Ποιος θα αντέξει; Ποιος θα ξεφουσκώσει; Να “παραμυθιαζόμαστε” από εύκολες τριάρες-τεσσάρες; Θα το ξαναπάρει περίπατο ο Ολυμπιακός; Απαντά ο Χρήστος Σταθόπουλος.
Αρχισε το ματς, λοιπόν, και από την πρώτη αγωνιστική της Super League είχαμε εκπλήξεις. Είχαμε όμως; Ιδού το ερώτημα. Θα πω ευθέως και γρήγορα τη γνώμη μου για όσα είδαμε στην πρεμιέρα, για όσα θεωρώ ότι θα δούμε στον μαραθώνιο και θα απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα: Οχι. Καμιά έκπληξη δεν είχαμε, ούτε στην Τούμπα, ούτε στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Η αναφορά γίνεται σε αυτά τα δύο ματς, διότι εκεί έπεσε όλη η κριτική ειδικών και μη. Οι εκπλήξεις έρχονται όταν μια ομάδα είναι έτη φωτός μπροστά, όπως ο Ολυμπιακός των δύο τελευταίων ετών. Που έφτιαξε ομαδάρα, έκανε κινήσεις ουσίας, πέτυχε το τζακ ποτ με τον γίγαντα τσέπης Ματιέ Βαλμπουένα, έμαθε μπαλάρα και εξέλιξε στο μέγιστο τον Καμαρά, βρήκε έναν από τους μεγαλύτερους σκόρερς της ιστορίας του, τον Ελ Αραμπί κλπ κλπ… Η ιστορία είναι γνωστή από εκεί και πέρα και συμπληρώνεται από τα εγκληματικά λάθη των πρωτοκλασάτων ανταγωνιστών του, αλλά και από τη χαοτική διαφορά που επεδείκνυε όταν απέναντί του είχε Ατρόμητους και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Οχι πια όμως. Οι μικρότεροι φώναξαν “παρών”. Στην προκειμένη, ο Ατρόμητος μέχρι και την τελευταία ώρα έκανε μια μεταγραφή που δεν είναι καθόλου απίθανο να του βγει και με το παραπάνω: Κυριάκος Παπαδόπουλος. Ναι, είχαν απουσίες οι πρωταθλητές. Και πέρυσι είχαν όμως, σε πολλά παιχνίδια. Αλλά πάντα βρισκόταν ο δρόμος.
Ο ΠΑΟΚ; Δεν ενθουσίασε στη μεταγραφική περίοδο τον κόσμο του. Η επιστροφή Λουτσέσκου, βέβαια, μπορεί να κάνει τα μικρά θαύματά της, ωστόσο και ο Δικέφαλος έπεσε θύμα των απουσιών του και της “πολιτικής συμμαζέματος” που ακολουθεί με πλάνο η ΠΑΕ, όπως έλεγε και στη “Σύσκεψη της Δευτέρας” στο SDNA ο Κόλκας. Τι είχε απέναντί του ο Δικέφαλος; Εναν ΠΑΣ Γιάννινα ερχόμενο με την περσινή φόρα, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ο Γιαννίκης στον πάγκο. Ο “Αγιαξ” έβαλε σε μπελάδες τον ΠΑΟΚ με το ποιοτικό και μαχητικό ρόστερ του, που απέδειξε ότι είναι ικανό να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλλιά.
Και κάτι άλλο για τον ΠΑΟΚ, που έρχεται από το ρεπορτάζ της Τρίπολης: οι Αρκάδες θεωρούν άχαστο το ματσάκι. Οπότε καταλαβαίνετε ότι από τη δεύτερη κιόλας μέρα ο αγώνας θα είναι “αίμα κι άμμος” για να μιλήσω με όρους… εφημεριδίστικης σύσκεψης.
Πάμε στον Παναθηναϊκό που άνοιξε την αυλαία των Big-5: οι πράσινοι σήκωσαν γρήγορα τον πήχη με την εμφάνισή τους μεσοεπιθετικά και πολύ καλά έκαναν βέβαια. Ο Βιτάλ μάγεψε, τρέλανε κόσμο, έδειξε τη Λεωφόρο για νέες μεγάλες στιγμές και μην κοιτάτε που δε το λέει κανένας: σε ένα δεύτερο και τρίτο επίπεδο σκέψης, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι Παναθηναϊκοί που δεν αποκλείουν ότι ο Γιοβάνοβιτς θα χτυπήσει στα ίσια τον τίτλο. Κι ας “βάραγε” κόκκινο η γκρίνια στα φιλικά, λόγω εμφανίσεων και “καθυστερημένων” μεταγραφικών κινήσεων.
