Ο «Εξάστερος» εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων για περίπου 35 λεπτά στο Ισραήλ, με αποτέλεσμα να χάσει από τη Μακάμπι με το κολακευτικό, βάσει της εικόνας του στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, 77-73. Αφορμόμενος, λοιπόν, από τη χθεσινή ήττα του Παναθηναϊκού στο Τελ-Αβίβ, ο Παναγιώτης Αναστόπουλος γράφει για το προβληματικό πρόσωπο της ομάδας σε ακόμα μια αναμέτρηση, καθώς και για την παντοτινή ύπαρξη ενός «μελανού» σημείου στο παιχνίδι της, που κάθε φορά είναι διαφορετικό.
Ακολουθήστε το «Όλα Πράσινα» στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις του Παναθηναϊκού!
Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Οι παίκτες του Δημήτρη Πρίφτη παρουσιάστηκαν άνευροι και αδιάφοροι σε ένα ακόμα εκτός έδρας παιχνίδι, επιχειρώντας να μαζέψουν στο τέλος τα… ασυμμάζευτα. Μηδέν πάθος, κανένα σύστημα, είτε επιθετικά είτε αμυντικά, και κυρίως καθόλου συγκέντρωση. Υποτίθεται πως ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει εξελιχθεί ως σύνολο συγκριτικά με πέρσι, έχοντας μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, όμως αυτό που αντικρίζουμε στις οθόνες μας δεν επαληθεύει κάτι τέτοιο.
Γιατί, πραγματικά, το χθεσινό ματς ήταν σαν εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως σίγουρα τις έχεις ξαναβιώσει κάποια στιγμή στη ζωή σου. Ήταν σαν να παρακολουθούσες σε επανάληψη κάποιους από τους εκτός συνόρων αγώνες που έδωσε την προηγούμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός στην Euroleague, οι οποίοι, κατά συντριπτική πλειοψηφία, είχαν παρόμοια εξέλιξη και κατάληξη.
Άθλιο πρώτο ημίχρονο, κυνήγι στο σκορ σε όλη τη διάρκεια και, εν τέλει, έλλειψη διαθέσιμου χρόνου για διεκδίκηση της νίκης όταν το «Τριφύλλι» αποφάσιζε να ξυπνήσει από το… λήθαργο. Είτε η αντίπαλη ομάδα ονομαζόταν Ερυθρός Αστέρας είτε Ρεάλ Μαδρίτης είτε Άλμπα Βερολίνου, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ε, κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα χθες και με τη Μακάμπι, γεγονός το οποίο οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο 1-4, τον θέτει από πολύ νωρίς εκτός 8αδας (αν και επισημαίνω ξανά, ο στόχος αυτός εξ αρχής ήταν και είναι… άπιαστος) και τον «βυθίζει» ακόμα περισσότερο στον προβληματισμό και την εσωστρέφεια.
Ας πάμε, όμως, να δούμε μερικά στοιχεία από την αναμέτρηση με τους Ισραηλινούς που απεδείχθησαν καθοριστικά και συνέβαλαν στην ήττα. Αρχικά, πιστεύω πως καλό θα ήταν να γίνει αναφορά στην -εκ νέου- άσχημη παρουσία του Κέντρικ Πέρι. Ο Αμερικανός γκαρντ, που τόσο στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» όσο και στο Super Cup ήταν ιδιαίτερα θετικός, δεν έχει καταφέρει στο επίπεδο της Euroleague να λάμψει. Ειδικά χθες απέναντι στην αρμάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου ήταν τουλάχιστον τραγικός, μη μπαίνοντας ποτέ στο κλίμα του αγώνα.
