Μέσα από το project «Γήπεδο Αλλιώς», ο Γιάννης Μωυσιάδης αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το γήπεδο και το παιχνίδι. Από στιγμές γεμάτες συναίσθημα, σε στιγμές γεμάτες ομορφιά, ο επαγγελματίας φωτογράφος του INtime επιλέγει να στείλει μέσα από τον φακό του τα μηνύματα που αξίζουν…
Δύο παίκτες κυνηγούν μια μπάλα. Πόσες φορές έχεις πέσει πάνω σε μια τέτοια φωτογραφία; Αμέτρητες. Δύο σκιές να κυνηγούν μια μπάλα όμως; Ή τρεις παίκτες να πηδούν ταυτόχρονα και να συγκρούονται; Ή δύο ζευγάρια πόδια να έχουν μπλέξει το ένα μέσα στο άλλο μετά από πτώση ή άσχημο μαρκάρισμα; Πόσες φορές «πέρασες» τα μάτια σου πάνω από τέτοιες εικόνες ενός ποδοσφαιρικού αγώνα;
(Αγώνας Κυπέλλου ΕΠΣ Μακεδονίας: Ηρακλής Αμπελοκήπων – Ολυμπιακός Κυμίνων | 1ο Βραβείο στην κατηγορία Αθλητισμός, Έκθεση #Press_photostories 2019)
Πόσες φορές έμεινες, επίσης, στο συναίσθημα και όχι στη δράση; Σε μια γυρισμένη, απογοητευμένη πλάτη, σε έναν παίκτη που παρηγορεί τον αντίπαλο, σε έναν παίκτη που σηκώνει στην αγκαλιά του τον αντίπαλο. Σε δυο γιατρούς που βοηθούν τον αντίπαλο. Πόσες φορές έχεις δει το γήπεδο αλλιώς;
Ο Γιάννης Μωυσιάδης, επαγγελματίας φωτογράφος του INtime και με εμπειρία πολλών ετών στο χώρο, έφτιαξε μια συλλογή από… διαφορετικές φωτογραφίες που απαθανάτισε στην σεζόν που πέρασε. Όμως, το πρότζεκτ «Γήπεδα Αλλιώς» είναι κάτι που «κουβαλά» μαζί του εδώ και αρκετά χρόνια.
Το SDNA επικοινώνησε με τον Γιάννη Μωυσιάδη, για να μάθει τι (και ποιος, επί της ουσίας) κρύβεται πίσω από αυτά τα κλικς.
Δε θα ρωτήσω πώς σου ήρθε η ιδέα, αλλά αν ήταν τυχαία κλικς ή όντως τα «κυνήγησες». Δηλαδή, πήγαινες για δουλειά και έλεγες «σήμερα θα βγάλω κάτι διαφορετικό»;
«Είναι στο πλαίσιο της δουλειάς, αφού πάντα θέλουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Κάτι που, στο τέλος της ημέρας, να σου αφήνει κάτι που δε θα είναι αμιγώς αγωνιστικό – το οποίο αγωνιστικό προσωπικά το θεωρώ και λιγάκι παρωχημένο. Ειδικά φέτος, λόγω κορωνοϊού και του αποκλεισμού των φιλάθλων από τα γήπεδα, δόθηκε σε πολλούς συναδέλφους η ευκαιρία να δούμε κάποια πράγματα αλλιώς.
Είναι μια σειρά που ξεκίνησα με αφορμή τη φωτογραφία στο Άρης – ΠΑΟΚ, με τους γιατρούς του Άρη που βοηθούσαν τον Ουαγκέ όταν τραυματίστηκε. Και μου ήρθε τότε η ιδέα κυρίως γιατί με ενοχλούσε το γεγονός ότι σε εκείνο το παιχνίδι μας ενδιέφεραν όλα εκτός από το ποδόσφαιρο. Το ονόμασα «Γήπεδο Αλλιώς» γιατί δείχνει πράγματα που θα έπρεπε μας απασχολούν λίγο παραπάνω, πράγματα που στο μάτι σίγουρα μας αρέσουν, αλλά πρέπει να μας αρέσουν και… στο μυαλό, να αρχίσουμε να τα σκεφτόμαστε».
