«Πιστεύω ότι θα…εκραγεί στην Ευρώπη ο Χεζόνια»

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την οικονομική άνεση του παρελθόντος, είναι γνωστό αυτό, από την στιγμή, που έχει μπει στα πιτς ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Παρόλα αυτά συνεχίζει να αποδεικνύει και με το παραπάνω ότι το μέγεθός του παραμένει τεράστιο, έτσι ώστε να εξακολουθούν να δημιουργούνται μεγάλα πράγματα. Η απόκτηση του Νεμάνια Νέντοβιτς το καλοκαίρι, που μας πέρασε, ήταν μια πρώτη απόδειξη για του λόγου το αληθές. Η μεταγραφή του Λευτέρη Μαντζούκα, του αξιολογότερου ελληνικού ταλέντου, ήρθε να δώσει συνέχεια, ενώ τουλάχιστον για φέτος η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, με την «βόμβα» Μάριο Χεζόνια.

Πριν από 2-3 χρόνια (και πιο πρόσφατα θα λέγαμε) το ενδεχόμενο απόκτησης του Χεζόνια αναφερόταν εν είδει αστείου ή αν θέλετε σφοδρής επιθυμίας, που ήταν απίθανο να γίνει πραγματικότητα. Να, όμως, που όχι όλα γίνονται, αλλά γίνονται πολλά με τον Κροάτη σταρ να είναι έτοιμος για το ντεμπούτο του με τα «πράσινα», να είναι έτοιμος να πατήσει και πάλι πολύ καλά στα πόδια του, όντας σε απραξία εδώ και περίπου 6 μήνες.

Ο Χεζόνια έκανε ουσιαστικά τα πρώτα του βήματα στην Μπαρτσελόνα, από όπου και μεταπήδησε στο ΝΒΑ. Μιλήσαμε για την μεγάλη αυτή μεταγραφή με τον Νταβίντ Σαρδινέρο, τον διευθυντή του «Gigantes del Basket», του ιστορικού μπασκετικού περιοδικού της Ισπανίας. Ενός περιοδικού, που μεγάλωσε –μπασκετικά- κόσμο και κοσμάκη και έδωσε για τα καλά τα φώτα του, κυρίως σε εποχές, που είτε δεν υπήρχε διαδίκτυο, είτε το διαδίκτυο ήταν στα πρώτα του βήματα.

Με τον Ισπανό συνάδελφο δεν μιλήσαμε μόνο για τον Χεζόνια. Αναφερθήκαμε στην πτώση Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, όπως βέβαια και στην τεράστια επιστροφή του Πάου Γκασόλ στην Μπαρτσελόνα.

Ποιοι είναι οι λόγοι, που ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν έχουν πλέον την δυναμική του παρελθόντος;

«Κατά την άποψή μου, η πραγματική κατάσταση είναι συνέπεια δύο αιτιών. Πρώτον, η οικονομική κατάσταση δεν βοηθά το ελληνικό μπάσκετ, και το ελληνικό πρωτάθλημα είναι πιο αδύναμο από ό, τι πριν από χρόνια. Ετσι ως αποτέλεσμα, και με όλη την αναστάτωση με τον υποβιβασμό του Ολυμπιακού, βρίσκεστε σε μια περίεργη κατάσταση, με χαμηλό επίπεδο πρωταθλήματος και παίκτες. Και, δεύτερον, η αθλητική προσέγγιση, ο τρόπος, που χτίστηκαν οι ομάδες πρόσφατα, ήταν χαοτική. Κακές αποφάσεις, χωρίς προοπτική και χωρίς μακροπρόθεσμα πλάνα».

 Τι λένε στην Ισπανία και πώς αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό;

«Μερικά χρόνια πριν ήταν πάντα πολύ σκληρό ένα ματς με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό για τις ισπανικές ομάδες. Σήμερα, θεωρείται ως ένα προσιτό παιχνίδι νομίζω. Και φέτος, με όλη την κατάσταση με τον κορωνοϊό και χωρίς τους οπαδούς στα γήπεδα, τα παιχνίδια στην Ελλάδα έχουν γίνει πιο άνετα για κάθε ομάδα. Νομίζω ότι οι ελληνικές ομάδες, μαζί με τον Ερυθρό Αστέρα, είναι από τις ομάδες που έχουν πληγεί περισσότερο από το γεγονός ότι δεν έχουν οπαδούς στο πλευρό τους».

Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε πριν από μερικές μέρες την τεράστια μεταγραφή του Μάριο Χεζόνια. Πως την αξιολογείς; Και αν θυμάσαι κάτι ξεχωριστό από τα χρόνια του Κροάτη στην Μπαρτσελόνα.

«Για τον Χεζόνια θα θυμάμαι πάντα αυτό το άρθρο (https://www.basketenzona.com/liga-endesa/informe-scouting-hezonja-barca-85893/).

