Τα καφενεία και τα χωριά είμαστε εμείς

Ο υποβιβασμός του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτό το καλοκαίρι φυσιολογικά μας κακοφάνηκε. Μια ομάδα μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, καμία στο Γιουρόπα, τρεις στο νεοσύστατο και ταπεινό Conference League, ήταν  μια εξέλιξη που κατά βάθος πιστεύαμε πώς δεν μας άξιζε. Ακόμη κι αν είχαμε κάποιες κακές χρονιές στην Ευρώπη, Ελλάδα είμαστε, δεν είμαστε Λουξεμβούργο, Μάλτα ή έστω Καζακστάν και Βοσνία.

Ναι, εντάξει,  δεν είμαστε.  Αλλά ας περάσουμε πρώτα την Αστάνα και την Βελέζ και μετά ας συζητήσουμε πόσο «λίγη» μας πέφτει η νέα διοργάνωση.

Ο Ολυμπιακός αποτελεί την μόνη σταθερά του ελληνικού ποδοσφαίρου εδώ και κάμποσα καλοκαίρια. Ειδικά στην εποχή του Πέδρο Μαρτίνς, ξεπερνά με απόλυτη επιτυχία τα προκριματικά, σε όποια διοργάνωση κι αν παίζει.

Από εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι ζορίζονται. Σε βαθμό που τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Είτε πρόκειται για Σλοβάκους, είτε για Βόσνιους, είτε για Κύπριους, είτε για την Αστάνα, είτε για την Κόλος, όλοι έχουν ελπίδες απέναντι στις ελληνικές ομάδες. Σκεφτείτε το εξής: σε μια κλήρωση  όπου η ΑΕΚ π.χ.  βρίσκεται στο γκρουπ των ισχυρών, μαντέψτε ποιον αντίπαλο θα ήθελαν οι περισσότεροι που βρίσκονται στους αδύναμους;

Οι ελληνικές ομάδες έχουν συρρικνωθεί στην Ευρώπη. Ουδείς τις φοβάται. Πρόκειται για μια κατάσταση θλιβερή και εξηγήσιμη. Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στο  οικονομικό. Το μπάτζετ της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ ή ακόμα και του Άρη είναι μεγαλύτερο (σε κάποιες περιπτώσεις πολύ μεγαλύτερο) από τους περισσότερους αντιπάλους τους.

Το πρόβλημα έγκειται στην νοοτροπία.

Δηλαδή, στον μικρομεγαλισμό, ειδικά τα καλοκαίρια όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν ομάδες από υποδεέστερα πρωταθλήματα, και το πράττουν με χαλαρότητα, επιπολαιότητα και δίχως ίχνος συγκέντρωσης. Αυτό που για την Βελέζ αποτελεί το ματς της χρονιάς, για την ΑΕΚ είναι μια διεκπεραιωτική αναμέτρηση, την οποία ελπίζει να ξεπεράσει αβρόχοις ποσί, μόνο με τη φανέλα.
Έγκειται επίσης στις εντελώς εσφαλμένες προτεραιότητες κατά την διάρκεια της σεζόν.  Όταν σνομπάρουν το ματς με την Τσέλσι ας πούμε προκειμένου να προετοιμαστούν για τον αγώνα με τη Λαμία  ξέρω ‘ γω (χωρίς να υποτιμώ την ομάδα της Φθιώτιδας), κάτι έχουν μετρήσει με τον πιο λάθος τρόπο.  

Τα παραπάνω τα βρίσκουμε ξανά και ξανά μπροστά μας. Κι αν δεν γίνει με κάποιον τρόπο μια συντονισμένη προσπάθεια να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο, η κατάσταση διαρκώς θα χειροτερεύει.
Οι ελληνικοί σύλλογοι πρέπει να αντιληφθούν ότι η καταξίωση έρχεται στην Ευρώπη. Μόνο.  Η ΑΕΚ και ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, δεν θα δώσουν φέτος πιο σημαντικά παιχνίδια από αυτά με την Βελέζ, την Αστάνα, την Μποέμιανς. Κανένα  εγχώριο ντέρμπι δεν έχει την πολύπλευρη σημασία αυτών των αγώνων.

Και φυσικά κανένας αντίπαλος, καμία διοργάνωση, δεν είναι λίγη για τα μούτρα μας.
Αν δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη, καιρός να δούμε την αλήθεια κατάφατσα: Τα καφενεία και τα χωριά της Ευρώπης είμαστε εμείς.