Ο ΠΑΟΚ δεν παρέδωσε το πνεύμα του, αλλά βρίσκεται στην εντατική με μηχανική υποστήριξη. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος
Μία διάσημη παραδοσιακή ισλανδική παροιμία λέει πως: «Það er skammgóður vermir að pissa í skóna sína».
«Το να κατουράς στα παπούτσια σου δεν θα κρατήσει τα πόδια σου ζεστά για πολύ».
Μπορεί να σε ανακουφίσει λιγάκι από το κρύο, αλλά είναι μία ψευδαίσθηση, αν δεν αλλάξεις κάτι ριζικά, αργά – γρήγορα τα πόδια σου θα ξυλιάσουν από το ψύχος. Και τότε θα είναι πολύ αργά, θα τα έχεις χάσει -ίσως για πάντα.
Ο Ισλανδός δεν έχει μάθει να το βάζει ποτέ κάτω. Είναι άλλη… ράτσα. Είναι από αλλού. Ποτέ πολύ ενθουσιασμένος, αλλά και ποτέ πολύ απογοητευμένος. Τα συναισθήματα του σπάνια ξεφεύγουν από την ευθεία γραμμή. Είναι ένας αυθεντικός πολεμιστής, που δεν θα το παρατήσει αν δεν τελειώσει κάτι. Δεν θα παρασύρει ποτέ άλλους μαζί του, αλλά είναι ένας στρατιώτης που θα ήθελες στο πλευρό σου σε κάθε μάχη.
Εκεί που ο ΠΑΟΚ έδειχνε να έχει παραλύσει, ο Ίνγκι βγήκε μπροστά και βρήκε ένα τρόπο να σώσει τα πόδια της ομάδας του. Τα ζεστά ούρα είναι ο πιο βρόμικος τρόπος για να ζεσταθείς, μα είναι ένας τρόπος. Ο Δικέφαλος παραμένει διασωληνωμένος, μα είναι ζωντανός. Ένας ζωντανός μπορεί να ανανήψει, σε κάτι μπορεί να ελπίζει, ένας που έχει παραδώσει το πνεύμα του, όχι.
Ο φετινός Δικέφαλος, έχει πολλά, πάρα πολλά στραβά, αμέτρητα κουσούρια. Μα έχει κι ένα θετικό. Το παλεύει. Κουτσά, στραβά, ανώμαλα, απονενοημένα, απεγνωσμένα, αλλά το παλεύει. Δεν το παρατάει. Κι αυτό πρέπει να του πιστωθεί.
Έχει πάρει ήδη 8 παραπάνω βαθμούς (ΑΕΚ, Παναιτωλικός, ΠΑΣ, Απόλλων Σμύρνης, ΑΕΛ, Άρης) με γκολ μετά από το 88ο λεπτό -δεν μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσε να ήταν δίχως αυτούς! Εκεί που πάει να αφήσει την τελευταία του πνοή, εκεί που σέρνεται, που τρεκλίζει, που βαρυγκομά, κάτι θα γίνει και στο τέλος θα σωθεί. Αρκεί αυτό; Όχι. Αυτό, όμως, είναι το μόνο που έχει.
Ούτε αυτή τη φορά έγινε με όμορφο τρόπο. Όταν ο στόπερ σου γίνεται σέντερ-φορ, την έχεις χάσει την παρτίδα. Έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά και περιμένεις ένα θαύμα από ψηλά. Κανείς δεν μακροημερεύει μόνο με θαύματα.
Υπάρχουν ομάδες που αρνούνται να χάσουν και ομάδες που φοβούνται να κερδίσουν. Είναι σκληρό να είσαι οπαδός του Άρη αυτή την εβδομάδα. Να έχεις αγγίξει την πρόκριση στον ημιτελικό του κυπέλλου και να τον χάνεις με τόσο σκληρό τρόπο από τον Ολυμπιακό. Να έχεις αγγίξει έναν ιστορικό θρίαμβο στην Τούμπα και να σου γλιστρά μέσα σε τέσσερις ημέρες ξανά από τα χέρια.
Στην ζωή συνήθως έχεις μία ευκαιρία, ένα σουτ, μία φάση για να κάνεις την υπέρβαση. Την είχε στο 82ο λεπτό ο Μάνος, όμως σε κενή εστία σημάδεψε το μοναδικό εμπόδιο που τον χώριζε από το 0-3. Το πόδι του πεσμένου Βιεϊρίνια! Από εκείνο το δευτερόλεπτο και μετά, οι κιτρινόμαυροι δεν πήραν άλλη μάχη ψηλά. Ούτε καν δεύτερη μπάλα. Ούτε ριμπάουντ. Ούτε τίποτα. Εκτός από τα δύο γκολ που ήρθαν από απονενοημένες γιόμες, ο ΠΑΟΚ είχε άλλη μία ευκαιρία από ένα ακόμα τουρλουμπούκι, όταν ο Δεληζήσης έδιωξε πάνω στην γραμμή το πλασέ του Βαρέλα.
Αν είχε τρία-τέσσερα λεπτά ακόμα, ο Άρης μπορεί να έτρωγε κι άλλο. Μπορεί να το ‘βαζε και μόνος του. Πνευματικά είχε λυγίσει μπροστά στην όψη μιας ιστορικής επιτυχίας, όπως και την Τετάρτη. Σε μία σεζόν που μοιάζει τουλάχιστον ισάξιος με τους βαριά άρρωστους αντιπάλους του (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός) δεν έχει καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει τίποτα. Έμεινε μόνο με το γαμώτο. Κι αυτό πονάει.
Αρκούσε μία απλή γριπούλα (ελπίζω) του Χρήστου Τζόλη για να μπει ολόκληρος ο ΠΑΟΚ στην εντατική. Το ότι ο Δικέφαλος έφτασε να εξαρτάται σε τέτοιο βαθμό από έναν 19χρονο ρούκι μαρτυρά το μέγεθος του αδιεξόδου του.
Το ότι έχει δεχθεί επτά φορές φέτος τουλάχιστον δύο γκολ δείχνει το μέγεθος του αδιεξόδου του. Το ότι τρέχει και δεν φτάνει σε κάθε φάση που χρειάζεται αμυντικό τρανζίσιον δείχνει το μέγεθος του αδιεξόδου του. Το ότι και τα δύο σημερινά γκολ προήλθαν και πάλι από μπάλες που κράτησε «ζωντανές» ο τερματοφύλακας χωρίς να μπει ένα ασπρόμαυρο πόδι μπροστά μαρτυρά το μέγεθος του αδιεξόδου του.
Το ότι έδειξε ελλειμματικός ποδοσφαιρικά σε ένα ακόμα ντέρμπι μαρτυρά το μέγεθος του αδιεξόδου του. Το ότι έχοντας εβδομάδα ξεκούρασης μπήκε ληθαργικά απέναντι σε έναν αντίπαλο που θα έπρεπε να είναι διαλυμένος σωματικά και ψυχολογικά μαρτυρά το μέγεθος του αδιεξόδου του. Το ότι αύριο μπορεί να κοιμηθεί τέταρτος μαρτυρά το μέγεθος του αδιεξόδου του.
Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο καναβάτσο με κατουρημένα παπούτσια. Ξέρει τι του φταίει, μα δεν μπορεί να το αλλάξει. Αν είναι να χάσει, ας χάσει με το κεφάλι ψηλά, να μηδενίσει το κοντέρ και να αρχίσει και πάλι από το μηδέν. Με αξιοπρέπεια. Όχι με εμφύλιο, με μανούρες, με μπουκάλια και πεσίματα. Το επεισόδιο με τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη σε ματς κεκλεισμένων των θυρών είναι πολύ πιο ανησυχητικό από την απωθητική εικόνα μέσα στο γήπεδο…