Ο διευθυντής του «Όλα Πράσινα», Άρης Αντωνόπουλος, εστιάζει στο πραγματικό και κύριο πρόβλημα του Παναθηναϊκού από το 2012 ως σήμερα, ενώ ανοίγει και το «κεφάλαιο Μπόλονι».
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», είχε γράψει και τραγουδήσει πριν πολλά χρόνια ο αείμνηστος Νίκος Παπάζογλου, με τον εν λόγω στίχο να ταιριάζει – δυστυχώς – απόλυτα στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αλαφούζου.
Από το 2012 μέχρι σήμερα, από το «Τριφύλλι» έχουν αποχωρήσει δεκάδες παίκτες, ενώ άλλοι τόσοι έχουν αποκτηθεί, έχουν απολυθεί αμέτρητοι προπονητές και τεχνικοί διευθυντές και έχουν αλλάξει πλάνα από τη μια στιγμή στην άλλη περισσότερες από τέσσερις φορές. Θα έλεγε κανείς ότι μετά από τόσες ριζικές και κοσμογονικές αλλαγές στο «πράσινο» στρατόπεδο, κάποια στιγμή η επιτυχία θα ερχόταν. Τουναντίον. Αν εξαιρέσουμε το Κύπελλο Ελλάδος τη σεζόν 2013/14, ό,τι κι αν έχει δοκιμάσει ο Γιάννης Αλαφούζος στον Παναθηναϊκό, έχει αποτύχει παταγωδώς.
Συνεπώς, με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις, ο μεγαλομέτοχος της «πράσινης» ΠΑΕ κρίνεται πλήρως αποτυχημένος. Αυτό δεν αμφισβητείται και δεν τίθεται προς συζήτηση/διαβούλευση.
Στο μεταξύ, την περίοδο 2012-2021, η οποία θα μείνει εύκολα στην ιστορία ως «τα πέτρινα χρόνια του Παναθηναϊκού» υπήρξαν κι άλλοι υπαίτιοι, πλην Αλαφούζου, για την ολική καθίζηση του «Τριφυλλιού». Όμως, περιττεύει να αναλωθούμε σε μια αέναη ονοματολογία, από τη στιγμή που όποιος απέτυχε, αποτέλεσε επιλογή του γνωστού εφοπλιστή. Ο κοινός παρονομαστής σε οποιαδήποτε αποτυχία του Παναθηναϊκού τα τελευταία 8 χρόνια είναι ένας: ο μεγαλομέτοχος.
Σε αυτό το σημείο, θεωρώ ιδανική τη συγκυρία για να ανοίξει και μια επιπλέον συζήτηση, ευαίσθητη για τον κόσμο μεν, απαραίτητη για το μέλλον του Παναθηναϊκού και την αυτοκριτική όλων μας δε. Σε μια μεγάλη μερίδα των φίλων του «Τριφυλλιού», «θέμα» Αλαφούζου και διοικητικό ζήτημα «ανοίγει» και εγείρεται μονάχα όταν η ομάδα παραπαίει αγωνιστικά.
Εάν οι «πράσινοι» πραγματοποιήσουν δύο φαινομενικά ποιοτικές μεταγραφές ή εάν κάνουν 4-5 συνεχόμενες νίκες, τότε αυτομάτως η εν λόγω μερίδα στρέφεται ενάντια οποιουδήποτε ασκεί κριτική στη διοίκηση και στον «Mr ΣΚΑΪ». Αυτομάτως, όποιος εκφράζει τα αυτονόητα, βλέποντας τη συνολική εικόνα της 8ετίας κι όχι μια βραχυπρόθεσμη περίοδο ευφορίας, «χαλάει το κλίμα στην ομάδα», «κάνει κακό στον σύλλογο ενώ όλα φτιάχνουν» και «έχει ύπουλους σκοπούς». Αυτομάτως ξανά, η εν λόγω μερίδα του κόσμου του Παναθηναϊκού ξεχνά ότι επί Γιάννη Αλαφούζου ο ενδοξότερος σύλλογος της χώρας έμεινε τιμωρημένος εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων για τρεις σεζόν, σώθηκε από βέβαιο υποβιβασμό εξαιτίας χρεών σε παίκτες χάρη σε άλλες ομάδες, στήριξε Γκαγκάτση σε εκλογές της Superleague, μετατράπηκε πριν μερικά χρόνια σε άτυπο γραφείο τύπου πολιτικού κόμματος και γνώρισε ντροπιαστικές ήττες και εξευτελιστικούς αποκλεισμούς. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και με άλλες αναφορές, αλλά αυτές είναι ήδη αρκετές.
