Λίγες ώρες προτού αντιμετωπίσει την επί μία επταετία ομάδα του, ο Τζέιμς Γκιστ παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα «Gazzetta».
Κρίνοντας από την πορεία της καριέρας σου, κάλλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήσουν πάντα ένας παίκτης που λειτουργούσε στο μέγιστο με τους προπονητές και τους συμπαίκτες που του έδειχναν εμπιστοσύνη και με τους οποίους αποκτούσες χημεία. Και το λέω αυτό, γιατί αν εξαιρέσεις τον Παναθηναϊκό, σε καμία άλλη ομάδα δεν έπαιξες δεύτερο χρόνο. Πως νιώθεις την κατάσταση στο Μόναχο, μετά από σχεδόν 3 μήνες στην ομάδα;
«Την δεδομένη στιγμή βρισκόμαστε στην πιο κρισιμη καμπή της χρονιάς, οπότε αυτό που μπορώ να σας πω ότι είναι ότι έχουμε ένα σύνολο νέων, ταλαντούχων και διψασμένων παικτών, που είναι μαχητές και θέλουν πολλά να αποδείξουν! Και στην εφετινή χρονιά, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει, μπορώ να σου πω ότι η ομάδα μου έχει όλα τα στοιχεία που απαιτεί η μάχη με αντίπαλο και το άγνωστο. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που τελικά πήρε την απόφαση να έρθω στο Μόναχο, γιατί η κουβέντα που έκανα με τον coach Τρινκιέρι στα τέλη του Νοέμβρη, με έπεισε ότι κάτι σπουδαίο πάει να γίνει στο Μόναχο.»
Τον είχες γνωρίσει στην Ιταλία, τη σεζόν 2008-2009 ή στην Ελλάδα όταν ήταν προπονητής της Εθνικής ή ουσιαστικά φέτος που συνεργάζεστε;
«Τον ήξερα σαν προπονητή από την πρώτη μου επαγγελματική σεζόν στην Μπιέλα και από τα χρόνια μου στην Ευρώπη. Μου άρεσε το μπάσκετ που έπαιζαν οι ομάδες του, το πάθος αλλά και οι παίκτες που είχε αναδείξει, αλλά δεν του είχα μιλήσει ποτέ. Παίζοντας αντίπαλος με έναν προπονητή, μπορείς να κρίνεις αν είναι καλός ή όχι. Πρώτη φορά, όμως, τον άκουσα όταν με πήρε με τηλέφωνο μαζί με τον general manager της Μπάγερν. Και η αλήθεια είναι αυτά που μου είπε, ήταν όλα όσα ήθελα να ακούσω.»
Η δουλειά που έχει κάνει φέτος είναι αξιοπρόσεκτη και η Μπάγερν χωρίς το μεγάλο budget, διεκδικεί ακόμη και θέση στην 4άδα. Τι ξεχωριστό έχει από την εμπειρία σου, τώρα που τον ζεις από κοντά;
«Απλά ξέρει πολύ μπάσκετ! Και ταυτόχρονα το αγαπάει και το καταλαβαίνει όσο λίγοι! Όταν κάποιος διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά, αυτό που χρειάζεται για να ξεχωρίσει, είναι η ικανότητα να πείθει τους παίκτες του για αυτά που πιστεύει. Για την στρατηγική και την φιλοσοφία του. Επομένως θα τον χαρακτήριζα ως έναν προπονητή με ηγετικές ικανότητες και είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε. Τώρα όσον αφορα την είσοδο στην 4άδα, με τόσο αβέβαιη κατάσταση από εβδομάδα σε εβδομάδα στην Euroleague, για ποιο πλεονέκτημα έδρας να μιλήσουμε; Βλέπετε πουθενά τους φιλάθλους; Το πλεονέκτημα έδρας έχει πλέον αντικατασταθεί από την διάθεση, τον ενθουσιασμό και την δέσμευση της εκάστοτε ομάδας να νικήσει… Αγνοώντας τον οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα… Επομένως, δεν μας ενδιαφέρει σε ποια θέση θα τερματίσουμε, αρκεί να είμαστε στην 8άδα.»
Πως ήταν το φθινόπωρο στην Αμερική; Συνήθως αυτούς μήνες ήσουν στην Ευρώπη, όχι όμως φέτος…
«Το απόλαυσα γιατί πέρασα ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια! Ήταν το μεγαλύτερο διάλειμα που είχα ποτέ στην καριέρα μου. Εννέα μήνες ήταν πολλοί και πραγματικά είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ και κάνω πράγματα που μου είχαν λείψει.»