Κάνει λόγο για το σκάουτινγκ ριπόρτ της Μπαρτσελόνα, που ορίζει τον Μάριο με δύο λέξεις: «Fucking Star». Αυτό το ριπόρτ της Μπαρτσελόνα δημοσιεύθηκε αρχικά στο περιοδικό Gigantes και είναι ένα άρθρο που θα θυμάμαι πάντα. Ελπίζω πραγματικά ο Μάριο να «εκραγεί» στην Ευρώπη. Λέγεται εδώ στην Ισπανία ότι η Μπασκόνια ενδιαφέρθηκε επίσης για την απόκτησή του και ότι η Μπαρτσελόνα παρακολουθεί πολύ στενά την κατάστασή του, καθώς ο Μπολμάρο φεύγει πιθανότατα για το ΝΒΑ και ίσως μπορούν να αξιοποιήσουν την επιλογή του Χεζόνια στο ρόστερ τους για την επόμενη σεζόν αν παίξει καλά αυτούς τους μήνες, καθώς διατηρούν τα δικαιώματά του στην Ισπανία. Θα δούμε!!!».

Οδεύοντας στα 41 του χρόνια ο μυθικός Πάου Γκασόλ επέστρεψε στην Μπαρτσελόνα και είναι μία τεράστια είδηση για το παγκόσμιο μπάσκετ. Δώσε μας την ατμόσφαιρα σχετικά.

«Η επιστροφή του Πάου Γκασόλ ήταν πραγματικά μία πολύ καλή είδηση για το ισπανικό μπάσκετ. Παρακολουθούμε στενά τη σκληρή δουλειά του τους τελευταίους μήνες, ώστε να αποφύγει την απόσυρση, και όλοι αναμένουμε το ντεμπούτο του με τη Μπαρτσελόνα. Από την πλευρά των μέσων μαζικής ενημέρωσης, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί μαζί του. Δεν έχει παίξει ούτε ένα λεπτό για δύο χρόνια, οπότε πραγματικά δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από αυτόν. Αλλά είναι ένα είδος Last Dance of Pau. Εάν είναι έτοιμος, έχει εγγυημένη θέση στο ρόστερ των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά, πριν από αυτό, θα ήθελε να κερδίσει την Ευρωλίγκα, το μοναδικό τρόπαιο που δεν έχει πάρει».

Τι λένε στην Ισπανία για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τι για τον Λούκα Ντόντσιτς;

«Έχουμε ιδιαίτερα συναισθήματα για τον Λούκα Ντόνσιτς, καθώς τον έχουμε δει να παίζει από τότε που ήταν 12-13 ετών. Δεν είναι Ισπανός, αλλά αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν Ισπανός στα Ισπανικά ΜΜΕ, καθώς βρέθηκε στο μπάσκετ μας για πολλά χρόνια. Είμαστε περήφανοι για την ανάπτυξή του ως νεαρός παίκτης στο πρωτάθλημά μας και όλοι είναι ευτυχισμένοι για την επιτυχία του. Με τον Γιάννη είναι διαφορετικό. Μερικές φορές θυμίζουμε την ιστορία του με τη Σαραγόσα, αλλά δεν έχουμε καθόλου βαθιά συναισθήματα για αυτόν. Εκτιμούμε το παιχνίδι του και τον αναγνωρίζουμε ως έναν από τους καλύτερους, αλλά δεν έχουμε ιδιαίτερα συναισθήματα».

Η Ισπανία έχει βγάλει τεράστιους παίκτες, που έφτιαξαν και ανάλογες εθνικές ομάδες. Υπάρχει ανάλογη συνέχεια; Που κινείται το ισπανικό μπάσκετ;

«Πρώτα απ ‘όλα, είχαμε μια πολύ πολύ καλή γενιά παικτών (γεννημένοι στη δεκαετία του 1980) που έστρωσαν τον δρόμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και έβαλαν τις βάσεις για το μέλλον. Νομίζω ότι έχουμε στρατηγικά, τακτικά, την πιο έτοιμη γενιά Ισπανών προπονητών (σκεφτείτε Λάσο, Πλάθα, Πασκουάλ, Πονσαρνάου, Πεναρόγια, Ιμπον Ναβάρο, ο Σκαριόλο είναι σχεδόν Ισπανός…) που έχει κάνει μια τεράστια δουλειά ακόμη και με τις κατηγορίες των νεαρών παικτών. Και, εάν σκέφτεστε την δημιουργία ομάδων, πρότζεκτς, έχουμε πολύ καλούς τζένεραλ μάνατζερς, όπως της Τενερίφης (Ανιάνο Καμπρέρα) ή της Ρεάλ (δημιουργία μίας πρωταθλήτριας ομάδας με προτεραιότητα σε Ισπανούς παίκτες). Νομίζω ότι η ανάμειξη όλων των παραπάνω είναι το κλειδί της επιτυχίας του ισπανικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια».