Η φετινή σεζόν έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και περίπου ένα μήνα, με τον Φεντερίκο Μακέντα να φαίνεται πως δε χωράει στα βασικά πλάνα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς για τη θέση του σέντερ φορ, παρά το γεγονός πως η ποιότητά του είναι γνωστή. Τι έφταιξε; Γιατί περιθωριοποιήθηκε; Ο Παναγιώτης Αναστόπουλος σχολιάζει το μοιραίο αγωνιστικό παραγκωνισμό του Ιταλού φορ, καθώς και τους λόγους που αυτό συνέβη.
Ακολουθήστε το «Όλα Πράσινα» στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις του Παναθηναϊκού!
Άντε να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει πώς ο κορυφαίος σκόρερ του «Τριφυλλιού» την τελευταία τριετία λογίζεται πια ως η έσχατη λύση για τη θέση του «9αριού». Είναι πραγματικά ανεξήγητη η κατάσταση αυτή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ο ίδιος ποδοσφαιριστής στα play-off του περσινού πρωταθλήματος πριν 5.5 μήνες περίπου πετύχαινε το ένα γκολ μετά το άλλο, καταφέρνοντας τελικά, μετά από μια μετριότατη εν γένει παρουσία, να ολοκληρώσει τη σεζόν με ενεργητικό 10 γκολ και 1 ασίστ. Ή μήπως μπορεί να εξηγηθεί;
Μετά τη φυγή του Λάζλο Μπόλονι από τον Παναθηναϊκό, άπαντες στο σύλλογο έμοιαζαν ευχαριστημένοι, με τη μεγαλύτερη ανακούφιση να βρίσκεται προφανώς στους παίκτες, οι οποίοι είχαν διαμαρτυρηθεί πολλάκις για την απότομη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της χρονιάς που μας πέρασε. Ο Φεντερίκο ίσως και να ήταν ένα από τα λίγα μέλη του ρόστερ που ένιωσε ότι με την εξέλιξη αυτή έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω του, καθώς ερχόταν περισσότερο από τον καθένα σε διένεξη με τον Ρουμάνο προπονητή. Έτσι, και με την άφιξη του Γιοβάνοβιτς στην Ελλάδα νωρίς το καλοκαίρι με σκοπό να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας, η αυτοπεποίθηση και η ψυχολογία του Μακέντα θα έπρεπε να ήταν ανεβασμένη και το κίνητρό του για να δείξει τι αξίζει σαφώς ενισχυμένο.
Και έτσι ήταν, όπως αποδείχθηκε στην αρχή. Συγκεκριμένα, ο Μακέντα, πριν έρθει η ώρα της πρώτης συνάντησης μεταξύ παικτών και προπονητή στις 30 Ιουνίου, είχε εγγραφεί σε ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης στη γενέτειρά του που κράτησε δύο εβδομάδες, έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος ενόψει της νέας σεζόν. Μια κίνηση που αφενός έδειχνε την αυταπάρνησή του στο σύλλογο και αφετέρου τον έθετε ίσως και φαβορί με το «καλημέρα» για το ρόλο του βασικού κεντρικού επιθετικού.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα τα ανέμενε. Στα φιλικά του βασικού σταδίου της προετοιμασίας στην Ολλανδία, καθώς επίσης και σε αυτά που πραγματοποιήθηκαν επί ελληνικού εδάφους ήταν άφαντος, είχε ελάχιστες επαφές με τη μπάλα, δε φάνηκε σε καμία περίπτωση απειλητικός, ενώ η φυσική του κατάσταση, που κανονικά θα ήταν λογικό να βρίσκεται σε αναβαθμισμένα επίπεδα λόγω των προπονήσεων υψηλής έντασης που ακολουθούσε τον Ιούνιο, δε διέφερε και πολύ από των συμπαικτών του. Την ίδια στιγμή, ο Καρλίτος, αγωνιζόμενος σε ελεύθερο ρόλο πίσω από τον επιθετικό, και ο Ιωαννίδης, ως φορ, ήταν αρκετά κινητικοί, είχαν επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα και γενικότερα κατόρθωναν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στο γήπεδο.
Αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων ήταν να μείνει πολύ πίσω σε θέμα ανταγωνισμού ο ντεφορμέ Μακέντα, με τους έτερους δύο συνδιεκδικητές της θέσης του για την αρχική ενδεκάδα να επιλέγονται από τον Σέρβο κόουτς έτσι ώστε να τραβήξουν το «κουπί» επιθετικά ως τώρα στη σεζόν. Πράγμα που, από τη μία, επαληθεύεται απολύτως από τα 47 λεπτά που έχει καταγράψει συνολικά σε 3 αγώνες (στην πρεμιέρα εναντίον του Απόλλων Σμύρνης δε μπήκε καθόλου) και που, από την άλλη, δικαιώνει το τεχνικό επιτελείο των «πράσινων» για την απόφασή του, μιας και χωρίς τον 30χρονο αθλητή, ο Παναθηναϊκός έχει πάρει 5 γκολ (4 ο Καρλίτος, 1 ο Ιωαννίδης) από τη γραμμή κρούσης του σε 4 ματς.
Πάντως, έχει και μια λογική η στασιμότητα του άλλοτε wonderkid της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως παίκτη. Πιο αναλυτικά, με την έλευση του Βιτάλ, ο Καρλίτος βρήκε τον άνθρωπο που έψαχνε εδώ και ένα έτος στον Παναθηναϊκό. Αυτόν που θα του σερβίρει με τις πάσες του τα γκολ, τα οποία ο Ισπανός, ελέω της εκτελεστικής του δεινότητας, σπάνια θα τα αφήσει να πάνε χαμένα. Και αν τα δύο τέρματά του εναντίον του Βόλου προήλθαν από δικό του κλέψιμο στο 3′ και από ασίστ του Βέλεθ στο 69′, τότε σίγουρα τα άλλα δύο με την «Ελαφρά Ταξιαρχία» ήταν έργο του Βραζιλιάνου αρτίστα.
Επίδοση που είναι άγνωστο αν ο Μακέντα θα κατάφερνε να πλησιάσει, καθώς από πάντα χρειαζόταν 3-4 ευκαιρίες μέχρι να βρει εκείνη την πολυπόθητη μία για να τη μετουσιώσει σε γκολ. Άρα, αν ο Ιταλός έμπαινε στη θέση του Καρλίτος, έχοντας ως συμπαραστάτη του τον Βιτάλ, δε θα ήταν απίθανο να πέταγε στα «σκουπίδια» πολλές από τις μαγικές μπαλιές του δανεικού από την Κορίνθιανς μεσοεπιθετικού.
Με τον Ιωαννίδη, τώρα, είναι ξεκάθαρο πως διαφέρουν στον τομέα της ταχύτητας και της δύναμης, αφού ο Έλληνας επιθετικός τα βελτίωσε σε μεγάλο βαθμό με το πέρασμα του καιρού. Ο Μακέντα ποτέ δεν ήταν «κέρβερος» στην αντίπαλη περιοχή, ούτε και διακρινόταν για τον διασκελισμό του. Αν συνυπολογίσουμε κιόλας τη νεανική του ορμή (είναι μόλις 21 ο Φώτης) και τα περιθώρια ανέλιξης που έχει, τότε ο «Κίκο» έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να τον προσπεράσει εκ νέου στην ιεραρχία.
Οπότε, η σκληρή δουλειά, η βελτίωση των αδυναμιών του, όχι τα πολλά λόγια και, γιατί όχι, η τύχη (κάποιος τραυματισμός -μακριά από εμάς- ή η συμπλήρωση καρτών) μπορούν να φέρουν πίσω τον Μακέντα που εδώ και μια τριετία προσέφερε ασφάλεια μπροστά. Γιατί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ανά περιόδους ένας ποδοσφαιριστής έχει μεταπτώσεις, η ποιότητα όμως δε χάνεται…
Όλες οι μεταγραφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου… παίζουν στο SportJournal.gr!
Διαβάστε ακόμη…