Δώδεκα αντι-σταρ που θα έφτιαχναν ομάδα Final 4!

Η Euroleague άρχισε με τους χειρότερους οιωνούς λόγω των συνεχόμενων αναβολών αγώνων εξαιτίας της πανδημίας, ωστόσο ολοκληρώθηκε κανονικότατα, προσφέροντας μάλιστα την πιο συναρπαστική κανονική περίοδο. 

Η αλήθεια είναι πως δίχως κόσμο στις κερκίδες οι αγώνες έμοιαζαν με φαγητό δίχως αλάτι, όπως επίσης ότι με τις ελληνικές ομάδες να έχουν χάσει από νωρίς το… τρένο των 8 (κοινώς τα play-offs) το σασπένς στο δικό μας το χωριό δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο και έντονο. 

Αλλά είναι εξίσου αλήθεια πως η πρόκριση στα προημιτελικά κρίθηκε στις 20 νίκες και το πλεονέκτημα έδρας στις 21 νίκες. Κάτι που σημαίνει πως από την 4η θέση έως την 8η “στριμώχτηκαν” πέντε ομάδες σε απόσταση ενός βαθμού (δύο με 21β και τρεις με 20β). Αλήθεια είναι ακόμη πως οι προημιτελικές σειρές, με μοναδική εξαίρεση της ΤΣΣΚΑ με τη Φενέρμπαχτσε, κρίθηκαν στο Game 5. Μολονότι κάποια “ζευγάρια” έμοιαζαν… ξενέρωτα, τελικώς είχαμε για πρώτη φορά τρεις σειρές που έφθασαν στο μάξιμουμ των αγώνων (3-2) για να κριθεί η ομάδα που θα αγωνιστεί στο φάιναλ-φορ.

Αντί απολογισμού και επιλογής των παικτών που πρωταγωνίστησαν, που λίγο-πολύ είναι κοινώς ομολογούμενα, επέλεξα για τα πεπραγμένα της Ευρωλίγκας έως τώρα, δηλαδή έπειτα από 324 ματς (306 κανονικής περιόδου και 18 των προημιτελικών) να καταγράψω την 12αδα των “αντι-σταρ” παικτών που έκαναν σπουδαία πράγματα. Των παικτών που ήρθαν από το… πουθενά ή βρίσκονται στη σκιά σούπερ-σταρ αλλά βγήκαν μπροστά και άλλαξαν δεδομένα. Και γιατί όχι των παικτών, που όλοι μαζί, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ομάδα φάιναλ-φορ που θα διεκδικούσε το βαρύτιμο τρόπαιο. 

Προφανώς κάποιοι εξ αυτών σε άλλες ομάδες θα ήταν “σταρ”. Άλλοι πάλι έκαναν “μπαμ” και το άκουσαν και… κουφοί, ενώ ορισμένοι έχουν γράψει χιλιόμετρα, όμως είτε δεν έχουν εκτιμηθεί αναλόγως και είναι αδικημένοι, είτε είναι “αντι-εμπορικοί”, είτε ήρθαν από το… κάγκελο και κέρδισαν τη “μάχη” ή τέλος αν και “ρεζέρβες” κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά και το έπραξαν με απόλυτη επιτυχία. 

Αφορμή στάθηκε η παρουσία του καταλυτικού Ντάνιελ Χάκετ, ο οποίος “τράβηξε” όλη την ΤΣΣΚΑ σε θέμα ενέργειας, αποφασιστικότητας, μαχητικότητας και όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που δεν “περιγράφονται” στη στατιστική. Η πλειονότητα “μαγεύεται” από τα σπάνια χαρίσματα του Μάικ Τζέιμς, που λίγο έλειψε να διαλύσει την ΤΣΣΚΑ αλλά η θαρραλέα απόφαση του Δημήτρη Ιτούδη “λύτρωσε” την ομάδα της Μόσχας, ή από το πολυδιάστατο παιχνίδι του Ουίλ Κλάιμπερν, που είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης της Ευρωλίγκας, θαυμάζει την αποτελεσματικότητα του Νικόλα Μίροτιτς, το εκπληκτικό επιθετικό χάρισμα του Λάρκιν κλπ. 

Όμως υπάρχουν και οι Χάκετ, που θυσιάζουν το ταλέντο και τον εγωισμό τους για την ομάδα, έρχονται από τον πάγκο για το παιχνίδι… σκοπιμότητας ή να πάρουν ανάσες οι “πριμαντόνες” και είναι εξίσου υπερπολύτιμοι. 

