Ο Τόλης Κοτζιάς γράφει για τον θρίαμβο των Πειραιωτών επί της Φενέρ και τη μεγάλη κλάση του 31χρονου πλέι μέικερ.
Το παιχνίδι με τη Φενέρ ήταν εκ των προτέρων τρομερά δύσκολο για τον Ολυμπιακό και οι λόγοι ήταν ξεκάθαροι. Ο πρώτος είχε να κάνει με αυτούς καθ’ αυτούς τους Πειραιώτες, που στα τελευταία τους παιχνίδια (με ΤΣΣΚΑ και κυρίως με Ηρακλή και Αλμπα) ήταν αρκετά μακριά από αυτά, που είχαν εμφανίσει στα πρώτα ματς της χρονιάς.
Δεν είναι κάτι αφύσικο αυτό, εννοείται ότι δεν μπορείς να παίζεις πάντα πολύ καλά. Είναι, όμως, η πραγματικότητα. Την ίδια ώρα η Φενέρ ερχόταν στην Αθήνα για να πάρει αυτό, που δεν μπόρεσε στις λεπτομέρειες κόντρα σε Παναθηναϊκό, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Και στα τρία ματς είχε χάσει στο σουτ.
Και οι δυσκολίες για τον Ολυμπιακό στο ματς με τη Φενέρ ήταν ακόμη περισσότερες από την στιγμή, που δεν μπορούσε να υπολογίζει στον Χασάν Μάρτιν. Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, πόσω μάλλον ο Μάρτιν.
Αλλά το θέμα στη προκειμένη περίπτωση είναι περισσότερο ποσοτικό, παρά ποιοτικό. Ο Φαλ κάνει τη δουλειά του ο άνθρωπος και με το παραπάνω, αλλά «νιώθω κουρασμένος», όπως είπε πριν από λίγο. Ο Ζαν-Σαρλ προσπαθεί κι αυτός, αλλά δεν είναι «5άρι».
Επομένως κάτι έλειπε από τους «ερυθρόλευκους», κατάσταση, που δεν πρέπει να συνεχιστεί και δεν θα συνεχιστεί, αφού δεν θα αργήσει να έρθει ο νέος σέντερ.
Όλα αυτά, λοιπόν, συνετέλεσαν ώστε η πειραϊκή ομάδα να μπει στο ΣΕΦ για μια πολύ δύσκολη αποστολή. Στο τέλος, όμως, τα κατάφερε και υποχρέωσε τη Φενέρ να είναι στο ίδιο έργο θεατής. Όπως και στα παιχνίδια, που αναφέραμε, έτσι και τώρα, η τουρκική ομάδα έχασε στο σουτ, στη λεπτομέρεια.
Στο προηγούμενο ματς τη ζημιά τής την είχε κάνει ο Μίροτιτς με ένα απίστευτο καλάθι. Ετσι την έπαθε και πριν από λίγο: με ένα μυθικό καλάθι του Κώστα Σλούκα. Ισως να γινόμαστε λίγο υπερβολικοί με τη λέξη μυθικό, αλλά το καλάθι του Έλληνα σούπερ σταρ ήταν δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο.
Όχι μόνο γιατί ήταν σουτ-νίκης. Αλλά και επειδή ο διεθνής γκαρντ έκανε σταμάτημα μετά από τρελό τρέξιμο και κατάφερε να πατήσει γερά στο παρκέ, η γωνία του σουτ δεν ήταν η καλύτερη δυνατή και το κυριότερο είναι ότι μπόρεσε να σουτάρει απέναντι στον…τρίμετρο Βέσελι. Απέναντι σε έναν άνθρωπο 210 εκατοστών, που σήκωσε και το…κουπί του και έφτασε στα τρία μέτρα.
Και όμως ο Σλούκας μπόρεσε να βάλει αυτή την καλαθάρα, να σηκώσει στο πόδι το ΣΕΦ και να δώσει στον Ολυμπιακό μία πολύ μεγάλη νίκη. Μια νίκη-χαρακτήρα, μια νίκη, που κράτησε αλώβητο το ΣΕΦ, μια νίκη, που όπως είπαμε ήρθε σε ένα διάστημα, που οι Πειραιώτες δεν ήταν στα πολύ καλά τους.
Μια νίκη τέλος που ήρθε απέναντι σε μια ομάδα με σχεδόν διπλάσιο μπάτζετ και μια ομάδα, που κι αυτή παλεύει για να μπει στην οκτάδα και ήδη έχει μείνει αρκετά πίσω (είναι νωρίς βέβαια και πάντα παίζει ρόλο και τι πρόγραμμα είχες στην αρχή).
Ένας φίλος του μπάσκετ μού είπε ότι με το καλάθι, που έβαλε ο Σλούκας, έσβησε και αυτό, που είχε χάσει στη Βαρκελώνη. Τίποτα δεν έσβησε. Γιατί; Εχει υπογράψει κανά συμβόλαιο ότι θα βάζει όλα τα τελευταία σουτ; Μάγκας είναι και τα παίρνει αυτά τα σουτ.
Και στο φινάλε ποιος θα το πάρει το τελευταίο σουτ; Ο Οικονομόπουλος ή ο Μουόσα; Ο ηγέτης του Ολυμπιακού θα το πάρει, ο Σλούκας, δηλαδή, ο περιφερειακός, που έχει τη μεγαλύτερη ποιότητα και για να το πάμε και πιο κυνικά αυτός, που παίρνει κοντά στα 2 εκ. ευρώ τον χρόνο (να είναι καλά ο άνθρωπος).
Και επειδή πολλές συγκρίσεις γίνονται κάθε φορά, να σημειώσουμε αυτό: Σπανούλης δεν είναι εύκολο να γίνει κάποιος. Και δεν χρειάζεται στο φινάλε να γίνει. Ο καθένας έχει την αξία του, ο καθένας έχει την προσωπικότητά του. Αυτό, που είναι σίγουρο είναι ότι ο Σλούκας είναι παικταράς. Το που θα τον κατατάξει η ιστορία του μπάσκετ, αυτό θα το δούμε στο τέλος της καριέρας του.
Προς το παρόν είναι στα καλύτερα του και ο κόσμος του Ολυμπιακού τον απολαμβάνει, θέλοντας να ζήσει στις μέρες του 31χρονου γκαρντ μεγάλες στιγμές όπως στο παρελθόν. Η «ερυθρόλευκη» διαδικασία είναι στον σωστό δρόμο, αλλά το τέλος ουδείς το ξέρει, ουδείς μπορεί να το προδικάσει.