Τι συμβαίνει φέρος με τον Μπόλντουιν και γιατί στην Μπάγερν κάνει τόσο σπουδαία χρονιά, ενώ πέρυσι στον Ολυμπιακό πέρασε σχεδόν απαρατήρητος; Θέμα χημείας ή διαφορετικής πίεσης κατά την γνώμη σου;
«Νομίζω ότι παίζουν ρόλο και τα δύο. Φέτος έχει να κάνει με την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε και την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο coach, οι συμπαίκτες του και ο οργανισμός. Ανεξάρτητα από το πόσο καλός παίκτης είναι, επιτέλους βρήκε μία ομάδα που τον πίστεψε και του έδωσε την μπάλα στα χέρια. Δεν έχει πλέον να σκεφτεί ότι αν τα θαλασσώσει δεν θα παίξει. Έχει το ελεύθερο να παίξει όπως ξέρει και όπου βγει.»
Ως δύο παίκτες που έζησαν στην Ελλάδα και βίωσαν την αντιπαλότητα των «αιωνίων», συζητάτε τις εμπειρίες σας; Εσύ βέβαια έχεις πολλά περισσότερα να διηγηθείς;
(γελάει!!)… Όχι βέβαια τι να συζητήσω μαζί του; Έπαιξε μόλις έναν χρόνο, οπότε τι να μου πει… Γενικά, όμως, μεγαλώνοντας έχω πάψει να κοιτάω στο παρελθόν και πλέον είμαι αφοσιωμένος στον στόχο των playoffs…
Μιλώντας για τον Παναθηναϊκό, πάνε σχεδόν δύο χρόνια από τότε που αποχώρησες. Τι σου έχει μείνει από την παραμονή σεδόν επτά ετών στην ομάδα, τι θέση έχει στην καρδιά σου και τι συναίσθημα σου προκαλεί το αυριανό (σ.σ.: αποψινό) παιχνίδι;
«Ο χρόνος φίλε μου περνάει και λίγα πράγματα αφήνει πίσω του… Αν με ρωτάς τι μου έχει μείνει από τα χρόνια μου στην Αθήνα, αυτό είναι περισσότερο η γέννηση του γιου μου και λιγότερο τα επτά χρόνια στην ομάδα. Σίγουρα, οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν πολλές και δεν ξεχνιούνται, αλλά μετά από σχεδόν δύο χρόνια, δεν γυρίζω πίσω σ’ αυτές τις σκέψεις πια…»
Τελικά ποια εκδοχή του επωνύμου σου προτιμάς; Τον Γκιστόπουλο, τον Γκίστοβιτς ή το γερμανικό; Δεν το θυμάμαι κιόλας…
(Χαμογελάει!!)… Φον Γκιστενμπέργκερ! Αλλά να σου πω την αλήθεια προτιμώ το Τζέιμς Γκιστ ο τρίτος. Αυτό είναι το πραγματικό μου όνομά! Απλά μου αρέσει, όπου πηγαίνω να τιμώ την χώρα στην οποία τρώω το ψωμί μου κι εκτός από το να παίζω για τον coach και την ομάδα, να καταλαβαίνω που βρίσκομαι και να προσαρμόζομαι με την κουλτούρα του εκάστοτε μέρους.
Πως βλέπεις την εφετινή προσπάθεια της ομάδας με Διαμαντίδη και Αλβέρτη στο front-office;
«Είναι προφανές ότι ο σύλλογος βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο. Ο ιδιοκτήτης πλέον δεν βάζει χρήματα (σ.σ.: Γιαννακόπουλος), ο ηγέτης της ομάδας έφυγε (σ.σ.: Καλάθης), ο Φράνκι με την Μήτσο παίρνουν τις αποφάσεις, οπότε χρειάζεται υπομονή και πίστωση χρόνου για να ξαναμπουν οι δομές. Όταν αυτό θα γίνει πράξη, τότε ο Παναθηναϊκός θα απογειωθεί και πάλι! Γιατί αυτά τα δύο παιδιά δεν έπαιξαν απλά στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης, αλλά ξέρουν από μέσα τι σημαίνει αυτός ο οργανισμός και τι πρέπει να κάνουν για να έρθουν ξανά οι επιτυχίες.»
Διαβάστε ακόμη…