Ας πάμε λοιπόν στο… ψητό. Πάμε στους παίκτες της δικής μου “καλύτερης” 12αδας, όχι με σειρά προτίμησης αλλά ανά θέσεις: 

Νίκο Λαπροβίτολα. Ήταν στη «σκιά» του Καμπάτσο και των υπολοίπων εξαιρετικών γκαρντ της Ρεάλ και το καλοκαίρι ήθελε να φύγει. Έφτασε μάλιστα σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό, η οποία όμως δεν ολοκληρώθηκε για τους γνωστούς λόγους. Έμεινε στη «σκιά» στο βάθος του πάγκου των Μαδριλένων κι όταν ο Καμπάτσο πέρασε τον Ατλαντικό κι ο Γιουλ ταλαιπωρείτο από τα προβλήματα που εμφανίζει κάθε… αυτοκίνητο όταν «γράψει» χιλιόμετρα, ο «Νίκο» βγήκε μπροστά και έδωσε πολλά. Έκανε ματσάρα στον «τελικό» πρόκρισης με τη Φενέρ και ήταν σπουδαίος στα προημιτελικά. Μεγάλο respect για την πνευματική ετοιμότητα του και το πως διαχειρίστηκε και ανταποκρίθηκε στην κατάσταση. 

Ουέιντ Μπόλντγουϊν: Ήρθε στον Ολυμπιακό άπειρος από το ευρωπαικό μπάσκετ και «άγουρος». Έφυγε από το ΣΕΦ ως ανήμπορος να ανταποκριθεί στο επίπεδο αλλά στη Μπάγερν έκανε σεζόν που συγκρίνεται με εκείνες των γκαρντ πρώτης γραμμής. Είναι οφθαλμοφανές πως έχει «θέματα» στη διαχείριση των συναισθημάτων του, που τον επηρεάζουν στις επιλογές και τις αντιδράσεις του αλλά διαθέτει σπάνια προσόντα. Έβαλε υποψηφιότητα για τις πιο πάνω κατηγορίες και σίγουρα για συμβόλαια αρκετά πάνω από τα 250-300Κ που ξόδεψε η Μπάγερν. 

Τόμας Γούοκαπ: Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Δεν είναι «χαρισματικός», αλλά είναι «σκύλος» και από τότε που μας πρωτοσυστήθηκε στην Λουντβιγκσμπούργκ συνεχώς κερδίζει πόντους. Πλέον χτυπά την… πόρτα των «λαμπερών» κλαμπ και μοιάζει σχεδόν βέβαιο πως θα καταλήξει στην Μακάμπι. 

Ντάνιελ Χάκετ: Σε όποιον ζητηθεί να αναφέρει τους  5-6-7 σημαντικούς παίκτες της ΤΣΣΚΑ, θα έλεγε Τζέιμς, Κλάιμπερν, Σενγκέλια, Μιλουτίνοβ, Χίλιαρντ, Βόιτμαν και κάπου εκεί θα σκέφτονταν αν έπρεπε να συνεχίσει με τον Μπολομπόι ή τον Χάκετ. Κι όμως ο Ιταλός ήταν ο Χ-Factor των προημιτελικών. Σέβας! 

Σαβόν Σιλντς: Με περιφέρεια με τους Ροντρίγκεθ, Ντιλέινι, Πάντερ, Ρολ, Μίτσοβ, ο Σιλντς όταν υπέγραψε στην Αρμάνι έμοιαζε ως συμπληρωματικός. Κι όμως έκανε τη διαφορά. Όχι μόνο με τις εμφανίσεις του στα προημιτελικά αλλά γενικά με την παρουσία του στην ομάδα του Μεσίνα που θα είχε αρκετούς λόγους για να δώσει στον Σιλντς τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής ανά αγώνα από όλους τους παίκτες του! 

Ρόντρικ Μπομπουά: Ίσως θα έπρεπε να πάρει τη θέση ο Λούντμπεργκ, ο οποίος ήρθε από τη Ζιέλονα Γκόρα όπου έκανε το αγροτικό του και κουβάλησε την ΤΣΣΚΑ στις πλάτες του. Μεσούσης της περιόδου εντάχθηκε στο πρόγραμμα ενός απαιτητικού προπονητή, με λίγες προπονήσεις και πολλούς αγώνες και την «λίρα εκατό». Αλλά “κερδίζει” ο Μπομπουά διότι θεωρώ πως είναι ο πιο αδικημένος από τους σπουδαίους παίκτες που κυκλοφορούν στην Ευρωλίγκα. Αδικημένος από τη «δόξα» που αναλογικά εισπράττει. Άπαντες θαυμάζουν και μνημονεύουν τον Λάρκιν, τον Μίσιτς. Αλλά ο Γάλλος όποτε μπαίνει στα… παπούτσια του Αμερικανού ανταποκρίνεται στο έπακρο. Η απόδοση της Έφες είναι εκπληκτική και γιατί έχει διάρκεια στο παιχνίδι της κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον Μπομπουά, ο οποίος κρατάει την γραμμή στο διάγραμμα της τουρκικής ομάδας ψηλά ακόμη κι όταν βγαίνει ο υπέρ-παίκτης Λάρκιν. Για αυτό άλλωστε ο Γάλλος δεν είναι αδικημένος οικονομικά. Παιρνει 1.2 μυρια για να είναι ρεζέρβα! Παρεμπιπτόντως σουτάρει με 49% και είναι ο 7ος πιο αξιόπιστος σουτέρ τριών πόντων έχοντας 139 προσπάθειες, τις περισσότερες μεταξύ των 13 πιο εύστοχων παικτών.

