Η εθνική Ουαλίας πριν το 2016 δεν είχε αγωνιστεί ποτέ σε τελική φάση Euro, με το Μουντιάλ του μακρινού 1958 να αποτελεί την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας της. Στις δύο τελευταίες ευρωπαϊκές διοργανώσεις όμως παρουσιάζει μία αξιοπρόσεκτη συνέπεια, αφού μετά τον ημιτελικό πριν μία πενταετία, φέτος, αν και η δεύτερη μικρότερη πληθυσμιακά χώρα, ξεπέρασε με χαρακτηριστική ευκολία τον «σκόπελο» του ομίλου και προετοιμάζεται για την δεύτερη παρουσία της στα νοκ άουτ σε ισάριθμες εμφανίσεις στον θεσμό.
«Wales. Golf. Madrid. In that order». Με αυτό το δηκτικό πανό στα χέρια του αδιαμφισβήτητου ηγέτη της, Gareth Bale, πανηγύρισε τον Νοέμβριο του 2019 η εθνική Ουαλίας την (δεύτερη συνεχόμενη) πρόκρισή της στο Euro του 2020. Η είδηση είχε κάνει τον γύρο του κόσμου, με τον πρώην παίκτη της Tottenham να δέχεται το ανάθεμα ως ένας κακομαθημένος σταρ, όμως οι συμπαίκτες του έσπευσαν να τον στηρίξουν και να αποδείξουν το πνεύμα ενότητας που τους διακατέχει, όταν αγωνίζονται με το εθνόσημο. Είτε παίζεις στην Real Madrid, είτε στην Juventus, είτε στην Manchester United, όταν φοράς την φανέλα των «Δράκων» γίνεσαι ένα με τους υπόλοιπους.
Μια ματιά στο ρόστερ εύκολα αποδεικνύει τον παραπάνω ισχυρισμό, αφού παρά την εγγύτητα με την ισχυρή Αγγλία, κανένας παίκτης δεν αγωνίζεται ως βασικός σε ομάδα της Premier League. Πρώτος στην σχετική λίστα φιγουράρει ο Ethan Ampadu της, υποβιβασμένης από τον Γενάρη, Sheffield United (ως δανεικός από την Chelsea) με 25 συμμετοχές, ενώ ακολουθούν οι Bale, Davies και James αντίστοιχα με 20, 20 και 15. Φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη ότι συναντάμε τον Gunter, που παίζει στην League One, ή παίκτες όπως οι Matthew Smith και Dylan Levitt, που δεν έχουν ντεμπουτάρει καν με τις κανονικές τους ομάδες (Manchester City και Manchester United). Μην ξεχνάμε ότι η Ουαλία μόλις που ξεπερνά τους τρεις εκ. κατοίκους και αποτελεί την δεύτερη μικρότερη χώρα που παίρνει μέρος στο φετινό Euro, μετά την «σταχτοπούτα» Βόρεια Μακεδονία που τερμάτισε χωρίς βαθμό και ήδη αποχαιρέτησε.
Όσοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο πάνω από δέκα χρόνια γνωρίζουν πως η δυναμικότητα της Ουαλίας στο παρελθόν δεν τρόμαζε κανέναν και η χώρα χαρακτηριζόταν αουτσάιντερ σχεδόν σε κάθε αναμέτρηση για τα προκριματικά ευρωπαϊκών και παγκόσμιων διοργανώσεων. Όταν ο θρυλικός -και συγχωρεμένος- Gary Speed την ανέλαβε ως ομοσπονδιακός τεχνικός τον Δεκέμβριο του 2010 η εθνική ομάδα είχε τα χάλια της και μετά από τις ισάριθμες ήττες στα πρώτα του δύο παιχνίδια κατρακύλησε στην 117η θέση στην βαθμολογία της Fifa, που ήταν και η χαμηλότερη στα χρονικά. Ξύνοντας πάτο ο αγαπητός πρώην παίκτης και προπονητής αποφάσισε να εφαρμόσει ριζικές αλλαγές, με πρώτη να αποτελεί ο διορισμός του 20χρονου τότε Aaron Ramsey ως αρχηγού (σημειωτέον υπήρχαν στην ομάδα οι Giggs και Bellamy), που τον κατέστησε τον νεότερο στην ιστορία της χώρας.
Η πρώτη επιβράβευση δεν άργησε να έρθει, αφού με το κλείσιμο του 2011, το σύνολο του Speed βραβεύτηκε ως η πιο βελτιωμένη ομάδα στην βαθμολογία της Fifa (45η πια), μετρώντας τέσσερις νίκες σε πέντε ματς και χάνοντας οριακά μόνο από την γείτονα Αγγλία. Το τραγικό της υπόθεσης θα είναι πως ο Ουαλός τεχνικός δεν θα γευτεί τους καρπούς της επιτυχίας του, καθώς τον ίδιο Νοέμβριο θα αυτοκτονήσει, βυθίζοντας σε θλίψη και εσωστρέφεια πέρα από ολόκληρη την χώρα του και μια πολύπαθη εθνική ομάδα. Συνεχιστής του θα προσληφθεί ο Chris Coleman, που θα γνωρίσει έξι ήττες στα πρώτα οκτώ παιχνίδια, θα βρεθεί από νωρίς εκτός διεκδίκησης για την πρόκριση στο Μουντιάλ του 2014 και θα σωθεί από την απόλυση, χάρη σε μία ηρωική ισοπαλία απέναντι στο Βέλγιο στην τελευταία αγωνιστική και το οριστικό «αντίο» του Bellamy.
Διαβάστε τη συνέχεια πατώντας εδώ
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο sportdog.gr