Ο Θοδωρής Ζαγοράκης είναι και με τη βούλα ο νέος πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Μπορεί να φαινόταν κάτι αναμενόμενο, όμως το παρασκήνιο έκανε μέχρι το τέλος της προσπάθειάς του. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.
Αν το δω εντελώς αποστασιοποιημένα, προφανώς και η επιλογή Ζαγοράκη είναι η πιο ποδοσφαιρική από αυτές που υπήρχαν στον ορίζοντα. Αν το δω και ηθικά, ο αρχηγός μίας ομάδας που έφερε την μεγαλύτερη διάκριση σε ομαδικό άθλημα στη χώρα μας, εδικαιούτο μία ευκαιρία στο συγκεκριμένο πόστο. Αυτή θα ήταν η βάση της κουβέντας, αν ήμουν ένας άνθρωπος που παρακολουθεί τα γεγονότα από μακριά.
Όμως ο Ζαγοράκης προέκυψε στη ζωή μας, μέσα από κυβερνητικές πιέσεις, γεγονός που μας έκανε να πάρουμε αποστάσεις. Κάθε τρεις και λίγο μάλιστα, εμφανιζόταν ξανά στη ζωή μας ο Λευτέρης Αυγενάκης, ο άνθρωπος που παλεύει να επαναφέρει τον Ολυμπιακό περισσότερο και από τον Ελ Αραμπί, στη κορυφή των πάντων.
Το πόσο χυδαίο είναι αυτό που κάνει η κυβέρνηση με πρέσβη της πολιτικής της τον Κρητικό σταρ, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε ιδιαίτερα. Πρόσφατα έγινε κατανοητό και στους φίλους της ΑΕΚ που είδαν μία ένωση κοψιδίων Καρδίτσας να βάλετε εναντίον τους.
Ο Ζαγοράκης λοιπόν, συνδέθηκε με τον Αυγενάκη, κάτι που για εμάς αποτελεί κόκκινη γραμμή. Όμως όταν υπάρχει άλλος δρόμος να διαβείς, δεν ανοίγεις μέτωπο με μία κυβέρνηση. Ζαγοράκη θέλετε, Ζαγοράκη θα πάρετε.
Η εκλογική μάχη σήμερα έβγαλε πρόεδρο τον Ζαγοράκη, όχι γιατί οι παράγοντες υπέκυψαν στις πιέσεις Αυγενάκη – κυβέρνησης, αλλά γιατί υπερίσχυσε το ορθολογικό της επιλογής του. Ο Έλληνας παράγοντας, λειτούργησε με σεβασμό προς το πρόσωπό του και άφησε στην άκρη το γεγονός πως τον βαραίνει η σκιά του Αυγενάκη.
Το τι πέτυχε ο Κρητικός σταρ βέβαια, φαίνεται από τους εκλεγέντες στην εκτελεστική επιτροπή. Δεν πέτυχε απολύτως τίποτα. Και οι έντεκα, είναι υπέροχοι. Θα μπορούσε να γίνει και γουέστερν.
Το σχέδιο του Αυγενάκη ήταν η άλωση της ΕΠΟ. Όποιος λοιπόν ξέρει από το παρασκήνιο των τελευταίων μηνών και την ανθρωπογεωγραφία των υποψηφίων, αντιλαμβάνεται πως απέτυχε παταγωδώς.
Τώρα, έχω ενεργοποιήσει το χρονόμετρο στο κινητό μου και έχω ποντάρει πως μέσα σε 24 ώρες θα ξεκινήσουν τα ξεφωνητά τα ΜΜΕ του Βαγγέλη. Όποιος πιστεύει πως τα αφεντικά του Λευτέρη και τα παραρτήματά τους, έδωσαν μάχη για να μπει πρόεδρος κοινής αποδοχής και όχι για να τρυπήσουν την ΕΠΟ, πλανάται οικτρά.
Ο Ζαγοράκης έγινε πρόεδρος στην ΕΠΟ όχι γιατί το ήθελε ο Αυγενάκης λοιπόν, αλλά γιατί τον εξέλεξαν οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Άγιο είχε ο Τέο που δεν έχει κάποιο είδους εξάρτησης εντός ΕΠΟ σε αυτόν τον τύπο. Το τι κάνει στο κόμμα με απασχολεί ως πολίτη μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα ως φίλαθλο. Εκεί μπορεί να διατηρήσει τις εξαρτήσεις που δημιούργησε και να τις διαχειριστεί. Στο ποδόσφαιρο όμως είναι υπόχρεος αλλού.
Ο τρόπος που μίλησε ο Αυγενάκης για τον Ζαγοράκη σε πρόσφατη συνέντευξή του, έδωσε την εικόνα του τι θα συνέβαινε αν το πλάνο του Κρητικού σταρ αποδεικνύονταν αποτελεσματικό. Η δολοφονία της προσωπικότητας του νυν προέδρου της ΕΠΟ, ήταν θέμα χρόνου.
Αυτά με την ΕΠΟ, πάμε στα δικά μας. Το βελούδινο διαζύγιο της οικογένειας με τον Όλαφ Ρέμπε, δύο πράγματα μου δίνουν να καταλάβω. Πρώτον πως η οικογένεια αποδέχτηκε πως ήταν λειτουργικός στο κομμάτι του FFP, άρα αναγνωρίζει πως έκανε μία δουλειά που του είχε ανατεθεί.
Σίγουρα δεν είναι ικανοποιημένη από την εικόνα της ομάδας, ούτε από τις αγορές που έγιναν, ούτε από την σημερινή δομή του ρόστερ, όμως υπάρχει μία ιδιαιτερότητα με τον Ιβάν που την αποδέχονται όσοι τον ζούνε.
Όταν φωνάζει μην τον φοβάσαι. Όταν τον βλέπεις ήρεμο, να τρέμεις. Και αυτή τη περίοδο, είναι πολύ ήρεμος.
Ο ήρεμος Ιβάν λοιπόν, ετοιμάζεται για τομές. Και επειδή δεν μιλάμε για κάποιον τυχαίο επιχειρηματία, αλλά για έναν άνθρωπο που οι στροφές που δουλεύει είναι πολύ περισσότερες από οποιονδήποτε άλλον έχω συναντήσει στη ζωή μου, δεν βρίσκει κανένα λόγο να ανοίξει μέτωπο με τον Ρέμπε. Αν και είχε πατήματα να το κάνει.
Αυτή τη στιγμή έχω την αίσθηση πως ο Ιβάν περισσότερο έχει ανάγκη από ξεκάθαρες συζητήσεις που θα του δώσουν την πλήρη εικόνα για το πως θα το πάει από εδώ και στο εξής.
Επιχειρηματικά στο διάστημα που λείπει, πήρε τον έλεγχο του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, αγόρασε το Πόρτο Καράς το οποίο θα δουλέψει από φέτος, ενίσχυσε το OPEN και τώρα ήρθε η σειρά του ΠΑΟΚ έχοντας διώξει τον βραχνά του FFP από πάνω του.
Απλά θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή του στον ΠΑΟΚ, αν ο Ρέμπε ήξερε να κάνει στοχευμένες ποδοσφαιρικές κινήσεις.
ΥΓ Χρόνια πολλά στον Ιβάν Σαββίδη, τον άνθρωπο που μας έκανε να ονειρευόμαστε και ως φίλοι του ΠΑΟΚ και ως Έλληνες του Βορρά