Οργανωτικά τίποτα το αξιοσημείωτο, εκτελεστικά μηδέν εις το πηλίκο (0/7 εντός πεδιάς) και αμυντικά ο εύκολος στόχος. Όχι ότι περίμενε κανείς πως θα κατορθώσει να προσαρμοστεί αμέσως στις νέες συνθήκες που του προέκυψαν, αλλά είναι αδιανόητο να βλέπεις τέτοια εμφάνιση. Ακόμα και αν είναι συμπληρωματικός ο ρόλος του στο ρόστερ (που λόγω Φέρελ θα μειωθεί περαιτέρω ο χρόνος συμμετοχής του), δε γίνεται να αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο αυτού του επιπέδου παιχνίδια. Αρνητικός πρωταγωνιστής μέχρι τώρα στο θεσμό για τον Παναθηναϊκό, όπως και χθες, κάτι που πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον Πρίφτη σχετικά με τον παίκτη που θα αφήσει εκτός Basket League για το υπόλοιπο της σεζόν.
Άλλο ένα δυσλειτουργικό κομμάτι που εντοπίστηκε χτες ήταν η παρουσία του Τζέρεμι Έβανς. Καμία σχέση με τον αθλητή που, βάσει βιογραφικού, αναμέναμε να δούμε. Να την κάνω τι την πολυετή εμπειρία στην κορυφαία λίγκα της Ευρώπης όταν ο -θεωρητικά πάντα- βασικός power forward της ομάδας δεν μπορεί να καρφώσει τη μπάλα σε δύο περιπτώσεις και, παράλληλα, δέχεται εντυπωσιακά poster στην αντίθετη πλευρά του παρκέ;
Ναι, να καταλάβω πως είναι 34 ετών και πως τα πόδια του πλέον είναι πιο βαριά, να καταλάβω πως πέρσι στην Ολίμπια Μιλάνο δεν είχε ενεργό ρόλο και για αυτό το λόγο είναι έξω από τα «νερά» του, ωστόσο είναι ανεπίτρεπτο να εμφανίζει τέτοια εικόνα, λες και είναι ερασιτέχνης. Απαραίτητη η επαγρύπνηση του, αναγκαίο το ανέβασμα της απόδοσης του και, κυρίως, υποχρεωτικό να υλοποιεί έστω τους τομείς για τους οποίους έχει έρθει. Γιατί από το τρίποντο είναι ολοφάνερο πως δε μπορεί, όμως το κάρφωμα, που υποτίθεται είναι το δυνατό του σημείο, μοιάζει και εκείνο να έχει κάνει «φτερά».
«Κεφάλαιο» Σαντ-Ρος. Ο παίκτης που αμυντικά είναι σχεδόν αψεγάδιαστος και που έχει καταφέρει να βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό το σουτ του από τη γραμμή του τριπόντου. Τουλάχιστον αυτόν θα θέλαμε να δούμε χθες, γιατί από ό,τι φάνηκε δεν εμφανίστηκε με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ο Κουβανός γκαρντ-φόργουορντ, όντας και πιο συνειδητοποιημένος φέτος σε αυτό το επίπεδο και πιο έμπειρος συγκριτικά με πολλούς από τους συμπαίκτες του, θα έπρεπε κανονικά να έχει έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Ωστόσο, μέχρι τώρα δεν έχει αποδείξει πως τον αξίζει, με αποκορύφωμα τη χθεσινή απαισιόδοξη παρουσία του ενόψει της συνέχειας, μιας και αποτελεί μια σταθερά για αυτόν τον Παναθηναϊκό.
Μπορεί να είχε τρία κλεψίματα, όμως οι 0 πόντοι του, οι ελάχιστες βοήθειες ανασταλτικά και η… φοβία του να πάρει δικές του ατομικές προσπάθειες, τον οδήγησαν στη χειρότερη ίσως εμφάνιση του φέτος. Το «Τριφύλλι» τον χρειάζεται, τα γνωρίσματα που διαθέτει λείπουν από τους υπόλοιπους, με αυτή του την εικόνα όμως να μην τον τιμά σε καμία περίπτωση.
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ και στον Τζεχάιβ Φλόιντ, που στα εκτός έδρας ματς της Euroleague είναι, έως τώρα, μόνο σωματικά εκεί. Γιατί, σε επίπεδο προετοιμασίας, ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης ακόμα απουσιάζει. Χθες, ο Πρίφτης τον έβαλε μέσα για 4 λεπτά, στα οποία τα έκανε όλα λάθος. Αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τους ψηλούς της Μακάμπι, επιθετικά ήταν ανύπαρκτος και, γενικότερα, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Σίγουρα είναι πολύ πιο βελτιωμένος από τον Όγκαστ, ωστόσο έχει πολλά…. ψωμιά ακόμα να φάει έτσι ώστε να βάλει ανταγωνισμό στον Παπαγιάννη.
