Ο Χρήστος Σταθόπουλος γράφει για την «πρόκληση» του Ντέμη Νικολαϊδη, να πει ότι ευνοήθηκε η AEK. Απίστευτα πράγματα στο Ελλαδιστάν…
«Όπως αδικήθηκε η ΑΕΚ με τον ΟΦΗ, έτσι αδικήθηκε και ο Άρης με εμάς. Γίνονται στο ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η γνώμη μου και όπως ξέρετε δεν συνηθίζω να την καλλωπίζω».
Τάδε έφη Ντέμης Νικολαϊδης. Ενας από τους κορυφαίους σκόρερ στην ιστορία της ΑΕΚ, ένα «κανόνι του Ναβαρόνε» που θα πάρει τη θέση που του αξίζει στο παλάτι της Αγιά Σοφιάς μαζί με τους υπόλοιπους μύθους του Δικέφαλου.
Κι επειδή ως… γνήσιος Ντέμης είπε αυτό που πιστεύει, ακούει (από την Τρίτη) τα εξ αμάξης. Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο και το «δεν πάει παρακάτω» του Ιράν της Ευρώπης, του Ελλαδιστάν δηλαδή, είναι ότι σε όσα ακούς να του προσάπτουν δεν υπάρχει ένα, μα ένα, επιχείρημα που να βασίζεται σε αυτό που έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια στα μέρη μας, στη λογική. Είναι, λέει, ΑΕΚτζής, είναι –λέει- πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ και πώς είναι δυνατόν να μιλάει για δόλο του διαιτητή που δεν απέβαλε τον Ρότα στο περιβόητο ΑΕΚ-Αρη της περασμένης Κυριακής.
Στα social δε, διαβάσαμε πάνω-κάτω ότι ο Νικολαϊδης εξυπηρετεί συμφέρονται ερυθρόλευκων αποχρώσεων. Τρομερά πράγματα, λέω εγώ και τίποτα άλλο. Το σίριαλ συνεχίστηκε βεβαίως: ο Ντέμης προχώρησε σε… διευκρινήσεις λέγοντας «επειδή πάρα πολλοί με ρωτάτε γιατί είπα ότι η ΑΕΚ ευνοήθηκε από τη διαιτησία, σας απαντώ: ο διαιτητής έδειξε ότι δεν ήθελε να αφήσει την ΑΕΚ με δέκα παίκτες».
Δεδομένο πρώτο: Όχι μόνο δεν κρύβεται και δεν κάνει κωλοτούμπα Πετρούνια με δημόσιες συγγνώμες, αλλά αποδεικνύει ότι αυτό που λέει το πιστεύει και γνώμη δεν αλλάζει.
Δεδομένο δεύτερο: Ποιος εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων ομάδων, όπως αιωρείται στην ποδοσφαιρική μπανανία της Ευρώπης; Ο άνθρωπος που του είπε ο Αλαμάνος «θα πας στον Ολυμπιακό» κι αυτός, όντας ακόμα παιδάκι με «καρύδια» 40άρη στύλωσε τα πόδια, το καλοκαίρι του 1996, και πήγε στην ΑΕΚ; Ετσι για την ιστορία, το κοντέρ έγραψε σε 246 αγώνες, 158 γκολ και 26 τεμάχια σε ευρωπαϊκούς αγώνες. Κάτι λίγα δηλαδή…
Ή μήπως να πούμε πώς έχει η ιστορία με την Αντερλεχτ; Ας θυμηθούμε μια δήλωσή του: «Αν το δω εντελώς ποδοσφαιρικά, αν έφευγα τότε, θα έκανα μια άλλη καριέρα. Αλλά επειδή, το είχα δηλώσει και παλιότερα, ποτέ δεν ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής -δεν μπορώ να πω ότι λειτούργησε υπέρ μου αυτό, αλλά έτσι ένιωθα και έτσι νιώθω – όχι δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, είναι και το πώς νιώθεις, είναι πολλά πράγματα μαζί. Οπότε τα ίδια θα έκανα». Κι έμεινε στην ΑΕΚ…
Τι δείχνουν τα παραπάνω; Ότι είναι άμεμπτος; Ότι δεν έχει κάνει λάθη; Ότι η ΑΕΚοφροσύνη του πρέπει να λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ; Όχι, όχι, όχι… Μέσα από τα λόγια ενός ανθρώπου, όμως, και μάλιστα όταν αυτά εκφράζονται στο τοξικό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε «ευάλωτη» ηλικία και όχι από θέση ισχύος ενός κάποιου… 10ου ορόφου, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία για κάποιον που διαβάζει πίσω από τις γραμμές.
Ο Ντέμης δεν έδωσε ποτέ πραγματικό διακίωμα σε κανέναν να υποστηρίξει πως ενεργεί προς ίδιον όφελος, πως είναι από τους παράγοντες που έχουν κάνει επάγγελμα το «όπου φυσάει ο άνεμος». Θέλετε κι άλλη απόδειξη;
Ηταν 10 Μαΐου του 2000. Τι έγινε τότε; Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ιωνικό. Και γιατί τον θυμηθήκαμε; Διότι αυτό το ματς έμελλε να είναι ιστορικό για την κίνηση που έκανε ένας ποδοσφαιριστής, ο Ντέμης. Ο οποίος σκόραρε αντικανονικά με το χέρι και στη συνέχεια ζήτησε από τον διαιτητή Δούρο την ακύρωση του γκολ. Για την ιστορία, η κίνησή του τιμήθηκε δύο χρόνια μετά από την ΔΟΕ.
Αν δε με απατά η μνήμη μου, τότε ο Ντέμης Νικολαϊδης είχε αποθεωθεί από όλη την ποδοσφαιρική κοινωνία. Οι οπαδοί της ΑΕΚ δήλωναν υπερήφανοι και πολύ σωστά. Η διαφορετικότητα της ΑΕΚ έπαιρνε νέα μορφή, ακόμα πιο απτή, στην εικόνα του Ντέμη να παραδέχεται πρώτος από όλους την παρανομία του. Η φωτογραφία του είχε γίνει viral σε όλες τις αθλητικές –ακόμα και στις σοβαρές πολιτικές- εφημερίδες. Διότι αυτό ήταν το λογικό, το σωστό, το ανθρώπινο, το fair play.
Και πάνω σε αυτό ακριβώς το μονοπάτι, ο καθένας όχι μόνο δικαιούται, αλλά υποχρεούται από όποια θέση και να βρίσκεται, να λέει αυτό που πιστεύει πέρα από οπαδικές ή κομματικές σκοπιμότητες.
Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Ντέμη, είναι ότι δεν ήταν ποτέ… ντεμί.
Θυμηθείτε τα τελευταία του λόγια ως πρόεδρος της ΑΕΚ το 2008 στο παρακάτω βίντεο.