Η πληγή είναι βαθιά

Ο ΠΑΟΚ έχασε από τον Αστέρα Τρίπολης. Και όχι με κάποιον τρόπο που δεν το περίμενε. Λίγο σκάουτινγκ να κάνεις στον Αστέρα θα καταλάβεις πως το παιχνίδι του περιστρέφεται γύρω από τον Μπαράλες και πως ο πιο ουσιαστικός του παίκτης μεσοεπιθετικά είναι ο Σίτο.

Απάντηση δεν βρέθηκε σε αυτούς τους γρίφους, ο ΠΑΟΚ δέχτηκε δύο γκολ, κατάφερε να βάλει μόνο ένα και πάμε παρακάτω. Έγραψα 80 λέξεις και ήδη κουράστηκα.

Βλέπεις την ενδεκάδα που επιλέγει ο Γκαρσία και κατανοείς πως δεν έχει αντιληφθεί το κλαμπ πως πρόκειται για ένα κομβικό παιχνίδι για την Ευρώπη. Θέλεις βαθμολογικά; Θέλεις ψυχολογικά – πνευματικά; Απ όποια πλευρά και να το δεις, ο αγώνας ήταν σημαντικός.

Η ενδεκάδα αυτή επιλέχθηκε από τον Γκαρσία γιατί αυτούς έχει ή γιατί πίστεψε πως και χωρίς Τζόλη – Ζίφκοβιτς μπορεί ο ΠΑΟΚ να είναι αποτελεσματικός; Γιατί αν πιστεύει το δεύτερο, μάλλον κάνει λάθος. Στο σενάριο νούμερο ένα, αυτούς είχε, αυτούς έβαλε. Και στο δεύτερο, πήρε το ρίσκο και έβαλε αυτούς που δεν είχε. Παράνοια.

Ξέρεις πριν το παιχνίδι πως το δίδυμο Βαρέλα – Μιχαηλίδη είναι επικίνδυνο. Δεν έχεις Ζίφκο – Τζόλη. Και επιλέγεις Λάμπρου αντί Καγκάβα. Λογικά θα μπει ο Ιάπωνας όταν όλα θα έχουν τελειώσει και θα είναι απλά τυπικός. Δεν τον έχεις κάνει να αισθάνεται σημαντικός. Ακόμα και με τη Λαμία δεν τον ξεκίνησες.

Είναι μυστήρια χρονιά για όλους. Όμως καλό θα ήταν να το δούμε και λίγο ανάποδα. Αυτόν που στεναχωριέται όταν χάνει ο ΠΑΟΚ, δεν τον απασχολεί αν είναι μυστήρια η χρονιά για κανέναν. Και στο φινάλε, όσο μυστήρια και να είναι, το ρόστερ της ομάδας είναι πέντε κλάσεις πάνω από πολλές που δεν κέρδισε. Οι δικαιολογίες είναι για τους δειλούς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έγινε. Γίνεται συνεχώς. Δεν υπάρχει κίνητρο; Δεν υπάρχει συναίσθημα; Έχει χαθεί η έννοια της ομάδας εντελώς; Πληρώνονται δεκάδες άνθρωποι για να μη συμβαίνουν όλα αυτά.

Έρχονται παιχνίδια που θα πρέπει να κερδηθούν. Αν αφήσουμε στην άκρη τη ρεβάνς με τη Λαμία, έχουμε Άρη, ΠΑΟ, ημιτελικούς και πλέι οφς. Δεκατέσσερα με δεκαπέντε παιχνίδια από αυτά που ΔΕΝ κερδίζει η ομάδα. Κέρδισε τον ΠΑΟ και τον Αστέρα μία φορά για την ακρίβεια, κανέναν άλλο.

Το θέμα δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό. Είναι και της προσέγγισης του κλαμπ στο αγωνιστικό τμήμα. Ο Αγκούστο θέλει να φύγει, ο Ζαμπά δεν κάνει επέμβαση για να επιστρέψει, ο Καντουρί δεν ανανέωσε, ο Ίνγκασον με τον Σφιντέρσκι σκέφτονται το πως θα φύγουν το καλοκαίρι που μπαίνουν στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου τους, ο Βαρέλα ξέρει πως δεν είναι αρεστός στο κλαμπ λόγω του συμβολαίου που υπέγραψε σε μία άλλη εποχή, ο Πασχαλάκης το ίδιο, οι Κρμέντσικ – Μπάμπα είναι δανεικοί και ο Γκαρσία που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα για πρώτη φορά στην καριέρα του ως προπονητής ανδρικής ομάδας καλείται να τα διαχειριστεί.

Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι βαθύ και έχει να κάνει με όσους ελέγχουν την καθημερινότητα του αγωνιστικού τμήματος. Το έλλειμα από ποδοσφαιρανθρώπους είναι ξεκάθαρο, η πρόβλεψη για το τι έρχεται επίσης.

Αυτό το άνευρο πράγμα που βλέπουμε, δεν έχει να κάνει μόνο με τον προπονητή και τις επιλογές του. Έχει να κάνει με το ότι στα πέριξ της ομάδας δεν υπάρχει κανείς που να εμπνέει ποδοσφαιρικά.