Δεν έχω κρύψει ότι είμαι «Γκουαρδιολικός». Όσοι διαβάζετε τα κείμενα μου, το έχετε καταλάβει και το επιβεβαιώνει και η ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα με τον Γιώργο Καραμάνο στο 5ο podgazzt του gazzetta.gr με τίτλο «Θα γίνει ο Πεπ ο GOAT, αν σηκώσει το Champions League;».
Ο Πεπ, βεβαίως, δεν το σήκωσε. Και δικαίως, αφού έκανε λάθη τα οποία, όπως συνηθίζει το 99% των προπονητών, δεν παραδέχθηκε μετά την ήττα της Μάντσεστερ Σίτι από την Τσέλσι στον τελικό του Champions League.
Ο μέντορας του Καταλανού προπονητή, ο αξέχαστος Γιόχαν Κρόιφ, έμεινε στην ιστορία και για τους «Κροϊφισμούς» του (σε ελεύθερη μετάφραση). Τις αποφάσεις του σε τακτικές και πρόσωπα, δηλαδή, τις οποίες ελάχιστοι καταλάβαιναν και, ακόμα και αν δεν πετύχαιναν, ο Ολλανδός τις υπερασπιζόταν μέχρι τέλους.
Χαρισματικός μαθητής του δάσκαλου Γιόχαν, ο Γκουαρδιόλα παρουσιάζει και αυτός κατά καιρούς τους «Γκουαρδιολισμούς» του, οι τελευταίοι εκ των οποίων του στοίχισαν την πρώτη ήττα της καριέρας του σε ευρώ – τελικό. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με την άψογη τακτική προσέγγιση του Τόμας Τούχελ.
Τι έκανε, λοιπόν, λάθος, ο Γκουαρδιόλα στο «Ντραγκάο» του Πόρτο; Παρ’ ότι έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου με πιο συμπαγές κέντρο και τον Ιλκάι Γκιντογκάν πιο προωθημένο, ώστε να προσφέρει σε δημιουργία και εκτέλεση (πρώτος σκόρερ της Σίτι στη σεζόν, για να μην ξεχνιόμαστε), αποφάσισε στο πιο μεγάλο παιχνίδι, να φέρει πιο πίσω τον Γερμανό.
Άφησε στον πάγκο Φερναντίνιο και Ρόδρι, έριξε στους ώμους του Γκιντογκάν το βάρος στα χαφ και ο… εξωγήινος Νγκολό Καντέ με τον πολύ σοβαρό Ζορζίνιο, τον έκαναν μια χαψιά.
Στη φάση του μοναδικού γκολ της αναμέτρησης, ο Γκιντογκάν δεν έκλεισε ως όφειλε, Ρούμπεν Ντίας και Τζον Στόουνς ανέβηκαν ψηλά για να τον καλύψουν και, κάπως έτσι, ο Μέισον Μάουντ βρήκε τον «χρυσό» σκόρερ Κάι Χάβερτς μόνο του, σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Ο δεύτερος «Γκουαρδιολισμός» του, αναμφίβολα, εντοπίζεται στην επίθεση. Ο Ραχίμ Στέρλινγκ έκανε, με βάση τα προσόντα και το ταλέντο του, μια μέτρια σεζόν, έστω και με ικανοποιητικούς αριθμούς. Ο Φεράν Τόρες, παρ’ ότι υστερούσε αριθμητικά, ήταν σαφέστατα πιο αποδοτικός από τον Άγγλο, αλλά είδε όλο τον τελικό από τον πάγκο.
Τα δύο χτυπητά λάθη, σε συνδυασμό με την καταπληκτική αμυντική προσήλωση των παικτών της Τσέλσι, την μέτρια μέρα των περισσότερων ποδοσφαιριστών της Σίτι και τον τραυματισμό – μαχαιριά του Κέβιν Ντε Μπρόινε, έστεψαν δικαίως πρωταθλήτρια Ευρώπης μια ομάδα που, προ Τούχελ, θύμιζε παιδική χαρά στην άμυνα (συγνώμη Φρανκ Λάμπαρντ…) και το βράδυ του Σαββάτου (29/05) θύμιζε μια καλοκουρδισμένη, ποδοσφαιρική μηχανή.
