Η πρεμιέρα της Εθνικής Ελλάδας για το Euro 2008 απέναντι στην Σουηδία έφερε μία απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα για την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
«Δέλλας. Δίνει δίπλα στον Άντζα. Ξανά Δέλλας. Δίπλα στον Κυριάκο. Δέλλας. Μία ακόμα πάσα δίπλα του. Δέλλας και πάλι…». Το σκηνικό έπαιζε σε λούπα τουλάχιστον για κανένα τρίλεπτο. Το κατακίτρινο πέταλο στο Σάλτσμπουργκ είχε κάθε λόγο να δυσανασχετεί από το πρώτο λεπτό.
Μόνο που αυτή τη φορά οι οπαδοί της Σουηδίας είχαν πάρει μαζί τους και όλους τους ουδέτερους. Οι Έλληνες οπαδοί βρέθηκαν σε αμηχανία. Δεν είχαν κουράγιο να φωνάξουν, η εικόνα της ομάδας του Ότο Ρεχάγκελ στο γήπεδο δεν τους έδινε ενέργεια.
Δεν ήταν σκηνικό καθυστερήσεων προς το τέλος του αγώνα, όπου η Εθνική προσπαθούσε να κρατήσει αποτέλεσμα. Ούτε κάποιο νοκ-άουτ, όπου κρίνονταν τα πάντα. Ήταν η ελληνική πρεμιέρα του Euro 2008 και το σκηνικό αυτό διαδραματιζόταν στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.
Οι Έλληνες διεθνείς ούτε ήθελαν, μα ούτε μπορούσαν να περάσουν την σέντρα. Οι Σουηδοί δεν είχαν καμία όρεξη να πρεσάρουν ψηλά, επέλεξαν να περιμένουν να δουν που θα πάει αυτό. Οι αμέτρητες παράλληλες πασούλες δεν ήταν θέαμα αντάξιο ενός Euro 2008. Τα (εμβρυακού τύπου) social media έχυναν δηλητήριο.
Ουδέποτε η πρεμιέρα μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης, που ξεκινούσε την υπεράσπιση του στέμματος της είχε τόσο αντιποδοσφαιρική λογική. Το 5-4-1 του Χερ Ότο αίφνης έμοιαζε αναχρονιστικό, δυσλειτουργικό, παθητικό.
Οι έντονες αποδοκιμασίες των ουδέτερων, η γιούχα αυτών που είχαν πάει στο γήπεδο για να δουν μπάλα ήταν το μεγαλύτερο χτύπημα. Η Ελλάδα έμοιαζε να έχει κατεβεί όχι για να μην χάσει, αλλά για να μην παίξει. Κι αυτό δεν ήταν τιμητικό.
Ακόμα κι έτσι, όμως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είχε συμπληρώσει 425 αγωνιστικά λεπτά χωρίς να δει την εστία του να παραβιάζεται σε τελική φάση Euro, h τελευταία ομάδα που είχε σκοράρει απέναντι της ήταν η Ρωσία στην τρίτη αγωνιστική των ομίλων του Euro 2004.
Κι όχι μόνο αυτό. Υπήρχε και κάτι άλλο ακόμα πιο οξύμωρο. Ο 27χρονος τότε Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, πάνω στα ντουζένια του, είχε πάθει ένα πρωτοφανές μπλακ-άουτ. Είχε να σκοράρει 13 παιχνίδια με την φανέλα της Εθνικής Σουηδίας, ο κόσμος, ο τύπος, αμφισβητούσε ανοιχτά την ικανότητα του να ηγηθεί της χώρας του.
Κανένα από αυτά τα δύο σερί δεν ήταν φυσιολογικά, το ποδόσφαιρο συνήθως δίνει τις απαντήσεις από μόνο του.
Στο 67ο λεπτό, ο Χένρικ Λάρσον υποδέχθηκε με πλάτη μία μπάλα στην γωνία της μεγάλης περιοχής. Κράτησε τον αντίπαλο του κολλημένο πάνω του κι αυτό έδωσε στον Ζλάταν την δυνατότητα να τσιμπήσει την μπάλα και να δει καθαρά την εστία. Με ένα εκπληκτικό δεξί βολέ με εξωτερικό φάλτσο «εκτέλεσε» τον Αντώνη Νικοπολίδη και έλυσε τον γόρδιο δεσμό. Πέντε λεπτά αργότερα ο Πίτερ Χάνσον σε μία περίεργη φάση έκανε το 2-0 και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Η Εθνική Ελλάδας δεν κατάφερε ποτέ να γίνει απειλητική, ήταν ένα 90λεπτο απότομης προσγείωσης, μία εμφάνιση που θύμισε άλλες μακρινές εποχές. Η κακή μέρα φάνηκε όντως από το πρωί.
Η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ ήταν το ίδιο κακή και στην ήττα από την Ρωσία και τουλάχιστον βρήκε ένα γκολ της τιμής στην τρίτη ήττα σε ισάριθμα παιχνίδια από την Ισπανία την τελευταία αγωνιστική (2-1). Η αποκαθήλωση της πρωταθλήτριας Ευρώπης ήρθε με κρότο, η πτώση από το παραμυθένιο σύννεφο έγινε με βίαιο τρόπο στα γήπεδα της Ελβετίας και της Αυστρίας…
ΣΤΟ GOOGLE NEWS