Πάντως, και σε τέτοιες εκνευριστικές ήττες, υπάρχουν θετικά πράγματα για να κρατήσεις. Η εκτελεστική δεινότητα του Μέικον, ο οποίος αποδεικνύεται «λίρα εκατό» στον τομέα του σκοραρίσματος, ειδικά αν αναλογιστούμε κιόλας τον αναπληρωματικό ρόλο που έχει στη θέση του shooting guard πίσω από τον Νέντοβιτς, το (αργοπορημένο) ρολάρισμα του Σέρβου, η ηγετική παρουσία του Παπαπέτρου και το αμυντικό «τείχος» που έστησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά ο Παπαγιάννης. Αλλά, καλώς ή κακώς, μόνο με αυτά τα «φτωχά» ενθαρρυντικά στοιχεία, δε νικάς σε έδρες όπως αυτή της Μακάμπι.
Και, για να κλείσουμε το άρθρο, εύστοχο θα ήταν να κάνουμε μια αναφορά στην ανορθολογικότητα που χαρακτηρίζει (και) φέτος τον Παναθηναϊκό. Είναι να… τραβάς τα μαλλιά σου όταν κάθε -μα κάθε- φορά υφίσταται ένα ξεχωριστό αρνητικό στατιστικό που μοιραία δε σε αφήνει να νικήσεις. Με τη Μπασκόνια και τη Ρεάλ Μαδρίτης, «τρύπα» αποτέλεσε η άμυνα, με το κομμάτι των ριμπάουντ και της περιφερειακής άμυνας να μη διορθώνεται με τίποτα. Χτες, εν αντιθέσει με ό,τι συνέβη την προηγούμενη βδομάδα, ο Παναθηναϊκός ανασταλτικά ήταν αλάνθαστος. Έκλεισε όλους τους χώρους για τη Μακάμπι και δεν την άφησε ποτέ να κυριαρχήσει κάτω από το καλάθι του. Παρά ταύτα, είχε να αντιμετωπίσει την εκτεταμένη αστοχία του στα εντός πεδιάς σουτ. Μέχρι και το 35′, όπου έπαιζε αισχρό μπάσκετ, είχε ένα ποσοστό λιγότερο του 30%, που βέβαια μεταφράζεται σε επιθέσεις χωρίς ουσία και καλάθια.
Δε γίνεται να αγωνίζεσαι σοβαρά για 5 λεπτά και να πιστεύεις πως θα φύγεις με το «διπλό». Απλά δε το χωράει η λογική. Αν ο Παναθηναϊκός είχε αυτή την ικανοποιητική εικόνα για όλο το τελευταίο δεκάλεπτο, να συμφωνήσω πως η ανατροπή θα ήταν εφικτή. Όχι όμως μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Οι «πράσινοι» είναι αναγκασμένοι, λοιπόν, να βρουν μια ισορροπία σε άμυνα και επίθεση και όχι να είναι μια του ύψους και μια του βάθους. Μόνο με αυτή την τακτική θα έχουν ελπίδες νίκης απέναντι σε Ανατολού Εφές και Βιλερμπάν στο ΟΑΚΑ τη βδομάδα που μας έρχεται, με τις οποίες θα έχουν επίσης και την υποστήριξη του κόσμου.
Συνεπώς, δύο νίκες μήπως και το σύνολο του Δημήτρη Πρίφτη μείνει, έστω και υποτυπωδώς, στο κόλπο των PlayOffs. Αλλιώς, ας δώσουμε στα ευρωπαϊκά ματς από τώρα το χαρακτήρα της προπόνησης…
Όλες οι μεταγραφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου… παίζουν στο SportJournal.gr!
Διαβάστε ακόμη…