“Aλμα” στο δευτεριάτικο ματς του Αρη με τον ΟΦΗ: Οι “κίτρινοι” έκαναν ευκαιρίες, αλλά έκανε κι ο ΟΦΗ. Τελικό… λευκό, χωρίς γκολ, και είναι το ματς της αγωνιστικής που υπενθύμισε σε όλους αυτό που φωνάζουμε εδώ και χρόνια. Μην παραμυθιάζεστε από τα φιλικά Ιουλίου-Αυγούστου. Οποιος είδε το φιλικό της ομάδας του Μάντζιου με του Ολυμπιακού πριν από 10 μέρες στο Βικελίδης, καταλαβαίνει τι λέω. Εβλεπες έναν Αρη έτοιμο για… όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ.
Φινάλε σε αυτό το πρώτο “φίλτρο” της πρεμιέρας και των “μεγάλων”της Λίγκας, με την ΑΕΚ και τις μεταγραφάρες της. Δεν ήταν τυχαίος ο τίτλος του SDNA στο ματς την Κυριακή το βράδυ περί “ΑΕΚάρας και μπαλάρας από τις μεταγραφάρες της”. Η Ενωση μεταγραφικά εφέτος, βλέπει στα μάτια τον Ολυμπιακό και με βάση όσα (λίγα φυσικά) είδαμε σε 90 λεπτά, τον ξεπέρασε, καθώς όλοι οι νέοι από τα χαφ και μπροστά κέντησαν. Τονίζω τη μεσοεπιθετική απόδοση, διότι πίσω για άλλη μια φορά, υπήρχε θέμα. Η λογική λέει πάντως ότι αυτό δουλεύεται. Οταν έχεις δύο στόπερ σαν τον Τζαβέλλα και τον Βράνιες, η βελτίωση είναι -τουλάχιστον- εφικτή. Ωστόσο, για να είμαστε ξεκάθαροι, καμιά ομάδα δεν πήρε ποτέ πρωτάθλημα χωρίς άμυνα. Ακόμα και ο Ολυμπιακός που “γάζωνε” επιθετικά, φρόντιζε να μην περνάει προς τον Ζοσέ Σα ούτε το αεράκι που ερχόταν από το ΣΕΦ.
Το πρωτάθλημα αυτό έχει όλα τα “προσόντα” να είναι πολύ καλύτερο από το περσινό και από το προπέρσινο που ήταν κούρσα για έναν. Φάνηκε από τις κινήσεις που έκαναν άπαντες το καλοκαίρι, από το ένστικτο επιβίωσης που επιτέλους υπερτέρησε της συμμετοχικής ρουτίνας στο πρωτάθλημα. Με λίγα λόγια, οι περίπατοι τελείωσαν όσον αφορά τον Ολυμπιακό. Τώρα έχει… τρέξιμο. Ποιος θα αντέξει στο μαραθώνιο να κόψει πρώτος το νήμα; Ποιος θα πάρει το ρόλο του… λαγού και θα ξεφουσκώσει; Ποιος θα κάνει το άλμα να καλύψει την περσινή χαοτική βαθμολογική διαφορά και να χτυπήσει τους Νο46 πρωταθλητές Ελλάδας;
Καλά τα λόγια τα μεγάλα και ο ενθουσιασμός από τριάρες και τεσσάρες, αλλά κακά τα ψέματα. Εχουμε δρόμο μπροστά μας. Ομως, ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς έχει το προβάδισμα, μιας και πρόκειται για ομάδα λιγότερο καινούρια, περισσότερο δουλεμένη τα τελευταία τρία χρόνια, πιο… ψημένη και μαθημένη στα δύσκολα, με “υλικά” πρώτης ποιότητας.
Αν υπάρχει κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει τη φετινή χρονιά, είναι το εξής: όταν οι ομάδες, οι ανταγωνιστές του πρωταθλητή κυρίως, ανοίγουν το μπάτζετ, δικτυώνονται σε σημεία που οφείλουν ως σοβαροί ποδοσφαιρικοί οργανισμοί, πετυχαίνουν ποιοτικούς ποδοσφαιριστές (Τσούμπερ, Βιτάλ, Ολιβέιρα, Καμαρά, Αραούχο, Αμραμπατ, Κουλούρης, Κόντε, υποτίθεται και Παλάσιος, αλλά δεν τον έχουμε δει ακόμα), τότε ο “μόνιμος” πρωταθλητής βρίσκει -έστω θεωρητικά- ανταγωνισμό και το ματς γίνεται καλύτερο. Για όλους μας.