Στήριζα, στηρίζω και θα στηρίζω την ποδοσφαιρική ιδέα του Γκουαρδιόλα, με την κατοχή της μπάλας, την γρήγορη κυκλοφορία, την διαρκής αναζήτηση της αντίπαλης εστίας και την προτίμηση σε παίκτες – μπαλαδόρους και όχι σε παίκτες – αθλητές. Και αυτοί, όμως, με πιο τρανή απόδειξη τον έχοντας 15 πνευμόνια Καντέ, είναι απαραίτητοι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Τα βρετανικά ΜΜΕ, τα οποία δεν χάνουν την ευκαιρία να… σταυρώσουν προπονητές και αθλητές, έγραψε για «αποτυχημένη τακτική» και «ασύνετη ενδεκάδα», ενώ έκανε λόγο ακόμα και για «ένα ακόμα «πείραμα του τρελού επιστήμονα».
Όπου «τρελός επιστήμονας» ένας προπονητής που, όταν κερδίζει (και το κάνει πολύ συχνά), οι haters το πιστώνουν στα εκατομμύρια των αφεντικών του και, όταν χάνει (συμβαίνει και αυτό αρκετά συχνά, ειδικά σε επίπεδο Champions League), του χρεώνουν σχεδόν αποκλειστικά την ευθύνη. Δεν πάει έτσι, όμως.
Ο Γκουαρδιόλα είναι ένας προπονητής που σημάδεψε το ποδόσφαιρο με την φιλοσοφία και τις ιδέες του, στα 50 του χρόνια έχει ήδη 31 τίτλους. Το πιο σημαντικό, όλες ανεξαιρέτως οι ομάδες του (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν Μονάχου και Μάντσεστερ Σίτι) μας έχουν μερικές από τις πιο αξέχαστες ποδοσφαιρικές παραστάσεις των τελευταίων 13 ετών.
Όπως, όμως, προσάρμοσε την τακτική του και μεσούσης της περιόδου έκανε αλλαγές που μεταμόρφωσαν την ομάδα του προς το καλύτερο, κατακτώντας δια περιπάτου το πιο απαιτητικό πρωτάθλημα στον κόσμο για τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έτσι πρέπει να παραδεχθεί τα λάθη του και να κοιτάξει να διορθώσει τα κακώς κείμενα της ομάδας του.
Η επιλογή μη ύπαρξης σέντερ φορ μέχρι την είσοδο του Σέρχιο Αγουέρο έκανε πιο εύκολη την δουλειά της άμυνας της Τσέλσι, αφού η έλλειψη σημείου αναφοράς δεν φέρνει πάντα το επιθυμητό αποτελέσμα του… αποπροσανατολισμού της οπισθοφυλακής, επειδή δεν έχει έναν παίκτη «καρφωμένο» στην περιοχή.
Μετά και την αποχώρηση του «Κουν», η Σίτι χρειάζεται έναν σέντερ φορ πρώτης γραμμής και αυτός, αναμφίβολα, ΔΕΝ είναι ο Γκαμπριέλ Ζεσούς. Εφόσον τον αποκτήσει (ο Χάρι Κέιν φρονώ ότι θα ταίριαζε γάντι στους Πολίτες), θα μπορέσει ενδεχομένως να κάνει το παραπάνω βήμα και να κάνει δικό της το Άγιο Δισκοπότηρο που κυνηγάει από το 2008, όταν πέρασε στα χέρια των Αράβων.
Ακόμα, πάντως, και αν δεν τα καταφέρει επί εποχής Γκουαρδιόλα, ο Καταλανός θα διεκδικεί πάντα με αξιώσεις μια θέση στο πάνθεον των προπονητών όλων των εποχών. Για όσα προσφέρει στο ποδόσφαιρο, ακόμα και αν ενίοτε μας αιφνιδιάζει (ευχάριστα και δυσάρεστα) με τους «Γκουαρδιολισμούς» του.
Υ. Γ. 1: Ας με συγχωρέσει ο συμπαθέστατος Τόμας Τούχελ για την μικρή αναφορά μου στον μεγάλο θριαμβευτή της βραδιάς, αλλά νομίζω ότι τα έγραψε μια χαρά στο blog του ο Γιώργος Καραμάνος…
Υ.Γ. 2: Το φιλί του Γκουαρδιόλα στο μετάλλιο των ηττημένων μας υπενθυμίζει ότι και η προσπάθεια αξίζει «μπράβο», ακόμα και αν δεν συνοδεύεται από τίτλο. Δεν ισχύει πάντα (ή τέλος πάντως δεν θα έπρεπε να ισχύει πάντα) το αμερικανικό «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα».
