Στο ένα αξίζει η στάση. Στα δύο, αξίζει η παράκαμψη. Στα τρία αξίζει το ταξίδι. Ακόμα, όμως, κι αν ο Κλεμέντ Μισ(ε)λέν βγει… Bib Gourmand, η ΑΕΚ θα έχει κάνει μια εξαιρετική επιλογή για τη δεξιά πλευρά της άμυνας.
Δεν έχουν όλες οι ποδοσφαιρικές ιστορίες την ίδια αρχή… Μοιάζουν στα βασικά σημεία, παρουσιάζονται με έναν σχεδόν στερεότυπο τρόπο και μετά αρχίζει ο δρόμος του καθενός να γίνεται πιο ξεχωριστός. Το αγόρι που κλωτσούσε μια μπάλα πριν περπατήσει, κάτι που πολύ θα θέλαμε ρεαλιστικά να δούμε πώς συμβαίνει, το αγόρι που κοιμόταν με τα πρώτα του ποδοσφαιρικά παπούτσια, το αγόρι που έπαιζε στο σπίτι, το αγόρι που το κυνηγούσε η μαμά του για να μην σπάει τα πράγματα, το αγόρι που είχε πολλά νεύρα! Πολλά, όμως. Σα να είχε γεννηθεί θυμωμένος ένα πράγμα.
«Μπορώ αυτό να σας πω: Η πρώτη φορά που περπάτησα ήταν σε γήπεδο ποδοσφαίρου». Τουλάχιστον, ο Κλεμέντ περπάτησε πριν κλωτσήσει μπάλα ποδοσφαίρου. Όχι πώς άργησε να συμβεί αυτό. «Ξεκίνησα πέντε χρονών και έπαιξα για ένα χρόνο. Μετά έκανα ένα διάλειμμα για να δοκιμάσω άλλα αθλήματα, όπως το τζούντο. Αυτό κράτησε μια μέρα! Μετά, έκλαιγα για μια ώρα. Επίσης, έπαιξα ράγκμπι στο σχολείο, αλλά λόγω της σωματοδομής μου φοβόμουν ότι θα χτυπήσω και σταμάτησα. Γύρισα στο ποδόσφαιρο».
Το σώμα του ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα του. Μικρόσωμος από τους υπόλοιπους μέχρι την εφηβεία του, λιποβαρής μέχρι και σήμερα που στέκεται σε ύψος 1μ.78 και βάρος μόλις 63 κιλών. «Πάντα ήμουν ο πιο κοντός, ο πιο αδύνατος. Μου ήταν δύσκολο να ανέχομαι τα βλέμματα των ανθρώπων. Το θεωρούσα πολύ σημαντικό. Είχα προβλήματα ανάπτυξης και είναι κάτι που ακόμα και σήμερα με ενοχλεί κάποιες φορές. Μου λείπει αυτοπεποίθηση και αισθάνομαι περίεργα όταν μου επανέρχεται αυτό το συναίσθημα. Μόνο στο γήπεδο εξαφανίζεται».
Η «εκπαίδευση» του ξεκίνησε από ένα δεκάρι παλαιάς κοπής. Ο Κριστιάν Μισλέν είχε προτάσεις από την Τουλούζ στα νιάτα του, αλλά οι γονείς του ήταν κάθετοι. Άλλες εποχές τότε και η οικογενειακή φάρμα προείχε. «Έχουμε έναν τεράστιο κήπο στο σπίτι, το οποίο είναι δίπλα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Εκεί περνούσα τις μέρες μου», θα πει ο Κλεμέντ, με τον πατέρα του να εστιάζει την προπόνησή του στο τεχνικό κομμάτι, ντρίμπλες και πάσες, ώστε να είναι έτοιμος όταν θα ερχόταν η σωματική του ανάπτυξή. Η μαμά του εστίαζε να του αγοράζει ποδοσφαιρικά παπούτσια και να πείθει τη δασκάλα του στο νηπιαγωγείο ότι το παιδί δεν το χτυπάει κανείς στο σπίτι!
«Ήμουν υπερνεργητικός. Κατέστρεφα τα ρούχα μου συνέχεια, είχα τρύπες στα τζιν μου και ήμουν γεμάτος μελανιές. Είχε φτάσει η δασκάλα μου να καλέσει τη μητέρα μου με υποψίες ότι κακοποιούμαι στο σπίτι. Ήμουν αεικίνητος, έπρεπε συνέχεια να κάνω κάτι. Έξυπνο παιδί, αλλά γεμάτο τρέλα». Μια τρέλα που την έβγαζε στο ποδόσφαιρο. Όταν έπαιζε. Όταν έβλεπε. Ακόμα και στα video-games. Μια αποστροφή στην ήττα. Έναν θυμό όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα ήθελε.
«Όταν πήγα στην ομάδα του νονού ανακάλυψα το πνεύμα του ανταγωνιστή που είχα μέσα μου, αλλά παραήταν έντονο. Έβαζα τον εαυτό μου σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Αρρώσταινα. Έχανα τη μπάλα και δεν το άντεχα. Κάπου εκεί άρχισα να τρομάζω τους γονείς μου. Έπρεπε να ηρεμήσω. Τότε τραυματίστηκα. Ευτυχώς συνέβη την κατάλληλη στιγμή. Η παρουσία μου σε ένα επαγγελματικό σωματείο με βοήθησε να ηρεμήσω και να αποκτήσω έλεγχο του εαυτού μου. Χρειάστηκε πολύς χρόνος και πολλή δουλειά. Θυμάμαι όταν τελείωναν τα παιχνίδια και έκλαιγα. Έπαιρνα τα πράγματα πολύ σοβαρά. Παντού, όχι μόνο στο γήπεδο. Έβλεπα ματς και ήθελα να σπάσω την τηλεόραση. Ήμουν τρελός και αυτό έχει τα θετικά του γιατί έχω διατηρήσει αυτό το πάθος, αλλά έπρεπε να μάθω να έχω αυτοέλεγχο».
