και πάλι να δουλεύει και γιατί επίσης πήρε μπρος για τα καλά ο ποιοτικότερος παίκτης του Παναθηναϊκού. Αν μιλάγαμε για τον Παναθηναϊκό ακόμη και αυτόν, που ήταν πριν από μερικά χρόνια, το να έλειπε ο Νέντοβιτς για κάποια ματς θα ήταν ζημιά, όχι, όμως, καταστροφή. Για αυτό τον Παναθηναϊκό, όμως, ο Σέρβος είναι περίπου αναντικατάστατος. Και είναι κάτι, που δεν χρειάζεται να το λέμε συνέχεια. Φαίνεται. Ηταν καλά ο Νέντοβιτς; Νίκη με Φενέρ. Ηταν καλά με την Εφές; Περίπατος του Παναθηναϊκού. Ηταν καλά προχθές; Θρίαμβος των νταμπλούχων.
Για τον Παναθηναϊκό του ρόστερ των 5 εκ. ευρώ, ο Νέντοβιτς είναι κάτι πολύ παραπάνω από απαραίτητος. Και όταν δεν παίζει, τα ήδη δύσκολα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Ο κόσμος του «τριφυλλιού» πανηγυρίζει και είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί. Το καταλαβαίνουν και οι πέτρες.
Η νίκη αυτή έχει ξεχωριστή σημασία για πολλούς, αλλά ειδικά για έναν άνθρωπο, που το καλοκαίρι αποφάσισε να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Δεν το συζητάμε καν: ποια Ούνιξ Καζάν μπροστά στον Παναθηναϊκό; Καμία σχέση η μία ομάδα με την άλλη όσον αφορά στο μέγεθος. Η μέρα με την νύχτα και βάλε θα λέγαμε.
Ο Πρίφτης, όμως, δεν θα είχε δύσκολο έργο, μένοντας στο Καζάν. Ηταν 4 χρόνια ήδη εκεί, προόδευσε πολύ την ομάδα του, την έβγαλε στην Ευρωλίγκα. Φέτος τι απαιτήσεις να έχει η Ούνιξ; Και 11η, 12η να έρθει, πάλι ευτυχισμένοι θα είναι όλοι στις τάξεις της. Ο Παναθηναϊκός όμως; Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα γιατί είναι ο Παναθηναϊκός. Δεν είπε κανείς ότι θα πάει να πάρει την Ευρωλίγκα, η νοοτροπία του, όμως, είναι να μπει στο γήπεδο και να προσπαθήσει να τους κερδίσει όλους. Το τι θα καταφέρει είναι άλλη υπόθεση. Υποχρέωση του όμως είναι να πάει όσο καλύτερα μπορεί.
Η θέση, λοιπόν, του προπονητή σε αυτό τον μπασκετικό κολοσσό είναι πολύ δύσκολη. Μπορεί στον Παναθηναϊκό να πηγαίνουν σούπερ τα πράγματα για δύο μήνες και να έρθει ένα αποτέλεσμα και να τα χαλάσει όλα ή εν πάση περιπτώσει να χαλάσει πολλά. Ετσι είναι το πολύ υψηλό επίπεδο. Ετσι είναι εκτός των άλλων η ελληνική νοοτροπία. Ετσι είναι ο σούπερ απαιτητικός Παναθηναϊκός.
Ο Πρίφτης διάλεξε, λοιπόν, τον δύσκολο επαγγελματικά δρόμο και τον διανύει με ακατάπαυστη δουλειά, με γνώση και εμπειρία πολλών ετών, με σοβαρότητα και ήθος, που είναι γνωστά εδώ και χρόνια, από τότε, που ξεκίνησε την προπονητική στο χαμηλότερο επίπεδο. Και το τελευταίο πράγμα μάλιστα είναι εκείνο, που μας αρέσει τρομερά: ξεκίνησε από τα πολύ χαμηλά, δούλεψε πολύ και προόδευσε, δίχως σε όλη αυτή την διαδρομή να επιζητήσει εκτός των άλλων την προσωπική του προβολή. Τον άνθρωπο τον νοιάζει η δουλειά του, να πηγαίνει καλά, η οικογένειά του και η υγεία τους.
Αξιζε, λοιπόν, την προχθεσινή νίκη ίσως περισσότερο από άλλους ο προπονητής του Παναθηναϊκού και δεν είναι τυχαίο ότι τον μνημόνευσαν στις δηλώσεις τους τόσο ο Ιωάννης Παπαπέτρου όσο και ο Λεωνίδας Κασελάκης.
Τη συνέχεια ουδείς μπορεί να την γνωρίζει, στο τέλος δεν ξέρουμε τι μπορεί να πετύχει ο Δημήτρης Πρίφτης. Την ευκαιρία, όμως, στον Παναθηναϊκό των έξι ευρωπαϊκών την άξιζε και η προχθεσινή νίκη του έδωσε την ανάσα, που τόσο πολύ έψαχνε στο προηγούμενο διάστημα. Στο Μόναχο δεν τα κατάφερε για 2 βολές, στο ΣΕΦ, όμως, πήρε αυτό, που δικαιούτο και αυτό για το οποίο έβαλε για τα καλά το χεράκι του με την σύνθετη άμυνα, που επέλεξε, και κυρίως με την εξαιρετική ψυχολογική προετοιμασίας της ομάδας του. Αν μάλιστα κερδίσει και αύριο την Ζενίτ, τότε δεν ξέρουμε αν θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, σίγουρα, όμως, θα αρχίσει να νοιώθει εντονότερα ότι η δουλειά του (αλλά και όλων στην ομάδα) παίρνει μπροστά.