Όταν, λοιπόν, η συνολική αρνητική εικόνα μιας διοίκησης κατορθώνει να αλλοιώνεται παροδικά αραιά και πού από έκτακτες στιγμές χαράς, τότε η κεφαλή της ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί την κριτική που της αρμόζει. Πάντοτε θα φταίει ο Μπόλονι, ο Δώνης, ο Ουζουνίδης ή ο Αναστασίου. Ο Σένκεφελντ, ο Ζέκα, ο Λαγός ή ο Χίλιεμαρκ. Κι όλα θα αλλάζουν. Παίκτες και προπονητές. Όμως, ο μεγαλομέτοχος θα παραμείνει ο ίδιος, όπως και η «αυλή» του…
Κεφάλαιο Μπόλονι
Όπως έχω επισημάνει και σε προηγούμενο blog μου, ο Λάζλο Μπόλονι ήρθε στον Παναθηναϊκό κι ανέλαβε αυτό που οι πολιτικοί συνηθίζουν να αποκαλούν «καμένη γη». Μόνο που στην περίπτωση του Ρουμάνου τεχνικού, αυτό όντως ισχύει.
Ο 67χρονος προπονητής ανέλαβε μια ομάδα διαλυμένη, καταρρακωμένη και μακριά από την πρώτη πεντάδα. Δίχως να έχει την πολυτέλεια της πίστωσης χρόνου και χωρίς να μπορεί να αλλάξει ριζικά το παιχνίδι των «πράσινων», προχώρησε σε ορισμένα τεχνάσματα, τα οποία έφεραν τον Παναθηναϊκό σε θέση να διεκδικεί ακόμη και τη 2η θέση της Superleague. Έδωσε έμφαση στην άμυνα, πόνταρε στη συνοχή του ρόστερ, έκανε ένα άκρως επιτυχημένο σερί αποτελεσμάτων, όμως μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όλα πήγαν… περίπατο.
Ακόμη και τότε, αρκετοί ποδοσφαιριστές φαίνονταν δυσαρεστημένοι. Επειδή δεν έπαιζαν πολύ και εξαιτίας του μη… ελκυστικού, θεαματικού και διασκεδαστικού ποδοσφαίρου που έπαιζε η ομάδα. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο ο Παναθηναϊκός ξεκόλλησε από τη 12η θέση και κατάφερε να ορθοποδήσει. Από τότε διαφαινόταν ότι ο Λάζλο Μπόλονι, που σαφώς δεν είναι… άγιος, αλλά οφείλουμε να του δώσουμε τα credits για τα θετικά αποτελέσματα που σημείωσε, έχει στα χέρια του μια ορολογιακή βόμβα. Μια βόμβα, η οποία αργά ή γρήγορα θα… έσκαγε. Τελικά, έσκασε και τα αποτελέσματα είναι εμφανή.
Κι επειδή όλα είναι… κύκλος, η εν λόγω βόμβα βρίσκει τις ρίζες της – κι αυτή – στη διοίκηση της ΠΑΕ. Μιας διοίκησης που επέτρεψε όλα αυτά τα χρόνια να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι επιτυχία δεν αποτελεί η κατάκτηση τίτλων, αλλά μια νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό. Ότι οι παίκτες δεν θα πρέπει να επιβραβεύονται με πριμ ή μπόνους αν κατακτούν το πρωτάθλημα ή το Κύπελλο, αλλά όταν επικρατούν κόντρα σε μια ομάδα της Superleague. Κι εφόσον τελικά το πριμ που ζήτησαν οι παίκτες, που μάλλον νόμιζαν ότι βρίσκονταν στην… Αναγέννηση Επανομής, δεν δόθηκε, η αγωνιστική πτώση της ομάδας ήταν ΑΜΕΣΗ και ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ.
Συνεπώς, είτε μείνει, είτε φύγει ο Λάζλο Μπόλονι, είτε μείνει, είτε φύγει ο Πιέρ Ντρεοσί, είτε μείνουν, είτε φύγουν 10 παίκτες του ρόστερ, το «Τριφύλλι» δεν πρόκειται να φύγει μακριά από τον στίχο του Νίκου Παπάζογλου, που αναφέρθηκε στην αρχή του blog. Θα φύγει μακριά του, μονάχα με έναν τρόπο…
ΥΓ: Αν και όταν τελειώσει η εποχή Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό, θα εξιστορήσω όλα αυτά που έχουμε βιώσει στο πετσί μας από το 2012 ως σήμερα. Με ονόματα και γεγονότα. Γιατί, πιστέψτε μας, κείμενα όπως αυτό που διαβάζετε, «κοστίζουν» σε εμάς.
Διαβάστε ακόμη…