Ο Γιάννης Μιχαηλίδης προικίστηκε με το δύσκολο, το σπάνιο, το δυσεύρετο. Μένει να φτιάξει το απλό, το αυτονόητο για την θέση που παίζει. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Είναι σαν αυτούς που έχουν σπουδάσει με τα χρόνια στο ωδείο, αλλά αναγκάζονται να βγάλουν μεροκάματο στα μπουζούκια. Σαν αυτούς που είναι του έντεχνου, αλλά υποχρεώνονται να πουν και κανένα λαϊκό για να επιβιώσουν. Η τέχνη όμως δεν έχει σύνορα. Υπάρχει παντού. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με τον τρόπο του.
Γεννήθηκε δεκάρι. Νιώθει δεκάρι. Οι επαφές του με την μπάλα θυμίζουν δεκάρι. Της συμπεριφέρεται σαν δεκάρι. Βλέπει το γήπεδο σαν δεκάρι. Έπαιζε (μέχρι τα 16 του) δεκάρι.
Αν όμως αυτό που γουστάρει, θέλει να το κάνει επάγγελμα, να κάνει καριέρα, να βιοποριστεί σε βάθος χρόνου από αυτό, πρέπει να ξεχάσει όλα όσα ήξερε. Για την ακρίβεια, να τα βάλει λίγο παραπέρα και να ασχοληθεί με λιγάκι πεζά πράγματα.
Να δυναμώσει. Να «φουσκώσει». Να… σφίξει. Να γίνει λίγο πιο κακός. Εν ανάγκη να δείρει και λιγάκι, στο όριο του επιτρεπτού.
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης προικίστηκε με το δύσκολο, το σπάνιο, το δυσεύρετο. Μένει να φτιάξει το απλό, το αυτονόητο, το βασικό προαπαιτούμενο για την θέση που παίζει.
Το ζήτημα είναι πρώτα νοητικό. Αντιληπτικό. Είμαι αμυντικός -ακόμα και στην εποχή του build-up από πίσω- σημαίνει πρώτιστα είμαι αμυντικός. Αμύνομαι. Μάχομαι. Υπερασπίζομαι. Κερδίζω μονομαχίες. Κλέβω μπάλες. Αποτρέπω.
Αυτό είναι το πρώτο που κοιτάνε όλες οι ομάδες, όλοι οι προπονητές, όλοι οι scout. Αν αυτός που αμύνεται ξέρει και μπάλα, τόσο το καλύτερο. Αμυντικός όμως, σημαίνει πρώτιστα άμυνα. Κι άμυνα, σημαίνει διάθεση να λερωθείς, να τσαλακωθείς, να ματώσεις, να θυσιάσεις το κορμί σου day in, day out. Στην άμυνα δεν υπάρχουν εκπτώσεις, ούτε καλοσύνες. Ο αντίπαλος επιθετικός είναι ο εχθρός σου.
Για όσους δεν τον ήξεραν από τις ηγετικές του εμφανίσεις με την Κ19, συστήθηκε στους μεγάλους με ένα φάουλ – μπανάνα στην Κρήτη στα περσινά πλέι-οφ που έσωσε ένα πολύτιμο βαθμό, περίπου ένα μήνα μετά την έκρηξη του «φαινομένου Τζόλης». Κεντρικός αμυντικός που να εκτελεί φάουλ όπως ο Φρατζέσκος; Το «πακέτο» έμοιαζε εξωπραγματικό.
Ο Μιχαηλίδης είχε την τύχη να παίζει σε έναν τακτικό σχηματισμό (με τρεις πίσω) που παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια, λιγότερα ρίσκα και λιγότερη έκθεση για κάθε αμυντικό. Λιγότερος χώρος ευθύνης, περισσότερα άτομα πίσω, πιο χαμηλά μέτρα. Ένα σύστημα που «κρύβει» ατέλειες, προβλήματα, αδυναμίες.
Πήρε τις ευκαιρίες του, είχε τις στιγμές του, μα έφαγε και τις σφαλιάρες του όπως το αυτογκόλ με την Κράσνονταρ ή ένα πέναλτι με την ΑΕΚ, αυτές που αναπόφευκτα «τρώει» κάθε παίκτης, ως αποτέλεσμα της εξελικτικής του διαδικασίας.
Κι εκεί που θα περίμενε κανείς με τον Πάμπλο Γκαρσία να πάρει την φανέλα βασικού σπίτι του, ο μικρός σταδιακά εξαφανίστηκε από την εξίσωση. Όχι γιατί ο Ουρουγουανός έχει κάτι προσωπικό μαζί του (ίσα ίσα), αλλά γιατί ο Μιχαηλίδης δεν είναι (ακόμα) όσο αμυντικός χρειάζεται για να υποστηρίξει στο υψηλότερο επίπεδο άμυνα σε τετράδα.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ήταν μέσα σε όλες τις στραβές (στην ήττα στο Περιστέρι από τον Ατρόμητο, στην ήττα στην Τρίπολη από τον Αστέρα, στην ήττα από τον Άρη στο Βικελίδης), κάτι που επηρεάζει την κρίση κάθε προπονητή.
Κι εκεί που ο Μιχαηλίδης κινδύνευε να μείνει 5ος στόπερ στην ιεραρχία ήρθε ως μάννα εξ’ ουρανού η επιστροφή στην τριάδα. Ο Κρέσπο τραυματίστηκε, ο Ίνγκασον μπήκε στα… πιτς και το γλυκό αριστερό πόδι του 21χρονου αμυντικού μπήκε πάλι στην εξίσωση.
Μόνο που αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Ο Μιχαηλίδης στα τελευταία παιχνίδια είναι σχεδόν ένας άλλος παίκτης. Πολύ πιο brutal. Πολύ πιο aggressive. Πιο δυναμικός, πιο σκληρός, πιο… αγριεμένος. Με περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, καλύτερες τοποθετήσεις και λιγότερα λάθη. Απέναντι στον Άρη είχε 10/10 κερδισμένες μονομαχίες, 4 κλεψίματα, 6 απομακρύνσεις, 2 μπλοκ, με το συνηθισμένο του 86% στις εύστοχες μεταβιβάσεις. Πιθανώς, το καλύτερο παιχνίδι του με την φανέλα του ΠΑΟΚ, σίγουρα το κορυφαίο ανασταλτικά, εκεί που μετράει, εκεί που είναι η θέση του.
Ο εκ Γιαννιτσών ορμώμενος αμυντικός μπορεί να εξελιχθεί ένα πρότζεκτ για τον ΠΑΟΚ ανάλογων προδιαγραφών με αυτό του Χρήστου Τζόλη κι ας είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος. Αρκεί να εστιάσει στα εύκολα, τα πεζά, τα αυτονόητα.
Δόξα τον Θεό οι σχηματισμοί με τους τρεις πίσω είναι πια κυρίαρχη τάση ακόμα και σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Και οι αριστεροπόδαροι στόπερ είναι πιο σπάνιοι κι από νερό στην Σαχάρα…