Το καλύτερο Euro όλων των εποχών!

Ποιό ήταν το κορυφαίο παιχνίδι όλων των εποχών σε μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων; Να πούμε ότι ήταν το Ιταλία – Γερμανία 4-3 στο Μουντιάλ του 1970; Να πούμε ότι ήταν το Ιταλία – Βραζιλία 3-2 το 1982; Το Γαλλία – Βραζιλία του 1986;

Αν καθίσεις και δεις τα παιχνίδια από την αρχή έως το τέλος, νιώθεις ότι παίζουν σε αργή κίνηση. Διακοπές, γυρίσματα της μπάλας στον τερματοφύλακα, αργή ανάπτυξη, κανένα πρέσινγκ. Θα δεις κλάση, τρομακτική ατομική ποιότητα, αλλά θα νιώσεις ότι βλέπεις άλλο άθλημα.

Και -όντως- βλέπεις άλλο άθλημα. Το σημερινό ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο ποδόσφαιρο από τότε που γεννήθηκε το ποδόσφαιρο. Είναι πιο γρήγορο, πιο ευχάριστο, πιο συναρπαστικό, πιο ανατρεπτικό, πιο δίκαιο. 

Όλοι -μα όλοι- οι κανονισμοί το έφεραν ένα βηματάκι μπροστά. Το βελτίωσαν. Το προχώρησαν. Το εξέλιξαν. Μετά από μία δεκαετία (2000-10), όπου το αρνητικό ποδόσφαιρο ακύρωσης ήταν η κυρίαρχη τάση, η θετική σκέψη έρχεται να προσφέρει το ποδόσφαιρο στα καλύτερα του.

Το φετινό Euro είναι η επίρρωση όλων αυτών. Σχεδόν όλες οι ομάδες προσπάθησαν να παίξουν. Να πάρουν την μπάλα στα πόδια τους και να κάνουν κάτι καλό με αυτή. Όσες ταμπουρώθηκαν βρίσκονται ήδη στα σπίτια τους. Όσες επέλεξαν να παρκάρουν λεωφορεία, έλυσαν χειρόφρενο και κάνουν μπάνια σε παραλίες.

Σχεδόν όλες πια ξέρουν να το κάνουν. Με πλάνο, σχέδιο και στόχευση. Ακόμα κι αυτές που δεν είχαν ποιότητα, είχαν θάρρος. Η Ουγγαρία στον όμιλο του θανάτου με Γερμανία, Γαλλία, Πορτογαλία βρέθηκε πίσω στο σκορ μόλις για έξι λεπτά! Αυτό έφερε ματσάρες. Κανείς πια δεν φοβάται κανέναν. Κανείς δεν φοβάται να παίξει. Ότι καλύτερο για το μάτι.

Είναι ήδη το Euro με τα περισσότερα γκολ. Μετά από 42 παιχνίδια έχουν μπει 118 τέρματα, ήτοι 2,81 ανά παιχνίδι, ο αντίστοιχος μέσος όρος για το μετριότατο Euro 2016 ήταν 2,12 τέρματα ανά ματς. 

Είναι το Euro με τις καλύτερες διαιτησίες. To VAR δεν έχει αφήσει ούτε μία ομάδα με διαιτητικά παράπονα. Ότι έγινε, δόθηκε. Ούτε μία «σφαγή», ούτε μία σκιά. Όλα άψογα. Και με το VAR να λειτουργεί πιο γρήγορα από ποτέ.

Είναι το Euro με τις λιγότερες κάρτες και τον περισσότερο καθαρό χρόνο ποδοσφαίρου.

Είναι το Euro που οι καλύτερες ομάδες προχώρησαν. Όσοι προκρίθηκαν το άξιζαν. Όσοι αποχαιρέτισαν, πήραν αυτό που τους αναλογούσε. 

Είναι το Euro που οι «βαριές» φανέλες (Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο) βρίσκονται ήδη στα προημιτελικά, καταθέτοντας στο γήπεδο ποιότητα, κυριαρχία, ιδέες.

Είναι το Euro που το πρώτο, το μεγάλο, το ακλόνητο φαβορί, η παγκόσμια πρωταθλήτρια έφυγε από το πρώτο νοκ-άουτ, θύμα μιας ασύλληπτης έκπληξης και η κάτοχος του θεσμού αποχαιρέτισε κι αυτή νωρίς.

Είναι το Euro που βγάζει ομάδες που έχουν μπει για διαφορετικούς λόγους στις καρδιές των ουδέτερων ποδοσφαιρόφιλων, όπως η Δανία και η Τσεχία, που με το συναρπαστικό τους ποδόσφαιρο έχουν γοητεύσει τα πλήθη. Μία εξ’ αυτών θα βρεθεί στα ημιτελικά.

Είναι το Euro των χορταστικών γκολ, του Σικ, Σακίρι, του Γιαρμολένκο, του Λεβαντόφσκι, του Μπενζεμά, του Πογκμπά.

Είναι το Euro των περισσότερων χαμένων πέναλτι και των περισσότερων αυτογκόλ, το Euro των περισσότερων απρόβλεπτων συγκινήσεων.

Είναι το Euro των ρεκόρ του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Λούκα Μόντριτς.

Είναι το Euro που δεν έχει ανοίξει ρουθούνι, το πιο ειρηνικό Euro, οι γεμάτες εξέδρες του οποίου είναι σαν βάλσαμο μετά την εποχή της πανδημίας και των κενών καθισμάτων.

Είναι το Euro των ανατροπών, όπου ο «μεγάλος» (Ισπανία, Γαλλία) κερδίζει με 3-1 δέκα λεπτά πριν το τέλος και βλέπει τον «μικρό» να του γυρίζει το ματς και να το πηγαίνει στην παράταση.

Είναι το Euro που ακόμα κι αν τελείωνε σήμερα, θα είχε αμέτρητα πράγματα να σου μείνουν στην μνήμη.

Είναι το Euro που στο 89ο λεπτό κλείνεις τα υγρά μάτια σου, πιστεύοντας ότι όλα τέλειωσαν και στο 91ο ξεβρακώνεσαι και θέλεις να μπεις μες το γήπεδο, όπως ο viral οπαδός της Ελβετίας.

Πιθανότατα βλέπουμε το καλύτερο Euro όλων των εποχών.

Και μακάρι να είμαστε ακόμα στο ορεκτικό…