Μια μάχη που θα τους βελτιώσει όλους

Η άνοδος του Παναθηναϊκού με τον Λάζλο Μπόλονι στον πάγκο του δεν είναι εντυπωσιακή στο μάτι: δεν βλέπεις δηλαδή μια ομάδα που αποδίδει όμορφο, σύγχρονο, επιθετικό ποδόσφαιρο και χάρη σε αυτό παίρνει αποτελέσματα. Ο τρόπος του Ρουμάνου είναι μάλλον αντιτουριστικός. Είναι όμως, πιθανότατα ο μόνος για να επιστρέψουν σιγά – σιγά οι Πράσινοι εκεί που ανήκουν: στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και στην διεκδίκηση τίτλων. Του κυπέλλου εν προκειμένω.

Ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός με βαριά φανέλα, λαμπρό παρελθόν και χλωμό παρόν, συνήθως ταλαιπωρούνται από το σύνδρομο «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Αναπολούν τα παλιά και δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι αυτά τελείωσαν. Πλέον οφείλουν να παλεύουν για κάθε βαθμό, απέναντι σε κάθε αντίπαλο, μικρό ή μεγάλο. Ο Μπόλονι, έξυπνος άνθρωπος γαρ, φαίνεται να το κατάλαβε πρώτος από όλους.

Προτού γίνει ελκυστικός, ο ΠΑΟ έπρεπε να θυμηθεί πως είναι να μοχθεί. Και εν συνεχεία να εθιστεί στο αποτέλεσμα – να μάθει εκ νέου να κερδίζει. Η συνήθεια της νίκης υπό οποιασδήποτε συνθήκες είναι ανεκτίμητη. Ο Παναθηναϊκός την είχε ξεχάσει και προσπαθεί τώρα να την αποκτήσει ξανά. Η βάση για να το πετύχει είναι η άμυνα, το τρέξιμο, η ένταση, η ισορροπία και όχι προφανώς η επιθετική ποιότητα.

Με αυτά τα όπλα και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ο ΠΑΟ έγινε ομάδα αρχικά, δυσκολοκατάβλητη ομάδα στη συνέχεια, ομάδα που κερδίζει σε ντέρμπι τον Ολυμπιακό εντέλει.

Που θα καταλήξει η σεζόν είναι δύσκολο να το προβλέψει κάποιος. Ο Παναθηναϊκός έχει μομέντουμ και χτίζει χαρακτήρα αλλά έχει και αδυναμίες – η φόρμα του Διούδη έχει παίξει εξίσου καθοριστικό ρόλο στα επιτυχημένα αποτελέσματα μέσα στο 2021, με την δουλειά του Μπόλονι.

Ταυτόχρονα, ο Άρης, με παρόμοια χαρακτηριστικά (οργανωμένη, σφιχτή μεσοαμυντική λειτουργία και έμφαση στην τακτική ισορροπία ) και μάλλον περισσότερη επιθετική ποιότητα, αντέχει και δεν δείχνει σημάδια ότι θα ξεφουσκώσει – θα το παλέψει μέχρι τέλους,

Ο ΠΑΟΚ στο Περιστέρι κόντρα στον ΠΑΣ, για δεύτερο συνεχόμενο ματς, παρουσίασε βελτίωση (όπως και στο παιχνίδι κυπέλλου με την Λαμία). Ο Γκαρσία βρίσκει κάποιες σταθερές και με αυτές θα πορευτεί στη συνέχεια της σεζόν. Ο «Δικέφαλος» διαθέτει περισσότερες και ποιοτικότερες μεσοεπιθετικές λύσεις από όλους στο γκρουπ 2-6 και εφόσον κατακτήσει και την πολυπόθητη ισορροπία, είναι κατά την γνώμη μου φαβορί για την 2^η θέση.

Η ΑΕΚ είναι ερωτηματικό: ασταθής και δομημένη με λάθος τρόπο από το καλοκαίρι, με τον Μανόλο να την έχει σουλουπώσει μεν, να μην μπορεί να κάνει μαγικά με το συγκεκριμένο ρόστερ δε, έχει βάθος για να αντεπεξέλθει στα επερχόμενα ντέρμπι, θα χρειαστεί παράλληλα σταθερότητα και σοβαρότητα για να μην βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων – αμφότερα παραμένουν ζητούμενα μέσα στην σεζόν.

Για τον Άρη η 2^η θέση θα είναι ένας μικρός θρίαμβος. Για τον φετινό Παναθηναϊκό, ακόμα κι αν οι άνθρωποι του δεν το παραδεχτούν, περίπου το ίδιο. Για τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, παρηγοριά στον άρρωστο. Δεν στόχευαν να παλεύουν για την Ευρώπη, στόχευαν -θεωρητικά έστω -– στον τίτλο.

Για όλους όμως η μάχη για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο (μην ξεχνάτε, ένας θα μείνει εκτός) αλλά και για το κύπελλο είναι χρήσιμη.

Τους κρατάει σε εγρήγορση, τους επιτρέπει να αξιολογήσουν το ρόστερ τους σε συνθήκες πίεσης, τους βοηθάει να εξελιχθούν, να βελτιωθούν, ώστε την επόμενη σεζόν με τις κατάλληλες κινήσεις να είναι πραγματικά ανταγωνιστικοί.

Όχι μεταξύ τους μόνο, αλλά και απέναντι στον Ολυμπιακό.

Και βοηθάει κι εμάς, ως θεατές, που λίγο είχαμε βαρεθεί…