Η Τουλούζ ήταν το σχολείο που θα του το μάθαινε. Ο Κλεμέντ, ο οποίος μεγάλωσε με έναν πολύ κλασικό επαρχιακό τρόπο ζωής, με δουλειές στη φάρμα, ψάρεμα και βόλτες με το ποδήλατο, βρέθηκε σχεδόν από το πουθενά να δοκιμάζεται σε μια ακαδημία 50χλμ. από το σπίτι του. Ήταν δέκα ετών όταν ένας φίλος του στο σχολείο του είπε για τα δοκιμαστικά και αποφάσισαν να το κάνουν. Πέρασε το πρώτο τεστ. Πέρασε το δεύτερο. Και βρέθηκε ξαφνικά μόνος του, μακριά από το σπίτι του. «Ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή. Μακριά από το σπίτι μου και τους φίλους μου; Δέκα ετών ήμουν. Όταν γύρισα από το εσωτερικό σχολείο σπίτι το πρώτο Σαββατοκύριακο δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να τα παρατήσω. Είμαι ευγνώμων στους γονείς μου που με πίεσαν, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο ήταν να με βλέπουν να κλαίω και παρόλα αυτά να γνωρίζουν το καλό μου. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή».
Το άλλο που χρειαζόταν ήταν μια τόνωση αυτοπεποίθησης. Και την πήρε από εκεί που δεν περίμενε… «Σε είδα να παίζεις. Δεν το ήξερα ότι μπορούσες να είσαι τόσο καλός. Τώρα, φρόντισε να σε δω να φτάνεις ψηλά». Μερικά χρόνια μετά, ο παππούς του έφυγε. Μερικά χρόνια μετά, ο Κλεμέντ Μισλέν άρχισε να φτάνει ψηλά…
Το παιδί ανάμεσα στους άντρες!
Παιδί, παιδί δεν τον λες. Ήταν 19 ετών. Αλλά ήταν και ο μόνος ημιεπαγγελματίας σε ένα σύνολο που είχε στη βασική ενδεκάδα τον Μάρκους Τιράμ, τον Ίσα Ντιόπ και κάποιον Κιλιάν Εμπαπέ. Η Γαλλία κατέκτησε το ευρωπαϊκό κάτω των 19 ετών και ο Κλεμέντ αναδείχθηκε πρώτος στις ασίστ στο τουρνουά. Κατόπιν, επέστρεψε στη Γαλλία, πήρε το πτυχίο του (σ.σ. με 10.2, ενώ στην αρχή ήταν μαθητής του 17), έγινε επαγγελματίας στην Τουλούζ, έκανε ντεμπούτο στη Ligue 1, έπαιξε βασικός απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν και την κέρδισε κιόλας! A good year to be alive…
«Πήγαινε έτσι η κατάσταση για δυο-τρεις μήνες. Ένιωθα ότι είχα ένα τυχερό αστέρι πάνω από το κεφάλι. Ήταν μια τρελή εποχή. Ένιωθα υπέροχα. Και μετά το σώμα μου με διάταξε να σταματήσω». Ο Μισλέν υπέφερε από σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών, μια πολύ συνηθισμένη πάθηση σε αθλητές που δεν έχουν την υποδομή να σηκώσουν το βάρος τόσων υποχρεώσεων σε νεαρή ηλικία, ενώ ταυτόχρονα υπέφερε και ψυχολογικά. «Είναι δύσκολο όταν είσαι νέος να σταματάς. Νιώθεις ότι χάνεις χρόνο, ότι όλοι προχωράνε και σε ξεπερνάνε. Δεν ήταν εύκολο, αλλά με βοήθησε. Έμαθα να ακούω το σώμα μου. Να προσέχω περισσότερο πόσο κοιμάται, τι τρώω, πόσο γυμνάζομαι».
Δεν ήταν, όμως, ψέμα ότι έχασε πράγματα. Ίσως όχι χρόνο, αλλά τη στιγμή του. Το άστρο του. Την επόμενη σεζόν έπαιξε εφτά ματς με την Τουλούζ και μετά ήρθε ο δανεισμός του στην Αζαξιό. «Δεν έπαιξα πολλά παιχνίδια, αλλά έδειξα την αξία μου. Χάρη σε αυτό ήρθε η Λανς. Έτσι λειτουργεί το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, αλλά πρέπει να βρίσκουμε τις απαντήσεις, να βρίσκουμε τις λύσεις και να προχωράμε». Προχώρησε να βγάλει μια γεμάτη σεζόν στη Ligue 2. Προχώρησε να επιστρέψει στη League 1. Προχώρησε να παίξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και προχωράει να έρθει στην ΑΕΚ.
Κάποιοι μπορεί να τον χαρακτηρίσουν ως μια περίπτωση Bib Gourmand, το βραβείο που εισήχθη το 1997 για να περιγράψει ένα εστιατόριο, το οποίο δεν είναι τέτοιου επιπέδου ώστε να λάβει ένα αστέρι, αλλά αξίζει καθώς πρόκειται για ένα φιλικό χώρο που προσφέρει καλό φαγητό σε μέτριες τιμές. Κάποιοι μπορεί να τον δουν καθαρά ως αστέρι. Ένα αστέρι Μισ(ε)λέν που χρειαζόταν η ΑΕΚ στο ρόστερ της.