Βλάντιμιρ Λούσιτς: Χωρίς λόγια. Δεν χρειάζονται. Παίκτης-κλειδί της Μπάγερν. Τα κάνει όλα και συμφέρει. 

Ακίλε Πολονάρα: Η νέα αποκάλυψη της Μπασκόνια. Η αποκάλυψη της σεζόν.  Έκανε πράγματα και θαύματα κι όταν πέρασε και στο «5» όταν ο Ιβάνοβιτς επέλεξε τα small ball σχήματα για να αντιμετωπίσει τις απουσίες λόγω τραυματισμών ήταν καταπληκτικός. Ενέργεια, ορμή, αποφασιστικότητα σε θαυμαστό βαθμό. Αν διαψεύσει τις φήμες για τον χαρακτήρα του θα κάνει πολλά στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού ή θα περάσει απέναντι. 

Σάσα Βεζένκοφ: Πραγματοποίησε εκπληκτική χρονιά. Με μεγάλη συνεισφορά στα σκορ από μακρινή απόσταση, από όπου μερικές φορές σούταρε και θύμιζε τον σεσημασμένο τύπο που έχει ξεφτιλίσει κάθε ρεκόρ του ΝΒΑ και θαυμαστή έφεση στα ριμπάουντς. Σαφώς χρειάζεται βελτίωση σε κάποια πράγματα (footwork) αλλά η αύξηση των ποσοστών του στα τρίποντα δείχνει πως αναγνωρίζει και κυρίως δουλεύει τις αδυναμίες του. Η πορεία και γενικά η εικόνα του Ολυμπιακού αδικεί όσα έκανε ο Βεζένκοφ στα παρκέ της Ευρωλίγκας. 

Ζακ Λεντέι: Στα πλέι-οφς δεν επέδειξε τη συνέπεια που απαιτείται σε αυτό το επίπεδο αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι ο παίκτης που είδαμε στο ΣΕΦ θα ήταν πρωταγωνιστής σε ομάδα με τις επιλογές και την επιτυχημένη πορεία της Αρμάνι; Όσο κι αν απορείς με τον μηχανισμό του σουτ του, ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού είναι στους αξιομνημόνευτους της σεζόν. 

Λουκ Σίκμα: Εκπληκτική μπασκετική ευφυΐα. Ο Γιόκιτς της Ευρωλίγκας, λόγω του τρόπου που δημιουργεί. Σκόρερ, ριμπάουντερ, πασέρ (με 3,81ασ ανά αγώνα είναι 16ος δημιουργός της διοργάνωσης και ο μοναδικός ψηλός στους 38 πρώτους της κατηγορίας). Αργός όσο και απολαυστικός. Μια από τις λατρείες! 

Σερτάκ Σανλί: Τον… πέταξε ο Αταμάν στα βαθιά και όχι μόνο κολύμπησε αλλά ήταν φορές που τράβηξε και όλη την… πελαγωμένη Έφες. Λαβωμένο, ξε-λαβωμένο το θαύμα της φύσης, Έντι Ταβάρες αλλά όσα έκανε ο Τούρκος σέντερ θέλει κότσια, θάρρος, αυτοπεποίθηση και πολλή δουλειά για να τα κάνεις. Σε ομάδα που υπάρχουν 10 άλλοι παίκτες πιο ψηλά από εσένα στην ιεραρχία της. 

Πάμπλο Λάσο: Ο προπονητής της χρονιάς θα βγει μετά το φάιναλ-φορ κι ως συνήθως θα είναι της πρωταθλήτριας ομάδας. Υποψήφιοι, σε μια σεζόν με πρωτοφανείς συνθήκες, πολλοί.  Ο Λάσο πάντως, με όσα κλήθηκε να αντιμετωπίσει, τους παίκτες που έβαλε στο rotation και όσα έβγαλε η Ρεάλ στους προημιτελικούς με την Έφες, είναι για βραβείο! Chapeau mr.Pablo! 

ΥΓ: Υπάρχουν κι άλλοι παίκτες που έκαναν σπουδαία πράγματα και θα μπορούσαν να πάρουν θέση σε μια τέτοια 12αδα. Όπως ο Πρέπελιτς που έκανε εξαιρετική σεζόν, ο Κάλινιτς που αθόρυβα έδωσε πάρα πολλά στη Βαλένθια, ο Πονίτκα ο οποίος έδωσε λύσεις στον Πασκουάλ που διαχειρίστηκε ομάδα χωρίς δεύτερο πόιντ-γκαρντ, ο Αλοθέν που έπαιξε μπάσκετ σε καλύτερο επίπεδο από την ωρίμανση του, ο Γκριγκόνις που έπαιξε και για τους Βαστούρια, Γκαρίνο και διάφοροι άλλοι, όμως είναι θέμα επιλογής. Όπως και με την κολοκυθόπιτα και τα περί ορέξεως… Ενστάσεις, “αλλαγές” δεκτές και σεβεστές, μπορούν να κατατεθούν στα σχόλια από κάτω.