Όταν πηγαίνεις σε τόσους πολλούς αγώνες κάθε Σαββατοκύριακο, από επαγγελματικό ως ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, πόσο εύκολο είναι για τον φωτογράφο να «ξεφεύγει» από τα τετριμμένα, να είναι δεκτικός στις ενδείξεις που θα του πουν ότι τραβώντας με αυτόν ή τον άλλο τρόπο θα βγάλει κάτι ξεχωριστό;
«Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το τι θέλει ο καθένας από τον εαυτό του. Προσωπικά, βρίσκομαι στο χώρο πάνω από δύο δεκαετίες πλέον, κοντεύω την τρίτη, και έχω την εμπειρία να δω εικόνες που ίσως κάποιος δεν τις βλέπει εκείνη τη στιγμή. Πάντα ήθελα, βέβαια, να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα, γι’ αυτό λέω ότι είναι και θέμα ανθρώπου, αλλά και εμπειρίας και φυσικά και τύχης: είναι φωτογραφίες που θέλουν μεγάλη δόση τύχης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η φωτογραφία του φιλάθλου του ΠΑΟΚ που, τη χρονιά που παίρνει το πρωτάθλημα, αυτός κλαίει στην κερκίδα. Είναι και λόγω εμπειρίας αν θέλεις. Υποθέτω, δηλαδή, ότι αν περπατούσα δίπλα δίπλα με έναν που δεν έχει τη φωτογραφία στο μυαλό του, μπορεί εκείνος να μην τη “δει”. Και όσον αφορά στη φωτογραφία αυτή, η μεγάλη επιτυχία ήταν ότι κατάφεραν κάποιοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, να τη χαρακτηρίσουν “φωτογραφία της χρονιάς” – σε μια χρονιά που ο ΠΑΟΚ πήρε το νταμπλ! – γιατί περιέκλειε όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου που πήρε το πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια…».
Ποια είναι η αγαπημένη σου από τις επιλογές;
«Δε θα σου το πω έτσι. Θα δώσω μεγαλύτερη σημασία στη φωτογραφία από το Άρης – ΠΑΟΚ γιατί έγινε επιτέλους αφορμή να μιλήσουμε για πράγματα εκτός από αυτό που τραβάει το ποδόσφαιρο πολύ κάτω. Δεν είχα σκοπό να την ανεβάσω στα social media με κάποιο κείμενο το βράδυ εκείνο – την ανέβασα μετά από όλα όσα άκουσα και είδα ότι γράφτηκαν γι’ αυτήν – αλλά φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε για τα αυτονόητα, για κάτι που θα συνέβαινε σε όλα τα γήπεδα, να βοηθήσουν οι γιατροί της μιας ομάδας έναν τραυματισμένο παίκτη της αντιπάλου. Φτάσαμε επιτέλους σε σημείο να μιλάμε για τους καθαρά εμπλεκόμενους στο ποδόσφαιρο, τους πρωταγωνιστές τους, που στην ουσία δεν τους δίναμε και πολύ σημασία, ποτέ δεν τους εκτιμούσαμε αληθινά».
Πώς προτιμάς τα γήπεδα; «Έτσι» ή… «αλλιώς»;
«Προτιμώ το γήπεδο “αλλιώς”. Προτιμώ να καλύπτουμε πράγματα που υπάρχουν – είναι μες στα μάτια μας. Η φωτογραφία της Τούμπας, με τον προβολέα και τα κάγκελα, είναι πάντα εκεί. Εγώ την “είδα” και τη φωτογράφισα απλώς επειδή είχα πάει μισή ώρα πριν εκεί και βαριόμουν, οπότε σκέφτηκα “κάτσε να φτιάξω μια φωτογραφία”. Είναι εκεί, όλες αυτές οι φωτογραφίες. Οφείλουμε να τις “βλέπουμε”, να τις αναδεικνύουμε».